Ik kende eigenlijk nog geen album van de JB´s. Maf eigenlijk, want mijn favoriete nummer van James Brown is al zo lang als ik mij herinner "Doin´ it to Death", wat eigenlijk vooral een JB´s nummer is.
Mijn verwachtigen voor dit SAvdW was dan ook hoogespannen. Ik verwachtte briljante funk en die kwam gelukkig ook. Mooie natuurlijke ritmes met lekkere instrumenten; funky gittaar en vooral Fred Wesley dus (goed puntje van principal2000 - had nog wel wat meer gemogen), De primitieve synths bij Blow Your Head zijn ook precies ruig genoeg.
I'm Payin' Taxes, is een gezellige chaos, met breaks (een fraaie overgang op ander akkoord, stukjes rap verderop). Niet helemaal kloppend, en het spoken word is qua tekst ook wel wat slapjes, maar het blijft wel ontzettend funky.
Daarna wordt het album geleidelijk aan minder. Same Beat begint briljant, maar blijft een beetje in de belofte hangen. Het nummer daarop zou volgens de aankondiging een soort Doin´it to Death´-vervolg moeten zijn, maar haalt dat toch op geen stukken na. Iets minder dus dan de eerste 3, maar de sfeer blijft er toch wel in zitten.
Na het 5e nummer is het wel echt klaar met de pret. Going to Get a Thrill gaat ten onder aan onbeheerste synths en de andere twee zijn liedjes die het beste achterwege hadden kunnen blijven.
Samen met de intermezzo´s (leuk, maar na een paar beluisteringen te veel van t zelfde), de toch wel aandoenlijke quasi nonchalance in de raps én alle al genoemde gebreken is dit album ver van de perfectie verwijderd.
Toch is mijn samenvattend oordeel positief. Dit is de funk zoals die kennelijk moet zijn. Ik heb een hele stapel Funkadelic-albums en die zijn ook nooit schitterend van begin tot eind.
Goede keuze van Osiris Apis dus wel, die daarmee terecht licht werpt op deze band: te weinig stemmen in relatie met de meerwaarde voor het genre.