Calexico - The Black Light (1998)

Wake up little sleepyhead zingt Joey Burns in Over Your Shoulder ... dat lijkt exact voor deze jongen geschreven

Toen ik deze voor 't eerst hoorde, was ik er toch lichtjes onderste boven van. Het leek wel de soundtrack die bij "On The Road" van Jack Kerouac hoorde ... binnenin staat er een stadsfoto van Calexico, en daardoor werd mijn verbeelding danig gekieteld

Deze muziek klinkt zo "doe-maar-kalm-aan" dat ik er dagen aan een stuk kan naar luisteren. In je hoofd maak je een verre reis, en 't kost je helemaal niets

Sal Paradise moest 'em gehoord hebben

Ik sluit me volledig aan bij dit bijzonder passende commentaar

Niet slecht, dit groepje, maar toch te weinig om me te blijven boeien, een best of misschien, maar verder te dun om te blijven hangen. Misschien ben ik tegenwoordig wel verwend door de wereldplaten, maar toch. Een 2,5*

Wat bedoel je met "de wereldplaten"?

een heerlijke plaat! zeer sfeervol, enorm goed gespeeld, gewoonweg een klassiekertje.

De plaat waarmee ik deze band leerde kennen, een aanrader van een vriend en een echte ontdekking. Mooie en sfeervolle plaat en voor mij nog steeds zowat hun beste. Wat is dit ? Roots, wereldmuziek, Americana en singer-songwritermuziek op één plaat, zoiets, een mengelmoes die je best niet definiërt maar waar je gewoon moet van genieten...
****

Hierbij waan je je in de Mexicaanse woestijn, waar mannen met sombrero's siesta's houden en om de 5 uur een pickup passeert en daarbij een grote stofwolk achterlaat. Het is zelfs meer dan dat: het zit vol gevoel en emotie, vooral in het tweede deel met hoogtepunten als "missing" en "bloodflow".

Ook voor mij de eerste kennismaking met Calexico.
Ik ben helemaal verkocht.
Ik sluit me helemaal aan bij Big_Apple's comment.
Missing is inderdaad een van de hoogtepunten, wat me een beetje doet denken aan de muziek van Angelo Badelamenti die hij maakte voor de cultserie Twin Peaks.

Ik denk dat er minstens twintig momenten zijn dat ik bij het beluisteren van deze plaat keihard "OLE" wil roepen. Toch zijn dit niet zomaar leuke Spaanse riedeltjes.

Dit is een uitgebalanceerde mix van latin, blues, jazz, rock en lieve popliedjes (waarom horen we anders het en der een xylofoontje? )

Bevat misschien minder grote uitschieters naar boven dan "Feast of wire", maar is daarentegen een stuk evenwichtiger en beter over de gehele linie. Ik kom dan ook terug op mijn uitspraak dat ik "Feast of wire" beter vond dan dit pareltje.

4,5* en grote kans op meer, want dit is meer dan aanstekelijk!

OLE!!

Had nu wel een beetje gehoopt dat het 'OLE' gehalte er dik bovenop zou liggen, maar dat viel wel mee vond ik. Dit gaat inderdaad ook veel dieper dan alleen dat. Gelukkig is er nog Minas de Cobre waar hij wel spontaan viel. Voorlopig een dikke 4 sterren met grote kans op meer.

Perfect beschreven gevoel, ik zie er dezelfde beelden bij. Mooie sfeervolle plaat die je laat "onthaasten".
****

De tracktijden hier lijken me niet echt te kloppen. Kan een bezitter van de originele plaat dat wellicht bevestigen?

Ze kloppen als een bus.

Dan denk ik dat mijn digitale versie een compleet zootje is

Of dat het een VBR-rip is waarvan je muziekspelerd de lengtes niet goed weergeeft.

Nee, de lengtes kloppen wel, maar alle nummers staan met verkeerde titels door elkaar...

Mooie plaat trouwens, 4*, al heb ik hem alleen nog in verkeerde volgorde gehoord.

Afgelopen week deze cd in de autoradio gehad en ik heb een week lang niet de behoefte gevoeld om hem er uit te halen.
Lekkere luistermuziek die inderdaad een sfeertje met zich mee brengt van een broeierig warm woestijnstadje met stoffige zandwegen.
De cd kent geen echte uitschieters zowel naar boven als naar beneden en dat maakt het luisteren ernaar wel erg prettig. Al met al geen echt toppertje maar zeker meer dan gemiddeld goed.

De naam Calexico deed tot voor kort (een jaar geleden) nog geen lampje branden bij mij. Nieuwsgierig geworden door een aantal positieve recensies en stukjes, ging ik dan toch maar op onderzoek uit. Ik kwam deze The Black Light tegen in een obscuur platenzaakje in een buitenwijk van Las Vegas, tijdens een rondreis door het zuidwesten van de VS. Gelegenheid tot luisteren was er niet, maar vanwege mijn positieve voorgevoel durfde ik de gok aan. Zonder ook maar ooit een noot gehoord te hebben van Calexico, had ik The Black Light in mijn bezit.

Misschien was het 'voorbestemd', misschien niet. Feit is wel dat The Black Light direct als een voltreffer insloeg bij mij. Al bij de eerste noten van Gypsy's Curve had ik het gevoel een parel in handen te hebben. Ik beeldde me een decor in van hete woestijnen, uitgestrekte valleien en cactussen. In dat opzicht leek het wel op mijn kennismaking met Texas en Nevada, gebieden die ik op het moment van aanschaf net achter me gelaten had. Met Arizona nog voor de boeg, had ik in ieder geval de ideale soundtrack te pakken van wat me nog te wachten stond.

Ik proefde dat de muziek diep geworteld was in deze gebieden van stilte en schoonheid, daar waar de menselijke hand nog geen invloed had gehad op de fantastische landschappen. De kakofonie van geluiden klonk al vanaf mijn eerste luisterbeurten als een openbaring. Naast gebruikelijke instrumenten hoor ik regelmatig de accordeon of trompet, die overigens prima tot hun recht komen in deze bonte muzikale mix. Zo zou de track Fake Fur gebruikt kunnen worden als spannende scène in een willekeurige film, maar misstaat het ook niet op dit sterke album.

De ontdekkingsreis op The Black Light leidt me door allerlei muzikale landschappen, de ene nog indrukwekkender dan de andere. Het is geen country, geen blues en geen rock, maar wat is het dan wel? Het is moeilijk te omschrijven. Misschien creëert Calexico hier wel haar eigen genre, een genre dat americana versmelt met texmex, mariachi, rock, blues en country. Iedere song is weer een hoogtepunt op zichzelf, zoals Sideshow dat voorzien is van een pittig Mexicaans sausje en het melancholieke Missing, dat heerlijk voortkabbelt en voorzien is van een flinke dosis country. Het album luistert heerlijk weg en bij het eveneens uitstekende Frontera aangekomen, merk ik dat het einde helaas al in zicht is. Helaas ja, want dit smaakt absoluut naar meer.

In een aantal opzichten doet mijn kennismaking met Calexico me denken aan Los Lobos, ook een band die bekend werd dankzij haar synthese van Mexicaanse muziek met Amerikaanse stromingen als country en americana, maar toch klinkt Calexico - net als Los Lobos - volstrekt uniek. De muziek is experimenteler van opzet en over het algemeen wat rustiger, maar dat doet op geen enkel vlak afbreuk. Over Your Shoulder doet me bij vlagen overigens denken aan Arizona Skies van Los Lobos: instrumentale rootsballads van de bovenste plank.

Over het algemeen vind ik de instrumentale bijdragen het sterkst, maar de zang van Joey Burns beviel me ook vanaf het begin al prima. Ik kan niet anders dan een maximale waardering geven voor dit kleine meesterwerk: 5*.

Omdat nog niemand het hier vermeld heeft: verscheidene nummers (o.a. The Ride en Minas de cobre) kunnen gerust opgevat worden aan een ode aan de componist Ennio Morricone, die legendarische soundtracks verzorgde voor verschillende westerns (o.a. Once upon a time in the west en The good, the bad and the ugly).

Zoals Paap_Floyd het hierboven al noemde. Een mix van latin, blues, jazz, rock en lieve popliedjes.
Daar was ik dus al jaren naar op zoek.
Totally in love with Calexico.

Weet toevallig iemand of het begin van 'Old Man Waltz' een overgenomen, of zelfgemaakte melodie is?

Het eerste album van Calexico dat ik heb aangeschaft. Boeiend en sfeervol album met een mengeling van rock, tex-mex, country en blues, afwisselend instrumentale en gezongen nummers, het is moeilijk om er een etiket aan te plakken. Als ik een vergelijking moet maken lijkt Los Lobos het meest aangewezen. Het grote verschil is dat Calexico donkerder en rustiger klinkt.

Deze muziek zou ook perfect als soundtrack kunnen dienen voor een spaghetti-western (Ennio Morricone komt mij ook voor de geest), hun muziek heeft een landelijke sfeer, je waant je zo in de woestijnen van Texas of Mexico.

Kortom, prima album dat smaakt naar meer.

Ik had er nog niet op gestemd maar hier zijn mijn 4 sterren.
Dit was Calexico in zijn beste periode. Op het hierop volgende album Hot Rail werd de stijl van The Black Light verder ontwikkeld. Dat is voor mij ook het beste album van de band, samen met het daarna verschenen Feast of Wire.
Op de twee laatste albums lijkt het alsof het experimentele vuur van Burns en Covertino wat gedoofd is. Hoewel verdienstelijk zijn dat wat meer popgerichte albums en klinken ze een stuk conventioneler.

Inderdaad donkere en zeer rustige plaat van Calexico, ik vind het een mooi album maar moet e.e.a nog laten bezinken.
Openingsnummer is bijzonder fraai, de mix van diverse muziekstromingen maakt dit een gevarieerd album.

Mijn eerste kennismaking met Calexico. Ik leerde de muziek kennen omdat hij gebruikt werd bij Wie is de mol. (in hun eerste of tweede serie). Wist niet wat het was maar moest en zou erachter komen. Afijn, Calexico blijkt met een mix van woestijnrock en Mariachi iets bij me los te maken. Heb ze inmiddels ook al twee keer live gezien.

Laat de zomer maar komen. Zwarte Piet is uit, spaanse muziek niet. Zeker als het uit Mexico komt.
Geef mij black beans, een zanderige tequila en een zwartharige dame. Eerst het zweet uit mijn ogen wissen en dan nogmaals het zwarte licht ondergaan. New Mexico is here.

Calexico is van Tucson, Arizona, USA. Calexico is Joey Burns en John Convertino. Bevriende muzikanten werden door hen ingeschakeld om de klussen te klaren. Beide heren hebben gespeeld in Howe Gelb’s Giant Sand. Ze hebben zich naar boven weten te werken ondanks Howe’s overweldigende persoonlijkheid. Ze maakten sindsdien muziek die zo zou passen in een spaghetti western. Ennio Morricone muziek dus. Muziek waarbij een jonge Clint Eastwood eindeloos door woestijnen dwaalt en met zijn te grote revolver zijn tegenstanders neerknalt. Tenminste als hij ze af en toe tegenkomt ergens op die grote, dorre, eenzame woestijnvlaktes. Af en toe staat gelijk aan toeval. Wanneer sprake is van eindeloze woestijnlandschappen, dan moet het wel toeval zijn je tegenstanders te treffen (tenzij het filmscript dit voorschrijft). Calexico is een samentrekking van California en Mexico en is tegelijkertijd een grensstadje op een plek waar the USA en Mexico elkaar treffen. Volop woestijn dus. Calexico muziek kan dan ook niet anders dan onvervalste desert rock zijn.
Joey Burns was net klaar met zijn muziekstudie aan UCLA (University Of California) toen hij John Convertino ontmoette. John speelde op dat moment in Giant Sand. Joey deed een tijdje mee met de groep als bassist om ervaring op te doen. Toen hij het trucje doorhad, was het tijd om op eigen benen te gaan staan. Tot chagrijn van Howe Gelb nam hij Joey John Convertino mee en kwam Calexico tot stand. Spoke (1997) was in 1995 al klaar. Het was een vingeroefening voor wat komen zou. Black Light (1998) is Calexico’s hoogtepunt. Aantrekkelijke deuntjes met akoestisch gitaarwerk, wat Mexicaans klinkende blazers (mariachi) en allerlei authentieke instrumenten resulteren in songs die een dreigende, desolate en erg zuidelijke sfeer uitademen. Het is de crux en aantrekkingskracht van Calexico ’s muziek.
Wat daarna gebeurde is dat Joey Burns’ brede muzikale belangstelling begon op te spelen. Je hebt op een universiteit gezeten en je weet zoveel meer over andere muziekgenres dat je die ook wilt incorporeren in jouw muziek. Dat begon op Hot Rail (2000) en werd uitgebouwd op Feast Of Wire (2003). Het oorspronkelijke concept werd verbreed met andere muziekinvloeden. Door de experimenten raakte Calexico verwijderd van haar muzikale kern. Waar Black Light nog een samenhangend geheel vormde, daar was dat op de navolgende platen minder het geval. Hoe valt Franse accordeon muziek te rijmen met de kale woestijn gitaar-blazer muziek van Black Light? Natuurlijk is het lovenswaardig om diverse muziekstijlen met elkaar te verbinden Het werd alleen te geforceerd, te gemaakt, te gefragmenteerd.
Op Garden Ruin (2006) werden de liedjes popsongs. Calexico probeerde commerciëler te worden om zo naar het grote publiek door te breken. Carried To Dust (2008) is een titel die perfect past bij de weidse ruimte die desert rock tracht te suggereren. De popliedjes doen dat alleen niet.
Algiers (2012) is de hoofdstad van Algerije maar ook een voorstadje van New Orleans, Louisiana. Het album is in die laatste plaats opgenomen. Algiers bestaat uit afgewogen liedjes waarbij de desolate sfeer van hun 1e albums weer enigszins hoorbaar is. Edge Of The Sun (2015) is hun laatste worp. Het is een album vol met popsongs. Popsongs waar de Mexicaanse vrolijkheid van af straalt. En daarmee verwijdert Calexico zich weer verder van het uitgangspunt dat hun belangrijkste kracht is. Niet zo’n succes dus.
Voor mij is Calexico’s muziek desolate americana met een dreigende cinematische ondertoon. Iedere riff van de gasten versterkt het beeld van een eenzame ruiter die zich door het woestijnzand heen ploegt. Calexico is een ingedut grensstadje omgeven door kale, dorre woestijn. Een plaatsje waar alles even traag gebeurt. Eenzaam en alleen alsof het ieder moment door die woestijn kan worden verzwolgen. Beeldende desert noir geluidslandschappen. En op Black Light (1998) wordt die dreigende, duistere sfeer het beste getroffen.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

Even reageren op hierboven: als Calexico 1 conceptalbum maakt over de woestijn, en 4 albums die een fusie zijn van verschillende stijlen, dan moet je misschien wel de core business van de groep herdefiniëren. Ik vind the Black light ook het beste album, maar dat betekent niet dat ik verwacht dat ze er verschillende spin offs van maken. The black light is er, blijft er en als ik zin heb luister ik ernaar toe. Wat Calexico vandaag de dag maakt vind ik ook best leuk. Misschien eens de bonustracks beluisteren van The thread that keeps us.

Verreweg de beste van hun.
Kende eerst hun debuut nog als Spoke, die was al goed maar hier komen de Mariachi invloeden pas echt tot uiting + nog hun Giant Sand achtergrond. Minas de Cobre is fenomenaal.

Rustige woestijnmuziek en o zo mooi hier en daar. Mengeling van diverse stijlen zoals tex-mex, country, blues en rock.
En steeds weer doemt een erg hete zon op en een woest landschap al dan niet met open ramen gereden.
Niet geschikt voor tijdens thuiswerken binnen.
Ik wacht op de eerste echt warme dagen en dan maar de tuin er mee in.

The Black Light is beslist een van hun beste albums, al greep ik zelf door de jaren heen vooral terug naar Feast of Wire en Carried to Dust. The Black Light heeft amper popsongs en is meer de score van een meesterfilm die ze vergeten te maken zijn. Misschien was dat ook niet nodig, want zelden is een album zo uitgesproken evocatief als deze.