menu

The Rods - Wild Dogs (1982)

mijn stem
3,50 (18)
18 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Arista

  1. Too Hot to Stop (4:07)
  2. Waiting for Tomorrow (4:00)
  3. Violation (5:08)
  4. Burned by Love (4:04)
  5. Wild Dogs (3:28)
  6. You Keep Me Hangin' On (3:47)
  7. Rockin 'n' Rollin' Again (3:16)
  8. End of the Line (5:27)
  9. No Sweet Talk, Honey (3:33)
  10. The Night Lives to Rock (3:17)
  11. Rockin 'n' Rollin' Again [Live] * (3:33)
  12. Waiting for Tomorrow [Live] * (3:50)
  13. The Night Lives to Rock [Live] * (3:48)
  14. Too Hot to Stop [Live] * (4:12)
  15. Power Lover [Live] * (4:38)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 40:07 (1:00:08)
zoeken in:
5,0
Geweldig album met schitterende hoes. Een in de jaren tachtig zeer ondergewaarderde band die eindelijk eens een keer in de buurt te zien is ( Graspop 2011 ) na al die jaren.
Vooral het feit dat er 2 zangstemmen zijn zorgt voor voldoende afwisseling voor de simpele stevige hardrock/metalnummers. Waiting for.. en Burned by ... worden door de bassist gezongen en zijn mijn favoriete nummers.

avatar van Rinus
3,5
Solide hardtrock/metal album. Op vinyl.

avatar van Sir Spamalot
3,5
Nummer zes, You Keep Me Hangin' On, is oorspronkelijk van The Supremes.

avatar van naaitsabes hcab
3,5
Zonet weer eens gedraaid en heeft nog niks aan kracht hoeven inboeten.
Jeugdsentiment ten top natuurlijk,maar het is gewoon eerlijke hard rock met fijn gitaar en drumwerk
Zelfs de cover is nog te doen.

Dat er 2 nummers door door de bassist zijn gezongen was me overigens nog nooit opgevallen.

avatar van iggy
3,0
Aardige plaat van The Rods. Iets constanter dan hun vorige. Verder geen hoogstaande hard rock. Net als mijn bovenbuurman luisterde ik er graag naar als jonge rocker. Nu vind ik dit nog wel aardig op zijn tijd. Zeker nummers als Violation en de wat ongewone cover You keep Me Hangin' On zijn zekers nog altijd geinig te noemen.
Ach, gewoon leuke vrij simpele,lekkere hard rock.

Is die zanger/gitarist Feinstein geen famillie van Ronnie James Dio?

zijn neef

avatar van iggy
3,0
Ok.

avatar van RonaldjK
3,5
In de vroege zomer van 1982 was daar een opvallend album van The Rods uit New York. Wild Dogs trok tussen alle getalenteerde Britse metalbands mijn aandacht op de radio dankzij de titelsong én het feit dat David Feinstein hierin speelde, een heuse neef van mijn favozanger Ronnie James Dio.
Sterker nog, ik leerde dat de twee samen in de groep Elf speelden op het banddebuut, hun eerste langspeler ooit. Hierna scheidden de wegen. Dio ging via Rainbow en Black Sabbath naar een illustere solocarrière.

Feinstein begon The Rods, buiten mijn waarneming, tot… Die titelsong! Feinstein is met zijn licht-grommende stijl geen Dio, maar wel degelijk pakkend. Voeg daarbij het eerlijke, pure, rauwe gitaarwerk dat brutaal via een transistortje mijn kamer binnenkwam. Dat werd nog meer bizar toen ik pas zo’n vier jaar later de elpee van een vriend kon lenen en het nummer hoorde zoals bedoeld: in de tweede solo laat Feinstein de gitaar afwisselend uit de linker- en rechterspeaker knallen. Het volume stond op een denderend maximum en ik lag plát.
Helaas stonden de andere nummers van de A-kant enigszins in de schaduw van deze onverbiddelijke kneiter, al moet ik niet klagen: ze bevatten steevast lekker gitaarwerk, een kunst die Feinstein vaardig tentoonspreidde. Tegelijkertijd is het wat makker, al klinkt in Waiting got Tomorrow een hakkende slaggitaar op een manier die kort daarop bij speed- en thrashmetal gemeengoed zouden worden. De leadzang bij dit alles wordt gedeeld door Feinstein en drummer Carl Canedy. Of is het bassist Garry Bordonaro?

De B-kant is sterker, omdat ie sneller is. Al zou de opener dat niet doen vermoeden. Ik ben niet zo van de ballades, maar opener You Keep Me Hanging On is meeslepend gezongen met een verrassend zoet en toch effectief koortje. Het uptempo Rockin’ ‘n‘ Rollin’ Again was na het titellied nog zo’n favorietje bij de radioshows op Hilversum 3 van Alfred Lagarde en Hanneke Kappen. Het doet precies wat het zegt, zonder pretenties maar alweer raak.
End of the Line is slepender en bevat zowel sterke zanglijnen als een heerlijk slot, No Sweet Talk Honey was weer zo’n lekkere testosteronknaller met een riff die me aan Gonzo van Ted Nugent denken, een andere favoriet van Lagarde. The Night Lives to Rock tenslotte bevat een bijzondere riff en sterke zanglijnen; iets minder snel maar zeker niet minder intens.

Pas vele jaren later zou ik het origineel van You Just Keep… horen bij soultrio The Supremes; een sterk voorbeeld van de kwaliteiten van het schrijverstrio Holland-Dozier-Holland. Nog altijd echter moet ik, als ik het origineel of een cover hoor, onmiddellijk aan de versie van The Rods denken – ook bij die eveneens stevige cover die Rod Stewart ervan maakte. Bij The Rods klinkt mijn origineel.
Met de oren van nu is Wild Dogs vrij conservatief, maar nog altijd spatten talloze zweetdruppels en tomeloze energie van de muziek af, zeker met al die gitaarsolo's. Eerlijk en oprecht. De albumcover blijft eveneens prachtig. Uitvergroten en in een albumhoezenmuseum ophangen.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:59 uur

geplaatst: vandaag om 18:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.