Detritus - Endogenous (2003)

Opvallend "brave" release voor Ad Noiseam, maar wel een prachtig.
Geen idee hoe ik hier ooit over kan gekeken hebben.

Ergens is dit een doodnormaal album. Maar ergens ook weer niet. Er hangt een erg apart sfeertje rond deze plaat, maar moeilijk te zeggen waarom, want dit is verre van experimenteel of nieuw. Maar Endogenous werkt gewoon. Simpele ritmes over mooie melodieën, zoals zo vaak, maar toch ook weer niet.

Een "Ramify" illustreert perfect. Zachte wave, simpele en erg herkenbare ritmes, zoals zoveel projectjes in dit genre, maar dat alles wordt zo mooi gecombineerd wat het een soort van warmte meekrijgt die anderen meestal niet hebben. Het ijzige, chille karakter is weg en vervangen door iets zwoels, misschien wel de beste omschrijving voor Detritus' stijl. ook "Restoration", een track die ritmisch als honderden anderen klinkt, weet toch een zeer mooie en aparte sfeer op te werpen. De samples zijn perfect op elkaar afgestemt, geen spikkeltje distortion aanwezig. Dit is Chuck Wild in breakbeat vorm, maar dan zonder de cheesy, en veel klasse. "Word" is wat meer uptempo, en ook dit gaat Detritus goed af. "Exogenous" is de eerste echte geniale track. Die openingswave is hopeloos geweldig. Melodisch enorm verkwikkend en ritmisch perfect ondersteunend. Deze track straalt zo'n gelukzaligheid uit, zo'n kracht ... je moet minstens 3 zonnestelsels gered hebben om dit tijdens de climax te draaien in je film. "Maxim" is weer wat ingetogener. Mooi pianotje, affe waves weer, en zoals steeds perfect ritmisch bijgestaan. En ook "Grace" kabbelt heerlijk voort. Muziek met warmedekentjesgevoel is dit. Een kop warme chocolademelk is er niks bij, zoals Zachary ongetwijfeld zou zeggen.

"Enumeration" is iets ieler en duisterder. Mooi dark ambient intermezzo, waarna "Atone" de duistere toon verder doorzet. Hier wel wat distortion, iets ruigere ritmes. Toch weet Detritus alles zeer afgewerkt en clean te houden. "Immanent" is de enige echte ruigere track, al komt er halverwege een melodietje dat alles een pak jollier maakt. Op zich best een aardige track, maar past niet helemaal op dit album. Waar de rest piekfijn is afgewerkt, is deze toch iets rafeliger. Verre van slecht, maar niet hier. "Hollowed" verlaat weer de donkere kant, en sluit geweldig af, met een laatste keer die vreemde Detritus perfectie. Als extratje krijgen we nog twee mixes. Een pak ruiger en wilder dan het Detritus werk, maar net als extras werken die tracks wel. Vooral de "Endogenous" mix knalt geweldig, de "Immanent" mix gaat niet toevallig de industriële kant op.

En zo is dit weer een geweldige Ad Noiseam release. Nog steeds is het moeilijk het geheim van Detritus te achterhalen, als filmisch equivalent schiet me een PT Anderson te binnen. Maakt geen vernieuwende of aparte film, maar maakt wel meesterwerkjes. Perfect in uitvoering. Die twee extras dienen als lekkere wegspoeler, en zo verdient dit album een dikke 4.5*. Aanrader.

Edit : misschien wat snel overgegaan, maar die Endogenous (Pneumatic Detach Rmx) is ook niks minder dan geniaal.

"Detritus's second album is finished and ready. It is called "Origin" and it is an extremely strong and well written sequel top "Endogenous". Detritus is really pushing the enveloppe of perfect production and composition here. Beware."

Van de officiële AN website. Laat maar komen

Ergens mis ik je track voor track analyses enorm, OH. Heerlijk om dit te luisteren met een schuin oog op die wervelwind aan lofuitingen hierboven

Kwaliteit hoeft (soms) inderdaad helemaal niet zo vooruitstrevend of ingewikkeld te zijn..

Ik mis vooral de tijd om telkens zulke analyses te maken jammer genoeg. Als iemand mij de rest van m'n leven financieel wil ondersteunen ben ik best bereid m'n ontslag te vragen en wat meer van die recensies te schrijven.

Kandidaten ?

Deze nu ook een tijdje op rotatie. Duidelijk minder dan hun opvolger, Origin. Vooral de laatste 2 tracks detoneren behoorlijk (met name de laatste), had ik eraf gelaten. De rest is wel lekkere breakbeat-achtige electronic zoals ook origin, alleen is de afwisseling en vooral de opbouw minder. Op Origin bouwde de nummers duidelijk om climaxen heen, hier loopt het gewoon een beetje door, zonder echt opzienbarende stukken. Enumeration is in dat opzicht wel een aparte track (een soort illbient). Maar echt warm wordt ik er nog niet van. Misschien sluipt deze ook wel naar wat meer appreciatie als ik hem op mijn ipod enkele keren heb beluisterd met wijdse uitzichten vanuit de treincoupé 3,5*