menu

The Electric Light Orchestra - The Electric Light Orchestra (1971)

Alternatieve titel: No Answer

mijn stem
3,34 (117)
117 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Harvest

  1. 10538 Overture (5:32)
  2. Look at Me Now (3:18)
  3. Nellie Takes Her Bow (6:02)
  4. Battle of Marston Moor (July 2nd 1644) (6:07)
  5. 1st Movement (3:01)
  6. Mr. Radio (5:06)
  7. Manhatten Rumble (49th St. Massacre) (4:24)
  8. Queen of the Hours (3:24)
  9. Whisper in the Night (4:49)
  10. The Battle of Marston Moor [Take 1 Alternate Mix] * (1:00)
  11. Nellie Takes Her Bow [Alternate Mix] * (6:02)
  12. Mr. Radio [Take 9] * (5:19)
  13. 10538 Overture [Take 1 Alternate Mix] * (5:46)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 41:43 (59:50)
zoeken in:
avatar van Wandelaar
4,0
Dit is een merkwaardig album. Begonnen als experiment van de drie kernleden van The Move: Roy Wood, Jeff Lynne en Bev Bevan, ontstond dit eerste album van The Electric Light Orchestra. Duidelijk is dat de heren zich hier op klassiek terrein wagen, met cello, viool en pathetische teksten. Een verkleedpartijtje: op de hoes zien we de drie uitgedost in achttiende eeuwse kostuums met driekantige steek hoeden. Klaar voor het theater.

Gekweld klinkt het in een song als The Battle Of Marston Moor en de cello, meermalen overgedubd, heeft hier een dreigende toon. Het is als filmmuziek bij een historische veldslag. Lichamen worden aan stukken gereten, verwarring alom, zoals ook in Manhattan Rumble. Raadselachtig eindigt Queen Of The Hours met de regels:

Dawn is the death wish night has passed away, it left the sacred flower, opened up the grave and bowed its life unto the Queen of Hours.

Het is tekenend voor de hele sfeer op dit album: het fascinerende diep ronkende en krassende geluid van de cello, met de bezwerende zang van Wood roept geesten op en laat geluiden van eeuwen geleden herleven. Zoiets moet Roy Wood voor ogen gehad hebben. Maar het is allemaal fantasierijk kinderspel. Een uitstapje naar het spookhuis.

Muzikaal wordt het echter zeker interessant in de instrumental First Movement van Roy Wood, waarmee je zo je radioshow kunt beginnen. De songs 10538 Overture, met zang van Wood en Mr. Radio, met stem van Jeff, bewijzen het prille schrijverstalent van Lynne, al moet hij als zanger er nog wel wat inkomen. Roy Wood is hier ongetwijfeld de beste zanger en kan als creatieve gangmaker niet onderschat worden. Hij was het die speciaal voor dit album cello leerde spelen.

Het lijkt allemaal weinig op de latere vervolgalbums van ELO. Wood stapte na dit album uit de band, drummer Bevan bleef bij Lynne, met versterking van toetsenist Richard Tandy en bassist D'Albuguergue.
Op de vervolgalbums ELO II en On The Third Day is de experimentele klassieke cellostijl nog wel duidelijk herkenbaar, maar Lynne ontdoet zich langzamerhand van de violisten, gaat voor pop en groeit als componist, producer, multi-instrumentalist en zanger. Inmiddels ook duidelijk de leider van de band. Knieval voor de commercie? Ik val er niet hard over. Dit eerste album was een uniek moment in de tijd. Niet zó gedenkwaardig om bij te blijven stilstaan. Toch wel erg leuk.

Het album verscheen alleen op het EMI Harvest label en is, voor zover ik weet, niet meer nieuw verkrijgbaar. Op de CD (2003) staat nog een stukje video, een promotiefilmpje voor 10538 Overture.

avatar van lennert
4,0
Electric Light Orchestra is zo'n typische band die ik qua hits ken van de radio of cheapass verzamelcd's die ik vroeger met mijn geringe zakgeld kocht, maar waarvan ik nog nooit een compleet album had gehoord. In vergelijking met een hit als Mr. Blue Sky valt het nu dan ook vooral op hoe zwaar de band eigenlijk op de maag kan liggen. Dat is uiteindelijk een goed iets, want wat de band hier presteert valt niet te vergelijken met andere bands uit het progressieve/symfo-genre. De Beatles-invloeden zijn duidelijk, maar de songs zijn door de strijkers zoveel meer dan simpele kopieën. En verrek, die strijkers zijn intrigerend. Nu ik Alan Parsons Project net achter de rug heb, waar orkestraties ook een grote rol speelden, valt het hier pas echt op hoe sterk de cello's een leidende rol in de composities hebben. Het geeft de songs (hoor Look At Me Now vooral) een heel eigenzinnige sound, alsof Beethoven rockmuziek schrijft.

Catchy is het echter nog lang niet en dat zorgt ervoor dat het album niet makkelijk in te komen is. Het kostte me ook een flink aantal luisterbeurten om de plaat te bevatten, maar dan valt het moois toch ook goed op. Bij vlagen is het geheel zelfs vrij naargeestig in de teksten, wat een mooie tegenhanger is bij de soms zwierige composities. Manhatten Rumble (49th St. Massacre) deed me ook horen dat Virgin Steele dus buiten Alan Parsons Project ook van ELO invloeden heeft overgenomen, aangezien dit stuk zo op een van de House Of Atreus-albums had kunnen staan.

Bij vlagen nog een beetje brak qua zang en het mag nog iets gestroomlijnder, maar het valt al meteen op dat ELO een eigenzinnige band is die moeilijk te vergelijken is met een andere act uit het symfo/prog-genre. Dit belooft wat!

avatar van koosknook
3,0
Mooi dat jullie ELO onder de loep nemen, lennert. ELO is nou typische zo'n band waar ik een haat/liefde relatie mee heb. In het midden van hun carriere zaten zeker prachtige albums; vanaf Discovery werd het alras minder.. Van de eerste drie albums weet ik hoegenaamd niets. Dus die ga ik zeker maar eens beluisteren. Te beginnen met het debuut, aangemoedigd door jou stukje hier boven.

avatar van RuudC
4,0
Een marathon waar ik stiekem wel blij mee ben. Toen ik een jaar of vijftien geleden vinyl begon te kopen, behoorde ELO tot een van mijn eerste aanschaffen. Ik kocht toen vooral platen vanwege de naam en artwork en ook van ELO had ik in mijn hoofd dat het een goede band moest zijn. Ik kocht de Time lp, maar heb daar eigenlijk nooit veel aandacht aan geschonken.

Er zal heus wel werk zijn van deze band dat ik ken, al kan ik zo niets opnoemen. 10538 Overture kende ik in elk geval wel. Dit album valt wel echt binnen mijn smaak. Electric Light Orchestra is gelukkig ook niet de zoveelste progband van rond 1970. De toevoeging van zware snareninstrumenten werkt heel erg goed. Het maakt de muziek spannend. Je zou het een mix van rock en klassiek kunnen noemen, maar het geheel doet me ook wel denken aan de scores van de spectaculaire films uit die tijd. De sound is wel vrij rommelig, maar dat doet hier geen afbreuk aan het luisterplezier. Er zijn twee zangers die elkaar mooi afwisselen. De invloeden van The Beatles waren me vrij snel duidelijk. Ik lees hierboven dat ik zeker niet de enige ben die dat hoort. Het is geen makkelijk album, maar wat ELO hier doet, is wel origineel en uitdagend. Ik mag dat wel.

avatar van divart
4,0
Ik ben bij deel 5 van de Queen's Gambit op Netflix en daar klinkt iets wat lijkt op de 1st Movement van ELO. Geschreven en gespeeld door Roy Wood op de klassieke gitaar. Leuk om te horen en het nummer werkt super in deze heel goede serie.
Wat ik hoor in deze aflevering lijkt dan wel verdacht veel op de 1st Movement maar is toch anders. Een nieuwe bewerking misschien?
Het blijkt te gaan om een heel ander nummer. Het nummer in de serie is van Mason Williams en heet Classical Gas. En is uitgebracht in 1968. Het nummer Electric Gas bleek vanaf verschijnen behoorlijk populair en er zijn tientallen covers van.
Ik had nog nooit van het nummer Classical Gas gehoord maar de gelijkenis tussen de nummers werd al in 1971 opgemerkt door oplettende luisteraars. Roy Wood geeft In Rolling Stone in 1971 dan ook snel toe dat de nummers wel wat op elkaar lijken.
In 1972 verklaart hij dat het toch een soort van kopie is. Terwijl hij in de repetitieruimte Classical Gas aan het spelen was en dat hij toen bedacht dat hij er wel een soort van eigen draai aan kon geven.
1st Movement, niet echt een kopie maar zeker geïnspireerd op Classical Gas.

avatar van Koos R.
3,5
Heerlijk, bizar, vreemd, sterk, raar, niet te geloven, hoe hebben zit dit kunnen doen en nog een paar diverse woorden die bij mij opkomen als ik aan dit album denk. Eigenlijk een bizarre, soms hilarisch, doch ook een krachtige mix aan nummers.

10538 Overture, ik denk dat het mijn favoriete ELO nummer allertijden is. Simpelweg door de gitaarrif, de kracht van het nummer en de rauwe cello- en vioolgeluiden, die in de tweede helft van het nummers sterk tegen elkaar opboksen. Voor mij een beetje magisch. Mooi dat Paul Weller in de jaren negentig de gitaarloop heeft gebruikt voor twee van zijn sterke nummers (o.a. Changing Man). Nellie Takes her Bow: enerzijds bizar hoe ze hier klassiekachtige muziek met popmuziek hebben verweven. Plots komt er een militair drumritme opzetten en gaat er eigenlijk een opbouw naar een soort climax plaatsvinden. Een nummer waarvan ik me afvraag: hoe zou dit klinken met een vol orkest. Eigenlijk een nummer waar pop met klassiek voor een theaterpubliek is gemixt.

The Battle of Marston Moor (July 2nd 1644), de eerste keren dat ik dit nummer beluisterde wist ik niet wat me overkwam. Mijn gedachte was "hoe hebben ze in vredesnaam dit nummer op het album kunnen zetten. Vreselijk hoe die zware overdub van de cello's klinken." Echter, gaandeweg veranderde dat naar een hilarisch gevoel: dat ze dit vol trots hebben opgenomen en met de borts vooruit, rechtopstaand met trots presenteerden als "Luister nou eens naar wat wij hier gecompneerd hebben." Met een brede glimlach zit ik soms hoofdschuddend naar dit nummer te luisteren. Hoe is het toch mogelijk geweest.

De verandering naar 1st Movement is dan best radicaal. Ik vind het een sterk, mooi intstrumentaal nummer, met een hoofdrol voor de vlotte akkoestische gitaar van Wood. Mr. Radio is dan weer een mooi symfopoprocknummer, waarin Lynne een mooie ode schrijft aan het fenomeen radio.

Het debuut van ELO is een bijzondere een. Wie had dan kunnen bedenken dat uit dit album later vloeiende symforock zou volgen.

avatar van heartofsoul
3,5
Tot voor kort had ik dit album nog niet integraal beluisterd, en hoe kwam dat? Welnu, het cellospel van Roy Wood trek ik niet zo. Ik vind de cello een geweldig instrument - de cellosonates van Bach beluister ik graag, en die heb ik in verschillende uitvoeringen in de kast staan. Maar op dit - tamelijk experimentele - album doet de cello pijn aan mijn oren. Wat mij betreft is dit debuut een slechte start. Lang niet alle stukken zijn het aanhoren écht waard. Maar gelukkig stapte Roy Wood snel op.
Mooiste stukkken vind ik Look at me Now, Mr. Radio en 10538 Ouverture.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:18 uur

geplaatst: vandaag om 10:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.