Het beluisteren van dit album deed me denken aan het Tijgerbrood van de appie waar ik me tijdens mijn eerste jaren als student nog weleens doorheen werkte. Dat zag eruit als brood, had de textuur van brood, en smaakte ook als brood. Zodra de lunch er op zat, kon ik me ook niet meer herinneren hoe het brood gesmaakt had.
Down to Earth is eigenlijk hetzelfde verhaal. Het album weet eigenlijk geen indruk te maken. Niet positief, niet negatief. Het klinkt als een middle of the road metalalbum, gemaakt om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Niet te gevaarlijk, niet te moeilijke nummers, hier en daar een ballad om het makkelijker verteerbaar te maken (en zodat moeder ook mee kan luisteren).
Deze ‘moderne’ uitgave van Ozzy vind ik weinig interessant in vergelijking met zijn eerste twee albums, of met No More Tears. Voor een handjevol nummers kan ik hier best naar luisteren, maar Down to Earth weet me als geheel niet tot het einde toe te boeien. Wat dat betreft is het onaf aanvoelende You Know (part 1) goed geplaatst: het weet me wakker te schudden zodat ik nog een paar extra nummers volhoud zonder definitief af te haken.
Dit album is niet zozeer slecht (bovendien zingt Ozzy niet zo slecht als ik had gevreesd, maar zijn beste dagen zijn duidelijk voorbij), maar vooral oninteressant. Er zijn geen stukken waar ik echt neigingen heb om naar het volgende nummer te springen, maar ik heb ook nauwelijks de behoefte om dit album te luisteren. Volgens mijn last.fm heb ik dit album twee, drie keer geluisterd in de afgelopen drie jaar. Nu heb ik niet altijd alles gescrobbeld, maar dit is inderdaag een album dat zelden uit de kast komt.
Niet goed, niet slecht. Drie sterren voor Ozzy’s Tijgerbrood.
3.0*