Naar het schijnt is dit de enige liveregistratie van Howlin' Wolf; hoewel gemaakt tegen het einde van zijn carrière is de man hier prima op z'n gemak en bovendien uitstekend bij stem, en vooral dat laatste is natuurlijk een belangrijke voorwaarde voor het slagen of falen van een liveplaat van iemand met zó'n unieke stem.
Helaas heb ik bij dit album drie ernstige bezwaren. Ten eerste duren de nummers allemaal wel èrg lang (waardoor de spanning uit de originelen wegsijpelt), ten tweede is Wolfs stem hier veel te ver naar achteren gedrukt in de mix in plaats van er bovenop te zitten, en ten derde zijn de arrangementen onaangenaam druk en vol. Dat zal ook wel de bedoeling zijn met zo'n grote bandbezetting (twee gitaren, bas, drums, piano en saxofoon), maar het is niet mijn ding wanneer de gitaar en de sax als lead-instrumenten door elkaar gaan spelen en daarbij dan soms ook nog concurrentie van een mondharmonica en/of de piano krijgen, bijvoorbeeld in de propvolle versie van Sitting on top of the world. Jammer, want de uitzonderingen zijn dan meteen wel ijzersterk, zoals in het strakke Call me the Wolf en de bonustrack Mr. Airplane Man (hoewel die nummers ook wel tamelijk schatplichtig aan Smokestack lightning resp. Somebody in my home zijn).
Misschien dat iemand dit sudderende potje ervaart als een dampende heksenketel, maar voor mij persoonlijk is dit hoogstens een aardige aanvulling óp en zeker geen serieus alternatief vóór Wolfs oorspronkelijke studiowerk.