In zowel de schaduw van stadgenoot N.W.A. als de bekende G-Funk van bijvoorbeeld Warren G en Snoop Dogg valt Compton’s Most Wanted in 1990 tussen wal en schip. Onterecht, want de formatie bestaande uit MC Eiht, Boom Bam, MC Chill, DJ Mike T (de vier rappers) en DJ Slip (producer) verdient meer aandacht dan dat ze ten tijde van haar debuutplaat It’s a Compton Thang kreeg. Een album waar een ouderwetse, met funk doordrenkte en bovenal relaxte Westcoastsound de boventoon voert.
DJ Slip en The Unknown DJ (officieel geen lid van CMW) zijn van cruciaal belang voor het creëren van dit typerende West-Amerikaanse geluid. Door middel van de perfecte samplekeus - nummers van onder meer Isaac Hayes, James Brown, Rick James, Roy Ayers en Funk Inc. worden gebruikt en voorzien zo het album van de nodige nostalgie, funk en herkenbaarheid - en verder slechts traag gedrum in combinatie met zware baspartijen houden beide heren het productioneel eenvoudig en toegankelijk. Ongecompliceerder kan het haast niet, maar hierin zit juist de kracht: de beats spreken tot de verbeelding en nemen je als luisteraar mee naar de zonnige kant van Compton begin jaren negentig. Alsof je zelf in een open cabrio door de wijken cruiset, en de geur van een barbecue je tegemoetkomt.
“Jumped in the hooptie, turned on the ignition”; de rappers onderstrepen de sfeer die de plaat op productioneel gebied uitstraalt. Frontman MC Eiht komt het meest aan het woord en doet dit met verve. Op rustige toon vertelt hij met zijn lage, nasale stemgeluid, haast schouderophalend, over vooral het ruige straatleven in de straten van Compton. Dat zorgt uiteraard voor een contradictie; zonder de woorden in je op te nemen zou het evengoed over Eihts wandelingen in het park kunnen gaan. De MC kan verweten worden dat hij emotie tekort komt, maar ook hierin - net als bij de eenvoudig klinkende producties - zit hem juist de kracht: de rapper komt zelfverzekerd over en staat, terwijl hij zijn verhaal doet, als verteller boven zijn emoties. De overige rappers voegen ondanks hun beperkte rol wel degelijk wat toe aan het geheel. Ze zorgen voor een welkome afwisseling en voorkomen dat het vocaal anders te eentonig wordt. Bovendien laat MC Chill zich van zijn beste kant zien op misschien wel het beste nummer van de cd: This Is Compton, waar hij zijn best pocht over het straatleven en dit met overtuigingskracht doet door evenals Eiht op onverschillige wijze te rappen.
En zo doet It’s a Compton Thang helemaal niet onder voor de bekende G-Funkklassiekers. Sterker nog, het zou gewoon in één adem moeten worden genoemd met Regulate...G Funk Era, The Chronic en Doggystyle. “Zou”, want die status heeft dit album dus nog niet. Maar laat dat in ieder geval niet de reden zijn om dit album links te laten liggen. De volgende keer zin in heerlijke G-Funk? Schuif dan Dr. Dre eens aan de kant en laat hem plaatsmaken voor Compton’s Most Wanteds It’s a Compton Thang.
Afgestoft voor Hiphopleeft.