Anouar Brahem / John Surman / Dave Holland - Thimar (1998)
mijn stem
22 stemmen
0
geplaatst: 24 oktober 2006, 00:13 uur
Le Pas du Chat Noir was mijn kennismaking met Anouar Brahem. Ik las er ergens een stukje over en ben het (nog ouderwets) gaan luisteren in de cd-zaak.
Niet bepaald de juiste plaats om die cd te beluisteren, maar ik hoorde genoeg om het er op te wagen (en ook het hoesje sprak me aan).
Tot op heden heb ik daar geen spijt van.
Dit album ben ik pas vrij lang daarna gaan opzoeken in de verwachting toch iets compleet anders te gaan horen. Dat viel dus mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt). Qua sfeer is er niet zo gek veel anders, alleen speelt hij hier samen met andere muzikanten. De jazz-invloeden zijn hier net even sterker; het 'dempt' de oosterse sfeer iets meer als op het genoemde Le Pas du Chat Noir. Toch speelt de oud van Brahem de grote hoofdrol.
Lange tijd heb ik het even wat minder gevonden, maar nu ik het zo weer hoor vind ik het een net zo aangenaam album als die eerste ontdekking, vooral het donkere bas-geluid van Dave Holland geeft dit album net even dat andere sfeertje. Prachtig hoe zijn instrument zich mengt met dat van Brahem en ook heel knap hoe John Surman daar zijn laagjes bovenop weet te leggen zonder opdringerig te worden.
Niet bepaald de juiste plaats om die cd te beluisteren, maar ik hoorde genoeg om het er op te wagen (en ook het hoesje sprak me aan).
Tot op heden heb ik daar geen spijt van.
Dit album ben ik pas vrij lang daarna gaan opzoeken in de verwachting toch iets compleet anders te gaan horen. Dat viel dus mee (of tegen, het is maar hoe je het bekijkt). Qua sfeer is er niet zo gek veel anders, alleen speelt hij hier samen met andere muzikanten. De jazz-invloeden zijn hier net even sterker; het 'dempt' de oosterse sfeer iets meer als op het genoemde Le Pas du Chat Noir. Toch speelt de oud van Brahem de grote hoofdrol.
Lange tijd heb ik het even wat minder gevonden, maar nu ik het zo weer hoor vind ik het een net zo aangenaam album als die eerste ontdekking, vooral het donkere bas-geluid van Dave Holland geeft dit album net even dat andere sfeertje. Prachtig hoe zijn instrument zich mengt met dat van Brahem en ook heel knap hoe John Surman daar zijn laagjes bovenop weet te leggen zonder opdringerig te worden.
* denotes required fields.
* denotes required fields.