J.J. Cale - Okie (1974)

Ik blijf erbij dat Clapton deze authenciteit mist.
Opvallend trouwens dat Dire Straits veel van jj"s sound weg heeft evenals de hoezen (on every street)
zie ook Troubadour

Eén van Cale's beste vind ik. Volstrekt individuele muziek, de man speelt precies wat 'ie leuk vindt zonder zich iets van commercie of labels aan te trekken. Prachtige eenling, schitterende muziek die nooit verveelt en waar je na vele malen luisteren, als je dat goed doet, altijd nog wel wat nieuws ontdekt.

De sound van Cale veranderd niet en dat is maar goed ook. De nummers ljken met de wind te komen aanwaaien en ook weer zo te verdwijnen, als een zachte zomerbries die verkoeling geeft op een broeierige dag.
De overeenkomst tussen Cale en Dire Straits ontgaat mij een beetje moet ik eerlijk zeggen.
De hoes vind ik echt schitterend, het laat precies zien wat je te horen krijgt.

J.J. levert eigenlijk altijd goede albums. Er is nooit iets op aan te merken, hier ook niet. Lekker plaatje.

Zijn beste plaat ooit zonder 1 slecht nummer en misschien nog wel beter en afwisselender dan zijn 1e plaat

J.J. zet met de openingsnoten van Crying een sfeertje neer, waar Lee 'Scratch' Perry alleen maar met een tevreden glimlach naar zou luisteren. Okie begint al met een hoogtepunt. Eigenlijk tot aan Cajun Moon blijft dat m.i. ook wel zo duren. De korte nummers hebben telkens iets geheel eigens en is mans beste medicijn voor een drukke dag. Kant B, doet dit trouwens ook niet onverdienstelijk, maar heeft -voor mij- wat minder aanstekelijke, zich in het hoofd nestelende stukjes in petto. Tot nu toe luister ik met veel plezier naar het oeuvre van deze beste man, die -kan niet anders- een groot voorbeeld moet zijn geweest voor Clapton en de latere Knopfler. Met 29 minuten is het wel wat aan de krappe kant, maar dat zijn vaak ook wel de meest relaxte albums. Gewoon, even de plaat draaien.....

JJ Cale is mijn favoriete artist. Dit is tevens ook een van mijn favoriete albums. Die sound is zo perfect.
De sfeer van de nummers is heel innemend. Het trio 'Crying',The Old man & me' en 'Starbound' spant de kroon wat dit betreft. En dan moeten nog parels komen zoals Cajun moon' 'Everlovin' woman' & 'I got the same old blues'.
Een inspiratiebron voor vele andere groten, en voor mij een bron van gegarandeerd luisterplezier voor mij.

Knap toch, 12 nummers in iets meer dan 29 minuten persen...
Net als van JJ&Joan is JJ Cale mijn favoriete artiest. Ontdekt in 1979 vlak voordat het album 5 uitkwam, en sindsdien koop ik alles wat er van hem te krijgen is. Eerlijk, ongecompliceerd, relaxt, muzikaal, uit de losse pols, jazzy, bluesy, rootsy, je kunt van alles zeggen over zijn muziek.
Okie is wel het meest basic album dat hij heeft gemaakt, dit draai je als je écht tot rust wilt komen!

Zoals we van J.J. Cale gewend zijn, is "Okie" wederom een relaxte laidback rootsplaat. "Okie" begint direct al goed met het ietwat broeierige "Crying". Een heerlijke start van een verder prima album. Wel vind ik een album als "Naturally" iets sterker. Vooral omdat ik vind dat sommige liedjes op "Okie" een iets te hoog honky tonky gehalte hebben. Dat neemt verder niets weg aan het feit dat "Okie" heerlijk wegluistert en rust biedt op hectische momenten.

wat is een honky tonky gehalte??(?

OKI is het enige album dat ik niet ken. De rest is een herhaling van zetten. Tulsa is Back magistrale opname!

Minder dan het debuut, meer het niveau van het tweede album. De stem blijft een zwak punt. Wel rustgevend en ontspannend. Geen zwak nummer, maar ook geen uitschieter.
3 sterren

Niet zijn beste, dat is Naturally, wel zijn meest typerende.

Bij JJ Cale denk ik in eerste instantie aan die stem, die bijna verstopt zit tussen de overige, ogenschijnlijk wat minimale muziek. Alsof je in een grazig weitje zit en er dan achter komt dat er ook nog allemaal bloemetjes tussen staan, om maar eens een pastorale vergelijking van stal te halen. En het bijzonderste, voor mij dan: deze plaat nodigt uit tot zacht draaien, en dan in de luidsprekers kruipen om zijn stem en alle andere geluiden eruit te plukken.

En Okie heeft dat effect het meest van al zijn platen. Je zou ook kunnen zeggen: precies saai genoeg, heerlijk.

Een heerlijke album van JJ cale. Ken deze artiest al wat jaartjes en zeker zijn beginperiode is top.

Op dit album staat geen zwak nummer op en wat een heerlijke laid-back muziek.
Bij JJ Cale heb ik altijd het gevoel dat hij zich niet opdringt, maar op een prettige muzikale manier aanwezig is.

Prachtplaat, de kracht zit hier juist in de korte nummers en de korte duur van de totale plaat. Daardoor blijft er tempo en variatie in zitten. Het is zomaar ineens afgelopen en dan wil je hem gewoon nog eens horen om te weten wat er nu precies zo mooi was….
Relaxed, laidback maar niet saai. JJ Cale op zn best. Of dit nou echt zn beste is of niet. Dat hangt een beetje van stemming af. Hij klinkt goed en luistert gewoon heerlijk weg.