Sandy Dillon - Electric Chair (1999)

Als Tom Waits in een volgend leven een vrouw zou zijn dan zou hij wellicht ongeveer klinken als Sandy Dillon. Rammelende nummers, schuurpapieren stem die tijdloze melodieën zingt. Maar verder gaat de vergelijking niet op, want deze dame is net als Tom Waits een klasse apart.

Aan die vervreemdende stem van Sandy Dillon heb ik na al die jaren nog niet kunnen wennen, de liedjes vind ik soms een beetje tegenvallen, maar de muzikale aankleding (o.a. fender rhodes, fagot, accordeon, mandoline, dobro, prepared gitaar) vind ik wel spannend. Daardoor kom ik weliswaar op een ruime voldoende, maar erg vaak heb ik dit album voor mijn plezier toch niet beluisterd.