X - Los Angeles (1980)

Matig eerste album van een matige punkband, ooit gekocht op een rommelmarkt voor fl 2,50...
1x geluisterd en daarna verstopt in de hoop dat ik hem nooit meer zou vinden.

Daar heb ik een heel ander idee over Ik vind deze plaat echter bar weinig punk, eerder een gitaarplaat in de traditie van The Dream Syndicate. Van dat nerveus blank jongetjes-gedoe, dat stuiteren door de straten, dat weg-willen-van-die-verdomde-heimat.

Een spurterig plaatje uit de grootstad. En Los Angeles, You're phone's off the hook, but you're not, Nausea zijn toch grote gitaarrock-klassiekers ten huize van ZG

Zeg het hem, ZG! Ik vind dit trouwens wel gewoon punk, hoor.

ja dit is gewoon punk. wel goeie trouwens. had in eerste instantie de Australische punkers met de zelfde naam te pakken.
van hen zou iedere punkliefhebber in ieder geval het nr. 'I don't wanna go home tonight' moeten horen

Wah, echt een schitterend punk-album dit. Catchy as hell, de samenzang tussen John Doe en Exene is van begin tot eind spannend, fijne 50's achtige riffjes troef maar dan lekker rauw gebracht, en twee slotnummers die zich tegen het punk-genre zelf afzetten (meer punk kan je niet gaan).. Het nummer "Los Angeles" lijkt mij verplichte kost voor elke liefhebber van gitaarmuziek, wát een nummer, wát een lyrics.

Een ware klassieker, maar daar is de gemiddelde mume'er het klaarblijkelijk niet mee eens...

Grappig dan, dat de plaat nog steeds als pop/rock wordt gemerkt, als praktisch iedereen het punk noemt.

Punk, maar dan wel met de voeten in de rockmuziek van de jaren '50. Addictief schijfje!

Prima bandje, Wild gift (hier op de site minder waardering) is mijn favoriet.
Ik zeg ook gewoon punk.

Echte cultklassieker wat mij betreft! De afwisselende vocalen geven deze plaat net wat meer dan andere Amerikaanse punkbands uit die tijd.

Klassieke punkplaat. Erg lekker vond ik het toen en kan me nog steeds af en toe bekoren.
Overigens geproduceerd door Ray Manzarek (the Doors) en Doors song Soul Kitchen wordt heerlijk verpunkt door ze.

Dat orgel rifje in Nausea

Leuke berichten hierboven: stap voor stap geven ze prijs waar dit debuut van het Californische X voor staat. Maakt de groep op Los Angeles punk? 'Nee' lees ik in het tweede bericht, 'ja' volgens de reacties daarna. Dat Ray Manzarek van The Doors de plaat produceerde wist ik niet en evenmin kende ik van die groep Soul Kitchen, dat bij X een heerlijk grommend punknummer werd. Dat hij de toetsenpartijen speelde, was mij ook al onbekend. Het verscheen eind april 1980.

Dat dit punk is, is overduidelijk. Niet alleen mijn oren vertellen dat, het wordt bevestigd door derden, zoals hier bij Pitchfork en daar bij Rolling Stone. Inmiddels staat dit album op MuMe qua genre inderdaad op 'punk-rock'.
Nou kwam ik recent meer punk uit 1980 tegen (zie mijn vorige halte door de wereld van new wave, te weten het tweede album van de Engelse groep Angelic Upstarts), waarbij dit X fris afsteekt.
Dat komt vooral omdat zangeres Exene Cervenka de nodige partijen voor haar rekening neemt, afgewisseld met bassist John Doe, plus de puntige riffjes van gitarist Billy Zoom. En onderschat het vinnige drumwerk van D.J. Bonebrake niet. Het doet dan ook denken aan een album van twee jaar eerder van de Londense X-Ray Spex. Als Manzarek op The World's a Mess losgaat op zijn orgel, dringen zich onweerstaanbaar associaties met The Stranglers op.

Ik hoor X het liefst uptempo, zoals in opener Your Phone's off the Hook, but You're Not en Johnny Hit and Run Paulene, dat getuige het intro een vervolg is op Johnny B. Goode van Chuck Berry. De oeropeningsriff uit dat nummer wordt slim gevolgd door een tweeakkoordenriff op z'n punks, om in de gitaarsolo weer naar Berry te knipogen. Soul Kitchen is aangenaam ver-X't waarbij je niet de indruk krijgt naar een cover te luisteren, Nausea met dreinend orgeltje zwaar en slepend, waarna in Sugarlight weer hakkende riff volgt. The Unheard Music is verrassend met z'n slepende ritme en dito zanglijn, ondersteund door een staccato gitaarpartij.

Het album duurt nog geen half uur, maar kreeg in 2017 via Rhino een uitgebreidere cd-editie. De lijsten van Billboard werden niet gehaald, invloedrijk bleek het wél. In april 2013 (!) haalde Soul Kitchen warempel de Britse hitlijst, waar het #20 haalde.

Volgende station op mijn queste: omdat ik single Atomic en album Eat to the Beat van Blondie al eerder beschreef, vervolg ik in Noord-Ierland. Op naar de tweede van The Undertones.