menu

Sandy Denny - Like an Old Fashioned Waltz (1973)

mijn stem
3,82 (52)
52 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: Island

  1. Solo (4:26)
  2. Like an Old Fashioned Waltz (4:14)
  3. Whispering Grass (4:00)
  4. Friends (3:35)
  5. Carnival (5:48)
  6. Dark the Night (4:32)
  7. At the End of the Day (6:32)
  8. Until the Real Thing Comes Along (3:45)
  9. No End (6:37)
  10. At the End of the Day * (6:28)
  11. King & Queen of England * (3:52)
  12. Like an Old Fashioned Waltz * (4:11)

    met Fairport Convention

  13. No End * (7:35)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 43:29 (1:05:35)
zoeken in:
avatar van Droombolus
3,0
In de re-evaluatie van Denny's solo output blijf ik tot dezelfde konklusie komen als 30+ jaar geleden: ze heeft kwa overall sfeer haar songs van het Fotheringay album nooit meer kunnen overtreffen of die sfeer door kunnen trekken naar een hele plaat van hetzelfde nivo.

Like An Old Fashioned Waltz klinkt weliswaar 2x beter op CD dan op vinyl maar neigt gevaarlijk naar MOR, muziek voor bij het open haardvuur of bij een candlelight dinner. Niet mijn ding dus .
De muzikale ambachtslieden die haar op haar vorige albums begeleidden zijn naar de achtergrond verwezen ten faveure van een gladdere singer/singwriter met orkest aanpak. Helaas dragen de orkest-arrangementen niet of nauwelijks bij tot de algemene sfeer, ze zijn af en toe zelfs een storend element die de flow van de ( toch redelijk to zeer goede ) komposities verstoord.

Rest die geweldige stem. Het blijft natuurlijk een genot de barones aan het werk te horen maar deze plaat zal bij mij, jammer maar helaas, nooit echt potten kunnen breken .........

avatar van muziekobsessie
4,0
Integendeel vind dit juist haar aller beste plaat. Datt orkest maakt m juist veel gedurfder dan dat zweverige idiote folk gezever voor deze plaat. Voor mij is dit haat on overtroffen hoogtepunt

Stijn_Slayer
Ik kan me wel iets voorstellen bij de mening van zowel Droombolus als die van muziekobsessie.

Dit album is niet zo goed als het album van Fotheringay, en ook niet zo goed als Sandy uit 1972. Ook de omschrijving m.b.t. het open haardvuur en candlelight dinner vind ik helemaal niet misplaatst. Het verschil zit 'm erin dat ik dat niet als storend ervaar, maar juist als intiem, emotioneel en soms ook gezellig of knus.

De orkest-arrangementen werken niet zo goed als de simpelere, meer kale arrangementen die Sandy doorgaans toepastte, maar ze zijn inderdaad wel gewaagd en niet storend. Ik kan het waarderen als een artiest iets nieuws probeert, en in dit geval vind ik het dan ook beslist geen mislukt experiment. Sandy vond dat zelf ook niet denk ik, getuige de opvolger Rendezvous.

Ook de jazzy-touch die af en toe aanwezig is zorgt voor een fijne afwisseling, en werkt daarnaast wonderwel. Ik smacht eigenlijk naar een volledig Sandy album in de stijl van 'Until the Real Thing Comes Along'.

Het einde van het album vind ik écht schitterend, maar de rest komt daar (nog) niet bij in de buurt (hoewel van zéér behoorlijk niveau). Ruime 4* voorlopig.

avatar van Reint
4,5
Ik ben nog niet zo bekend met Fotheringay en ander werk van Sandy Denny solo, wel met Fairport Convention. Ik hoor op deze plaat liedjes met prachtige arrangementen en ik geloof wat Fairport-muzikanten (dat móet Richard Thompson wel zijn op het openingsnummer, prachtig).

Natuurlijk is Like an Old Fashioned Waltz de tranentrekker van de plaat, en tercht, maar Dark the Night is voor mij hét nummer van de plaat. Ingewikkeld van karakter maar zo licht als een veertje en en net zo licht verteerbaar.

avatar van Madjack71
4,0
Soms kom je via wat omwegen wat juweeltjes tegen, waar je anders niet snel zelf op zou zijn gekomen; Sandy Denny is er zo eentje. Middels Richard Thompson naar Fairport Convention en zo bij Sandy aanbeland. Helaas te vroeg overleden en haar prachtige stem valt voor mij in de categorie van een Dusty Springfield,Eva Cassidy, Lhasa en Mariee Sioux. Een oorspronkelijke, warme klank en eentje die de aandacht naar zich toe weet te trekken en bij momenten mij kippevel bezorgt. De muziek op deze Old Fashioned Waltz is niet per definitie speciaal of helemaal het einde. Maar de arrangementen zijn mooi om te horen en met de medewerking van mijn favoriete gitarist, heeft het momenten die het iets eigens blijven geven. Muziek die als een comfortabele warme deken om je heen ligt en waar je lekker bij wegdoezelt.

avatar van musicfriek
4,5
Eerste solo-album die ik probeer van Sandy en allemaggies, wat onvoorstelbaar mooi is dit. Heb track 2 zelfs 2x achter elkaar gedraaid omdat ik het zo mooi vind. Haar stem, ja, daar is er maar 1 van en absoluut een van de mooiste stemmen ooit. Krijg helemaal zin om haar andere albums ook te beluisteren

Lees alleen wel hele tegenstrijdige berichten op het net over de releasedatum van dit album, lees heel veel juni 1974, i-tunes geeft weer 1973 aan. Weet iemand hier meer van?

De bonustracks zijn ook erg de moeite waard, vooral in The King and Queen of England zingt ze de sterren van de hemel. En de live-versie van de titeltrack bezorgt me ook kippenvel. Stom dat ik nooit achter haar solo-albums ben aangegegaan, terwijl ik de FC-albums bijna allemaal wel ken. Maar de 'schade' gaat ingehaald worden

Sjeek Spier
Zat ik zelf maar eens bij het open haardvuur of aan een candlelightdiner met Droombolus en Stijn Slayer, ongeacht of dat met op de achtergrond de klanken van deze of enige andere Denny-plaat is. Wat zou het voor mij een inspirerend samenzijn zijn. De heren (of gaan er toch vrouwen schuil achter hun pseudoniemen?) weten in hun recensies keer op keer woorden te geven aan hoe ik albums ervaar. Zelfs als hun recensies ambivalent zijn, zoals m.b.t. deze plaat. Hoe dan ook knap als je een 'gewoon goed' album nog objectief kunt recenseren als er een of meer onvervalste meesterwerken aan vooraf zijn gegaan.

3,5
"Solo" is in deze uitvoering een extatische disneydraak; "Whispering Grass" klinkt als achtergrondmuziek in een saaie nachtclub evenals, in iets mindere mate, "Dark the Night".

Tijd om opnieuw te beginnen: vervang "Solo" door de latere live versie en zet 'm iets verderop in de tracklist, gooi Whispering Grass weg en voilá: de strijkers in de nieuwe opener "An Old Fashioned Waltz" tekenen een ingetogen hollywoodlandschap onder Sandy's typisch Engelse Folk-stijl, "Friends" is nu geen herhaling van zetten uit Solo maar een sterke ballad. Laatste aanpassing: vervang de albumversie van "No End" door de solo piano versie die bij de bonus tracks staat. De filmische orkestratie maakt dit nu een bijzondere plaat in Sandy Denny's oeuvre en zelfs de overgebleven semi-jazz nummers blijven (net) behapbaar.

Het is natuurlijk allemaal geschiedvervalsing maar nu heb ik een plaat die mee meezuigt in een muziekstijl die niet de mijne is, in plaats van een teleurstellende plaat die ik binnen drie minuten afzet.

avatar van Mssr Renard
3,5
De zang is uiteraard prachtig maar de songs leunen hier gevaarlijk dicht tegen de softpop aan (met die strijkertjes erbij). Dit is niet een plaat die ik essentieel zou noemen, in vergelijk met haar eerste twee albums. Verder luister het heerlijk weg en zijn vooral de eerste twee nummers en Carnival erg mooi.

Edit: ik lees nu dat mijn review niet meer of minder is dan een samenvatting van de review van Droombolus. Dat was niet bewust.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:01 uur

geplaatst: vandaag om 12:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.