Daar ben ik het wel mee eens, met die conclusie.
Zo rond 1985 was het aardig tot leuk, Bryan Adams. De muziek scoorde bij mij hoge ogen, met een nummer als Run to you. De albums Reckless en Cuts like a knife kregen goede waarderingen.
Ergens ging het fout en volgens mij komt dat door het nummer Heaven, waar Bryan Adams voor het eerst ontdekt dat de ballad-meezinger nu eenmaal het meeste grote geld oplevert. Ik stond ooit op het punt te beginnen met de aanschaf van de albums van Bryan Adams maar ik aarzelde en op een gegeven moment mistte ik de boot.
De aandacht voor Bryan Adams verslapte al snel en ondanks lovende woorden van collega's, samenwerkingen en wat al niet meer, ik kon mij er niet meer toe aanzetten een cd van de man te kopen.
Totdat dit album werd uitgebracht. Toen had ik zoiets van, nu moet het dan een keer kunnen.
Ik heb echt getracht het meerdere keren te draaien en het leuk te vinden, maar helaas.
Misschien dat ik uiteindelijk wel heb kunnen achterhalen wat het voor mij is met die Adams: het is te gemaakt. Eigenlijk is het nep.
Natuurlijk, de hele muziekindustrie is een enorm pad met gigantische valkuilen en somber beredeneerd is het in zekere zin alleen een soort van verstrooiing tegen betaling (als het goed is).
Maar het ligt mij er hier te dik bovenop dat Bryan Adams deel uit maakt van het rock-establishment. Het is niet gemeend, fantasieloos, de ballads vaak een hoop kitsch, de teksten om van te gruwen. Hij speelt af en toe nog een aardig stukje gitaar, dat redt hem dan nog enigszins.
Maar het heeft voor mij geen emotie, hij weet met zijn muziek niets op te roepen. En dus blijf ik, behalve dan dit album, verder weg van Bryan Adams. Ik weet wel iets leukers Amerikaans te vinden en dan weet ik dat hij Canadees is.