Mijn ouders hadden de twee singles van dit album, dat was al erg genoeg
Waarbij vooral Sing a song of love (volgens mij zijn eerste nummer 1 hit) me is bijgebleven als een draak van een nummer, met bovendien slecht gearticuleerd Engels. Verbazingwekkend eigenlijk dat die andere single zo'n wereldhit is geworden, al stoort het accent daar minder.
Ik kan Paloma blanca trouwens best aanhoren. Pretentieloos vermaak, met desondanks een sterke melodie, waarbij de inbreng van zangeres Lida Bond (waarom weet ik nog dat die zo heette?) voor een meerwaarde zorgde. En waarvan het niet moeilijk voor te stellen is dat hele volksstammen ermee weglopen.
Sing a song... stond op het vaderlandse Negram-label, weet ik nog. Maar tekenend voor het wereldwijde succes van Paloma blanca is misschien wel dat die single van mijn ouders een Italiaanse persing was op het roemruchte palm tree-label van Warner Bros., een label dat ik later leerde kennen van allerlei uitstekende popmuziek, van Rod Stewart en Fleetwood Mac tot Van Morrison. Rare gewaarwording achteraf, maar het zegt ook iets over de internationale belangstelling voor het nummer.
Ik ken deze plaat verder niet, dus geen puntenwaardering. Maar per saldo kan ik, afgezien van Little green bag en een enkele andere single uit de beginperiode, maar bitter weinig aanhoren van George Baker. Dat was toen al zo en is niet veranderd. Te sentimenteel en te simplistisch over het algemeen, en het stemgeluid van Hans Bouwens spreekt me ook niet erg aan. Het is een dunne scheidslijn, want een vergelijkbare band als The Cats kan ik, een enkele uitzondering daargelaten, wel goed hebben.
BZN is voor mij dan weer van hetzelfde laken een pak als de GBS. De begintijd - toen ze nog rockten - was leuk. Maar van hun latere periode kan ik maar enkele nummers aanhoren. Mon amour en Just an illusion schieten me te binnen als acceptabele popsongs, maar daar blijft het geloof ik wel bij.