Nee, ik moet toch zeggen dat Sufjan niet enkel rake schoten lost. Een aantal nummers op dit album zijn aangenaam tot zeer aangenaam, maar die intermezzo's zijn strontvervelend en bij een aantal nummers beginnen mijn handen te jeuken om verder te spoelen, en dan vooral de potten- en pannenherrie van
Rice pudding en
Satan's saxophones. Al die slangenbezweerders-riedeltjes deden ook meer gekunsteld aan dat ze iets aan de muziek toevoegden, vond ik.
Ya leil was het (irritante) toppunt. Mooie nummers zijn er genoeg, hoewel ik op dit album Sufjan toch veel meer dan op zijn latere platen op andere artiesten vind lijken.
Rake en
A sun came zijn wel héél erg Sparklehorse (maar ook heel erg mooi),
Super sexy woman is wel héél erg Beck,
Happy birthday en
Jason zijn net Sebadoh (of misschien zelfs Dinosaur Jr.) met de rem eraf. Maar tegelijk ook weer erg mooi. Op zijn latere albums heeft Sufjan duidelijk een eigen 'sound', die hij hier waarschijnlijk nog aan het zoeken is.
3*, een beetje naar verwachting. Zoveel moois als de beste man nu maakt moet toch een ontstaansgeschiedenis hebben met vallen, opstaan en een paar broodnodige uitglijders, niet?