Mambo Chillum hoort voor mij thuis bij de beste Belgische blues- en rockgroepen ooit. Ze zijn afkomstig uit mijn buurt en dus heb ik ze midden de jaren 90 verschillende malen kunnen zien als jong gastje.
Met Bruno De Groote hadden ze een geweldige gitarist (nadien actief bij vele Belgische muzikanten en nu bij dEUS de opvolger van Mauro Pawlovski). Daarnaast was er met Fred Verhaegen een geweldige mondharmonicaspeler en zanger.
Dit album is er pas gekomen na de periode waarin ik ze regelmatig zag. Ik geloof zelfs dat ze min of meer gesplit zijn/waren bij de release van het album. Erg jammer. Op dit album zijn er wat meer rock & roll en surfinvloeden in hun nummers verweven geraakt dan hoe ik ze me herinner. Niettemin blijft het een mooie weergave van hun kwaliteiten en de energie die er ook tijdens live optredens af spatte.