Die ontwikkeling van Iglesias, die is wel interessant. Zijn algemene stijl leek de laatse jaren wat donkerder te worden, ofwel hij voor heviger dramatisch werk ging componeren. Paisos de Baille ( nog steeds geen release gehad) en Te Doy Mis Ojos zijn beiden zware (voor sommige loodzware films), waar Iglesias zijn Spaanse tinkel gevoelens zwaarder maakt en donkerder en meer richting het film noir principe qua score. Bij Mala Educacion komt dit pas echt tot bloei, maar nu met een religieuze tint erbij, waar hij toegegeven slim mee omspringt.
Zo zijn er de in het klooster de kinderkoorliederen, die omringd worden door gevoelens van romantiek, onschuld en een spannend randje. Iglesias weet vooral die heerlijk film noir sfeer uniek, met zijn sfeervolle saxofoon en gespannen snaar instrumenten, te verweven met de andere elementen. En daar zit een van de meest briljante ideeen ooit tussen regisseur en componist in. Mahler klinkt hier en daar ook nog door, waar deels inspiratie vandaan werd gehaald door de componist.
Om terug te komen op het religeuze gedeelte... Het kinderkoor wat zowel Ignacio en Enrique met elkaar verbind, maar ook het klooster, de priesters. Dit is echter niet de rode draad die Iglesias die gedurende de hele film af en toe gebruikt voor hun connectie, dit is iets ander koorgebruik. Een inventief gebruik ervan is op te merken wanneer Enrique voor het huis van Ignacio staat door de aanwijzing via de aansteker.
5 sterren