Het tweede album van het zogenaamde legendarische power trio Massacre van Fred Frith, staat er op de hoes (extra informatie). En daar hebben we 18 jaar op moeten wachten, staat er ook. Die eerste plaat is totaal langs me heen gegaan, maar deze zag ik op een gegeven moment bij een platenboer in een stadje waar hij deze cd nooit zou verkopen. Vandaar in de aanbieding. Waarom ik deze cd er uit pikte kwam door de naam van de drummer, Charles Hayward. Die kende ik nog uit een ver verleden als belangrijke muzikant van This Heat en Camberwell Now. Die bands had ik heel hoog staan. Wel experimenteel, maar weer net niet te, toch enige structuur in de songs en hier en daar wat prog achtig. Dus met die achtergrond de cd meegenomen, maar ik kwam wel thuis van een koude kermis. De invloed van Charles Hayward (die pas op deze plaat bij Massacre kwam) was zeker niet zo groot. Hij drumt prima, daar is niets mis mee. Maar zeker Fred Frith experimenteert er vrolijk op los, terwijl Laswell nog enigszins wat orde probeert te scheppen in de soms totale chaos.
De eerste plaat van Massacre werd bijzonder goed onthaald. Deze iets minder. Het is allesbehalve gezellige achtergrond muziek, het is soms zelfs redelijk irritant. Toch door alles heen hoor je drie top muzikanten spelen die hun sporen verdiend hebben in de experimentele muziek met allerlei fusion accenten. Het is geheel instrumentaal en de tijdsduur is pittig.Het is muziek die ik één keer in de 5 jaar eens op zet en het lukt me niet om hier een geheel uur naar te luisteren. Maar toch wil ik het daardoor ook weer niet te laag beoordelen. Niet geheel mijn ding, maar ik hoor wel dat het kwaliteit heeft.