Ze noemen dit niet voor niets een 'eclectisch' album: er komt een grote diversiteit aan genres in voor. Het schildert op bijzondere wijze de absurditeit van atoombom, en dan met name het feit dat mensen niks geleerd hebben van de ellende die atoombommen hebben veroorzaakt.
Het album loopt terug in de tijd: de laatste track gaat over de eerste ontploffing van een atoombom, en de eerste track over de eerste kernproef in India. Vlak voor
Letting Go klinkt de sample "People say they're proud they've come to show their nuclear capabilities". Heel ironisch.
De zang aan het begin van
Homelands is geweldig; als ik me niet vergis is dat traditioneel Indiaas... Vervolgens is er de track
The Pilgrim, een rap-nummer. Normaal houd ik niet van rap, maar bij dit nummer en in deze context kan ik het wel waarderen; de rapper relativeert zelf door te zeggen "See all that I do is throw words"; heel komisch.
Vervolgens krijg we opeens een smooth jazznummer:
Tides, een mooi rustpunt.
Nadia bestaat weer uit traditionele Indiase zang (maar wel heel anders dan die op Homelands natuurlijk; geen nummer op dit album is hetzelfde).
De 4 tracks daarna heb ik nooit zo nauwkeurig beluisterd; die boeien me kennelijk iets minder. Maar daarna komt de waanzinnige track
The Conference, die ik interpreteer als een representatie van het gewauwel dat politici op conferenties uiten over dingen als de atoombom. Tot slot komt de emotionele track
Beyond Skin, met woorden van Robert Oppenheimer, een sleutelfiguur in de ontwikkeling in de atoombom, en samples van atoombom-ontploffingen.
Een geweldig album, alleen dus een beetje jammer van die paar tracks die me iets minder weten te boeien, maar als geheel fantastisch. 4,5*