Dead Can Dance - The Serpent's Egg (1988)

THE SERPENT'S EGG 1988

Van de kathedraal (Within the Realm of a Dying Sun) naar de abdij.
Dead Can Dance komt zowaar met een contemplatief album.
De intstrumentale begeleiding tot het minimum beperkt.
Klemtoon op de vocalen ...

Zingen als meditatief genoegen.
Stemmen die emoties verklanken.
Geen woorden, maar kleuren zingen.

http://nl.youtube.com/watch?v=Tluogv9EGTQ

The Host of Seraphim is een moeilijke opener.
Het nummer heeft tijd nodig om te groeien, hoe graag
je als luisteraar ook het album wil verkennen ... onthaasten.
Lisa Gerrard giet haar vocalen rechtstreeks in je ziel.

Orbis de Ignis ... een vocaal ritueel.
Zijn wij in de kapel van deze tijdloze abdij beland?
Luisteren wij naar het bidden van mannen en vrouwen?

Severance ... ik heb hier zelf geen woorden voor.
Met dit lied wil ik mijn laatste adem uitblazen.

Luister en lees: http://nl.youtube.com/watch?v=TiXGu6u8Q7Q

When all the leaves
Have fallen and turned to dust,
Will we remain
Entrenched within our ways.

The Writing on My Father's Hand is een mooie albumtrack.
Een teder lied met een "antieke loop" als muzikale begeleiding.
Toch weet het nummer mij minder te bekoren dan gewoonlijk.

Hetzelfde gevoel heb ik bij de volgende track.
In the Kingdom of the Blind the One-eyed Are Kings
pendelt muzikaal opnieuw tussen monotomie en hypnose.
Maar ik geraak niet in de ban ... ik wil vrij ademen.

Door tracks 4 en 9 verliest het album een sterretje bij mij.

Chant of the Paladin verheft de monotomie tot trance.
Hier werkt het wel voor mij ... intrigerende vocale processie.
Ik zie mannen en vrouwen met de kap van hun pij om het hoofd.
Ze dragen mythische symbolen voor zich uit ... zelfkastijding.

Song of Sophia is bloedmooi.
Is dit een vocale ode aan de wijsheid?
Dead Can Dance maakt moderne kerkmuziek.

Echolalia is een titel als een sleutel tot dit album.
Het herhalen van gezongen woorden, het laten klinken
van klanken, gregoriaans, vespers ... de stem als instrument.

Mother Tongue laat percussie aanrukken.
Ik herinner me het nummer levendig live: een drumorgie.
Enerzijds misplaatst op dit hoofdzakelijk contemplatief album.
Anderzijds een tegengewicht en noodzakelijke intro op wat volgt.

Het album sluit met een absoluut hoogtepunt.
Ullyses verenigt alle ingrediënten van de drie voorgaande albums.
Oosterse invloeden, een vocaal huzarenstukje in de intro,
de nodige bombast in het arrangement, de strijkers en als kers
op de taart de sublieme poëzie van Brendan Perry.

Dead Can Dance neemt je mee op ontdekkingsreis.
Aan boord van hun muziek naar de horizon van je eigen ziel.
I've been waiting for a guide to come and take me by the hand ...

http://nl.youtube.com/watch?v=peHHHDeGjHM

If you and I were one within the eyes of our designs
It would still not change the fact of our leaving
For tonight we must leave with the first gentle breeze
For the Isles of Ken we are assailing

Just like Ulysses on the open sea
On an odyssey of self-discovery

Net weer even een kippenvel moment gehad tijdens het kijken naar The Mist van Frank Darabont.. de film wordt namelijk uitgeluid onder begeleiding van Host Of Seraphim.. kijk, deze man heeft het begrepen!! Dat ik mag sterven en wedergeboren bij die muziek..

Van Dead Can Dance heb ik dit album op de kop kunnen tikken en ik heb hem meermaals beluisterd, het is mij voor het eerst dat ik een album van Dead Can Dance heb gekocht en gans beluisterd.
Zéér aparte en bezwerende muziek, het klinkt religieus of ritueel, het doet mij bij momenten ook denken aan de middeleeuwen en donkere burchten, je kunt het eigenlijk moeilijk popmuziek noemen. Maar het weet mij wel te boeien vanwege die sfeer, al moet je aan de vocalen wennen. "The Host of Seraphim" en "The Writing on My Father's Hand" bv. vind ik erg mooi.

Als deze je ligt, LucM dan moet je zeker
hun 3de en ook 5de en 6de album eens proberen.

Dit album vind ik niet zo evident als instap,
maar jij vindt het dus al best okee ... smaakt naar meer dus.

Ik zou ook vooral hun 2e album proberen dan..

En met pop heeft dit inderdaad weinig van doen, verwarrende naamgeving. Wereld dekt de lading al beter, maar suggereert misschien net iets teveel politiek correcte multiculti.. iets waar ze bij hun 6e en zeker laatste plaat voor mij dan ook nogal de mist mee ingingen

The Host of Seraphim is gelijk het beste wat ze gemaakt hebben, al spreekt mij in het totaal hun eerste album het meeste aan.
Met Into The Labyrinth hed ik echter ook geen moeite, zou kunnen komen omdat dit het eerste album was welk ik van DCD kocht.

Als ik toevallig een album van Dead Can Dance in de rekken vind laat ik ze niet liggen.
Het lijkt mij zelfs meer klassiek dan pop, het had ook in de middeleeuwen gecomponeerd kunnen geweest. Folk of wereld, daar kan ik meer mee akkoord gaan.

Sterker, een groot deel van het oeuvre van DCD is dan ook rechtstreeks in de middeleeuwen gecomponeerd! Veel nummers zijn directe vertalingen van oude liederen van toen of adaptaties daarvan
Klassiek zou ik ook geen moeite mee hebben als omschrijving, alléén hun eerste album valt daar niet echt onder.

Klassiek zou ik ook geen moeite mee hebben als omschrijving, alléén hun eerste album valt daar niet echt onder.

Dat is een klassiek voorbeeld van een eikos-argument; iets poneren met een rotsvaste stelligheid zonder adequate onderbouwing aan te dragen.
We hebben het hier over graduele verschillen: inspiratie, invloed, incorperen, adaptie, kopiëren, toeëigenen zijn alle stappen in één paradigma; alleen er wordt verschillend over geoordeeld.

Bovenstaande bewering vind ik te lapidair; ik ga luisteren en zoeken. Van wat ik hiervoor heb genoemd zou ik eerder willen spreken van inspiratie, invloed en adaptie (bijv. Saltarello); veel middeleeuwse instrumenten (schalmei bijv. zijn niet meer of nauwelijks te vinden) - veel is oorspronkelijk materiaal van DCD, met gevoel voor authenticiteit samen met mideleeuws materiaal (authentiek, gemodificeerd) gesmeed tot een organisch geheel.

Volg jij nu eerst maar eens een cursus "hoe herken ik een eenvoudige baslijn" in een nummer en bemoei je in hemelsnaam niet met de invloeden van Dead Can Dance
Als je eens een paar platen van ze erbij pakt, kun je bij verscheidene nummers lezen welke middeleeuwse Keltische stukken Gerrard en Perry hebben gebruikt.

Aha Lord Pornography is ter plekke. Lezen kan ik al aardig en dat zal ik zeker doen. Dat lapidaire geblaat zonder enige bronvermelding is gewoon knap irritant.

En hou gewoon hier de discussie zuiver en to the point - die basloop speelt niet hier, maar elders en daar heb ik al de verwantschap in klankkleur aangegeven.

Als je ook kijkt naar Aion (en dat sluit hier in zekere zin goed bij aan) zijn niet het allen Keltische stukken, maar ook Hoogduitse, Italiaanse (Saltarello - de naam geeft het al aan). Keltische stukken zijn over het algemeen veel profaner van aard.

Overigens kan je natuurlijk trachten je stelling te onderbouwen door buiten de drie songs op Aion voorbeelden (naar jouw kennis/inzicht) te geven mbt jouw stelling ivm ME herkomst van de stukken. Anders lijkt het alsogf je gewoon wat aan het roepen bent.

Onze Joy Division purist vindt het weer eens nodig om te gaan zitten twijfelen aan mijn muzikale kennis? Ik geef hier simpel en to-the-point aan waarom LucM hoort wat hij hoort, er is weinig mis met zijn gehoor, want die invloeden zijn overduidelijk in de muziek van DCD Soms dus zelfs zover dat een stuk vrijwel met de instrumentatie van die tijd vrijwel oorspronkelijk is uitgevoerd. Maar vaak zijn het ook hedendaagse adaptaties, waar Gerrad of Perry hun eigen teksten bij hebben geschreven of alléén een melodie hebben gebruikt oid.
Het napluizen van bronnen lijkt me verder een volstrekt vruchteloze bezigheid.. enig zoekwerk op internet of de platenhoes geeft je al genoeg info.

Nee ik twijfel niet, kom dan gewoon met the bare facts, 3 voorbeelden - da's toch niet te veel gevraagd - danovertuig je me en krijg je een digitale lauwerkrans. Roepen kunnen er velen, overtuigen slechts een enkeling.

Overigens: dank voor het epitheton; ik print het in garamond 28 en hang het boven mijn scherm!

Host of Seraphim 1 van mijn all-time favorites.
Geweldig sfeer scheppend album is dit, kei hard draaien in je auto 's avonds in de regen op de snelweg.
Supersfeertje

Zo'n anderhalf jaar geleden de film 'the mist' gezien. De film was wel aardig, maar ik was erg onder de indruk van het laatste nummer in de film. Ik ging er op dat moment van uit dat het gewoon onderdeel was van de score. Een half jaar geleden kwam ik er achter dat het het nummer 'The Host of Seraphim' was van Dead Can Dance. Sindsdien stond deze cd ergens op een grote verlanglijst, en sinds kort staat ie ook in de kast.

Gelukkig blijken de nummers van Brendan Perry net zo mooi als die van Lisa Gerrard (was een beetje bang dat die stem me niks zou doen en het voor mij zou verpesten). Vind nog niet alles even mooi, het middenstuk (no 5. en 6) komt nog niet echt aan. Toch alvast 4 sterren, want lager kan ik een album met 'the host of seraphim', 'severance' en 'ullyses' met goed fatsoen niet beoordelen.

Dit album vandaag voor de zoveelste maal beluisterd in de hoop dat het enigszins voor mij qua waardering uit zou komen bij DCD's meesterwerken 'Spleen and Ideal' en 'Within the Realm of a Dying Sun'.
Helaas, muv 'Ullyses' - een zeer mooi nummer - wist dit album mij geen moment te raken. Kort gezegd; van de vijf albums die ik van DCD beluisterd heb vind ik dit album zonder meer het minste. Jammer, maar het is zo.

3,0*

Kom op he,.. The Host Of Seraphim wist je niet te raken?? Weet je wel zeker dat je deze plaat hebt beluisterd? Zo anders is hij verder niet dan de door jou genoemde platen, maar dat nummer Onaards, hemels, goddelijk!!

Serpent's Egg was het eerste album van DCD dat ik kocht. Ook de eerste echte kennismaking met de groep (na op het spoor gezet te zijn door wat nummers van WtRoaDS). En 'The Host of Seraphim' blies me volledig weg. Wat een indruk maakte dat nummer! Wat een dramatiische opener van een plaat! Zoiets had ik nog nooit eerder gehoord. Niet van deze wereld. En ook nu nog weet het nummer steeds weer te raken....recht in het hart.

YouTube - Dead Can Dance - The Host Of Seraphim

(aangrijpende video die tot bescheidenheid stemt)

'The Host of Seraphim' is zeker een goed nummer en dat geldt verder ook voor 'Orbis de Ignis' en uiteraard de afsluiter 'Ullyses'. Alleen is dat voor mij niet voldoende. Wat tussen 'Orbis' en 'Ullyses' ligt vind ik gewoon zwak - raakte mij niet in het minst - en om een album een hoge waardering te geven moet een album voor mij meer hebben dan alleen een paar goede nummers.

Wibro, herbeluister het album nog eens op de volgende manier ...

1 / 2 / 3 / 7 / 10 ... de overige nummers vind ik ook minder pakkend.

Ik herinner me nog hoe dit album voor mij een lichte teleurstelling was
na de eerste drie. Te vocaal en te repetitief in sommige tracks. En als ik eerlijk ben
vind ik Mother Tongue zelfs misplaatst op dit album. Tracks 1 en 10 zijn opgenomen
in dezelfde studio als het vorige album en dat hoor je, vind ik. De twee beste nummers
samen met het onvolprezen pareltje dat Severance heet (let daar op de sublieme tekst).

Ik raad wibro ook aan om door te zetten.
Misschien eerst met Into the Labyrinth en Toward the Within (live met heel wat nieuwe songs).
Tenslotte het Middeleeuwse Aion en het etnische Spiritchaser.

ps. Lees mijn recensies om een beter beeld te vormen van wat ik bedoel.

Ik zou eerst deze proberen doorgronden voordat ik die platen zou beluisteren sorry.. deze is echt beter! Tot en met deze zijn eigenlijk al hun platen briljant! Na Serepent's Egg werd het wat slordiger. Alhoewel de platen daarna ook zeker de moeite zijn! Maar deze hoort wel echt bij hun hoogtepunten, samen met Realm en Spleen & Ideal

Aion was mijn eerste DCD album.
Werelds en alles wat er na kwam, welke invloed ook was bijna onaards.
Welk album je ok draait, elk zijn eigen atmosfeer, invloeden, maar altijd kippevel.

Kijk ook eens de tegistratie op DVD van Towards the Within, dit overstijgt het kippevel moment

Ik heb dat nummer vanmorgen weer eens beluisterd en het is inderdaad een schitterend nummer. Waarschijnlijk was ik er destijds niet voor in de stemming. Ik verhoog dit album met een ½ ster.

Alleen al door de aanwezigheid van opener "The Host of Seraphim" (overigens succesvol gebruikt in de films "The Mist" en meer recent nog "The Legend of the Guardians: The Owls of Ga-Hoole"), verdient dit album al lof. Zonder twijfel één van de beste nummers van DCD.
Sowiezo vind ik The Serpent's Egg al een weergaloze opvolger van Within the Realm of a Dying Sun, die i.m.o. al bijna niet meer te overtreffen valt.
Dat gebeurt dus ook niet op The Serpent's Egg, echter komen ze wel gevaarlijk dicht in de buurt. De sfeer is algeheel gezien relatief minder mistroostig en dreigend, maar nog altijd héél melancholisch en mystiek. Ik zou zeggen bijna breekbaar, zo gevoelig dat deze muziek is. Alsof de ziel van de muzikanten en vocalisten compleet bloot is gelegd, waarin emoties en gevoelens definitief de vrije hand hebben. Dat alles resulteert in bloedstollend mooie muziek.
Niet voor iedereen weggelegd, maar wie er de juiste vinger op weet te leggen, zal getrakteerd worden op louter prachtige klanken.
En "The Host..." is niet het enige pareltje. Wat te denken van nummers 3 t/m 5, stuk voor stuk pareltjes waarop zowel Lisa als Brendan mogen schitteren.
De tweede helft haalt het weliswaar niet helemaal t.o.v. de eerste helft van de plaat, maar effectief werkt het wel als geheel. Indrukwekkende en hypnotiserende stem-arrangementen, effectieve percussie-begeleiding: het geeft de plaat een bepaalde exotiek en variatie met zich mee, waarmee qua karakter deze The Serpent's Egg een andere sfeer uitademt t.o.v. van voorganger Within..., maar tegelijkertijd als vanzelfsprekend dienst doet als logische opvolger.
Het album sluit zeer sterk af met "Ullyses", waarmee een eind komt aan mijn op 1 na favoriete album van DCD. Een waardig, uitzonderlijk album die bij mij de juiste snaar weet te raken.

Vind dit een wat mindere dan Spleen And Ideal, maar gelukkig was Dead Can Dance wel in ontwikkeling. De sfeer vind ik hier meer berustend en vlakker. De intensiteit van Spleen And Ideal voel ik niet. Het raakt mij minder.

De Oosterse invalshoek is interessant, maar het sluit voor mij niet helemaal aan bij de grimmige sfeer. Na een tijdje begint bovendien met name de zang wel wat eenzijdig te worden.

Prachtig album. Severance, Ullyses en The Host of Seraphim zijn juweeltjes net als de overige nummer trouwens.

stijn_slayer, ik vind dit juist een verbeterde versie van spleen and ideal, alsof dcd niet tevreden was over dat album en het eenvoudigweg wou verbeteren. dit lijkt me de opvolger van spleen.. en niet within the realms.., dat heel anders klinkt.

Dit album van DCD leunt op 2 fundamenten, het sacrale Hildegard Van Bingeneske Kant A en het oosters Derwish achtige Kant B. Het klinkt minder als een geheel als de voorganger. Edoch het blijft een genot om na zoveel jaren de muziek van dit duo te mogen ontdekken. Lijkt ook wel dat ik er nu ook meer open voor sta en op kan nemen als pakweg 20 jaar terug. Bands als de Swans, Cocteau Twins, This Mortal Coil, The Cure, Mission krijgen weer een opleving in mijn platenkast.

Live in Amsterdam

The Host of Seraphim

Ik kan me hier goed in vinden! De nummers waar de oosterse instrumentatie wel de intensiteit van de vorige albums hebben(Host of Seraphim, Ullyses), behoren dan wel weer gelijk tot het beste werk van deze Australische grootmeesters. Over het algemeen genomen een minder sterk album dan voorganger: Within the Realm of a Dying Sun" en opvolger "Aion".

Mijn eerste Dead Can Dance album - terwijl ik aan het koken ben klinkt ie over de speakers...
En ik denk niet dat het bij dit ene album blijft. Prachtige middeleeuwse (?) sfeer. Ik ben nog een oningewijde in deze muziek, maar spannend is het wel. En nu terug naar het fornuis, anders brandt het eten aan.

Moet een fantastische ervaring zijn. Ik herinner me zelf als de dag van gisteren de eerste DCD-luisterbeurt. En ja, dat was ook dit album.
Als je écht Middeleeuws wil gaan raad ik de opvolger -Aion- aan.

Aion was mijn eerste plaat.
Maar ook deze blijft top, ontdek en geniet van meer DCD