THE SERPENT'S EGG 1988
Van de kathedraal (Within the Realm of a Dying Sun) naar de abdij.
Dead Can Dance komt zowaar met een contemplatief album.
De intstrumentale begeleiding tot het minimum beperkt.
Klemtoon op de vocalen ...
Zingen als meditatief genoegen.
Stemmen die emoties verklanken.
Geen woorden, maar kleuren zingen.
http://nl.youtube.com/watch?v=Tluogv9EGTQ
The Host of Seraphim is een moeilijke opener.
Het nummer heeft tijd nodig om te groeien, hoe graag
je als luisteraar ook het album wil verkennen ... onthaasten.
Lisa Gerrard giet haar vocalen rechtstreeks in je ziel.
Orbis de Ignis ... een vocaal ritueel.
Zijn wij in de kapel van deze tijdloze abdij beland?
Luisteren wij naar het bidden van mannen en vrouwen?
Severance ... ik heb hier zelf geen woorden voor.
Met dit lied wil ik mijn laatste adem uitblazen.
Luister en lees:
http://nl.youtube.com/watch?v=TiXGu6u8Q7Q
When all the leaves
Have fallen and turned to dust,
Will we remain
Entrenched within our ways.
The Writing on My Father's Hand is een mooie albumtrack.
Een teder lied met een "antieke loop" als muzikale begeleiding.
Toch weet het nummer mij minder te bekoren dan gewoonlijk.
Hetzelfde gevoel heb ik bij de volgende track.
In the Kingdom of the Blind the One-eyed Are Kings
pendelt muzikaal opnieuw tussen monotomie en hypnose.
Maar ik geraak niet in de ban ... ik wil vrij ademen.
Door tracks 4 en 9 verliest het album een sterretje bij mij.
Chant of the Paladin verheft de monotomie tot trance.
Hier werkt het wel voor mij ... intrigerende vocale processie.
Ik zie mannen en vrouwen met de kap van hun pij om het hoofd.
Ze dragen mythische symbolen voor zich uit ... zelfkastijding.
Song of Sophia is bloedmooi.
Is dit een vocale ode aan de wijsheid?
Dead Can Dance maakt moderne kerkmuziek.
Echolalia is een titel als een sleutel tot dit album.
Het herhalen van gezongen woorden, het laten klinken
van klanken, gregoriaans, vespers ... de stem als instrument.
Mother Tongue laat percussie aanrukken.
Ik herinner me het nummer levendig live: een drumorgie.
Enerzijds misplaatst op dit hoofdzakelijk contemplatief album.
Anderzijds een tegengewicht en noodzakelijke intro op wat volgt.
Het album sluit met een absoluut hoogtepunt.
Ullyses verenigt alle ingrediënten van de drie voorgaande albums.
Oosterse invloeden, een vocaal huzarenstukje in de intro,
de nodige bombast in het arrangement, de strijkers en als kers
op de taart de sublieme poëzie van Brendan Perry.
Dead Can Dance neemt je mee op ontdekkingsreis.
Aan boord van hun muziek naar de horizon van je eigen ziel.
I've been waiting for a guide to come and take me by the hand ...
http://nl.youtube.com/watch?v=peHHHDeGjHM
If you and I were one within the eyes of our designs
It would still not change the fact of our leaving
For tonight we must leave with the first gentle breeze
For the Isles of Ken we are assailing
Just like Ulysses on the open sea
On an odyssey of self-discovery