Verslavend!
Ik vind 'El Oso' maar ten dele luchtig. Of beter: het klinkt of lijkt wel es luchtig, maar (vooral) Doughty's gitaarinbreng klinkt regelmatig scheurend, schurend, duister en onheilspellend en zijn zang is even vaak (meer of minder ingehouden) getergd en gefrustreerd.
Waar het wel vooral luchtig is, 'Circles' bv., daar vind ik het ook meteen iets minder.
De verder ook monotone en repetitieve zang werkt lekker hypnotiserend.
'Circles' dus, 'Houston' en 'Fully...' vind ik wat minder dan de overweldigende rest (m.u.v. 'Pensacola', 'So Far...' en de afsluiter, die ertussenin hangen), maar nog steeds sterk, en met kans op groei.
Het zit ook allemaal weer zo bomvol geluidjes, sferen en ideeën dat (veel) vaker horen het devies is.
Met plezier, gaan we doen.
Moderne, gruizige grotestadsjazzrock (future jazz lees ik op Discogs o.a., ook een aardige).
Verder helemaal eens met
Ataloona: meer luisteraars graag, meer stemmen!
Ik zet in op dikke negen, met een voorzichtige optie op de volle mep.