BrotherJohn
Over de snelweg door een regenachtige flevopolder met uitgestrekte landerijen rijd ik met mijn broer van het hoge Noorden naar Amsterdam. We rijden 100, Mercedessen en BMW's schieten ons als kometen links voorbij. Waar zouden die naar luisteren? In het onverwoestbare Starletje met perfecte geluidsinstallatie hebben we deze Auburn Lull-cd opgezet. Zowel mijn broer als ik houden van bands als Hammock, Slowdive, de 'oude' Verve en dergelijke, dus ook van Auburn Lull zullen we beide wel optimaal kunnen genieten. Sterker nog, tijdens het vierde nummer (Grange Arcade) worden we beide als het ware geëlektrocuteerd. Het nummer komt aanvankelijk nogal gezapig op gang, maar dan bij twee minuten komen er klanken tevoorschijn die uit werelden nog voorbij de hemel lijken te komen. Niet direct alle emoties bloot willen leggen, terwijl ik naar de beweging van ruitenwissers kijk, en het gevoel alsof we over heilige dingen gaan praten, zeg ik voorzichtig tegen m'n broer: 'Ik heb altijd kippenvel bij dit stuk!' M'n broer kijkt me aan, en stroopt zijn linkermouw op. Ik zie een veld met hoog haar waarvan de wortels er bijna uit schieten. We luisteren het nummer op zijn verzoek nog een keer, en blijken behalve dezelfde vader en moeder nog iets gemeenschappelijks te hebben: kippenvelstoten op rug, hoofd, benen. Ik vraag me hardop af: "is dit omdat we dezelfde genen hebben? Of is het gewoon de euforische trilling van de muziek?"
Bij het volgende nummer (Civil Twilight) is het in de eerste minuut al raak. Een tikkeltje onbestemd dissonant gitaargepingel waar het nummer mee begint, doet al vermoeden dat er iets moois op komst is. Dynamiek en contrast maken de mooie kanten nog mooier, vandaar dat heilspellende gepingel natuurlijk. Wie haarfijn luistert merkt dat de opeenvolgende klanken die volgen (bij zo'n 45 seconden) er een beetje stotterend inkomen, het blijken weer energieboosts van hetzelfde euforische soort te zijn, die even de tijd nodig hebben om zich volledig te kunnen manifesteren. Hier zat dus meteen ook al de climax van het nummer.
Een andere hoogtepunt is de samenwerking met Ullrich Schnauss (op het nummer Coasts), onbetwiste koning van zwaartekracht ontberende synthesizergeluiden. Deze 'stem' van Schnauss is een heuse aanvulling op de muziek van Auburn Lull, waarvan de intro (eerste twee minuten) het beste bewijs is..