Paul Bley - Open, to Love (1973)

Ongelooflijk mooie, rijke en gevoelige freejazzplaat. De basis zijn de zeven bestaande songs (twee ervan geschreven door Paul Bley zelf, twee door zijn ex-vrouw Annette Peacock, drie door zijn andere ex-vrouw Carla Bley) die hij al improviserende, in zijn eentje, achter de piano bewerkt. Drie kwartier lang niets anders dan een pingelende pianist, die ook nog eens de tijd neemt voor iedere noot, velen zullen het monotoon vinden, maar wie er een beetje moeite voor wil doen, vindt het wellicht prachtig - ik in ieder geval wel.

Open, To Love weet mij telkens weer mee te slepen en te ontroeren, met het wat bluesy Ida Lupino als hoogtepunt. Zonder enige aarzeling 5* voor deze plaat.

Tja Koekebakker, ik zit met gewetensbezwaren. Enerzijds heb je door bovenstaande post mij op het spoor van een schitterende plaat gezet, anderzijds haal ik met mijn vier sterren het gemiddelde 10% omlaag . Prachtige muziek zeg, fraai ook dat bevlogen gemompel af en toe, deed me denken aan Glenn Gould. Hoe dan ook, dank voor deze tip. Is de rest van zijn werk van eenzelfde aangenaamheid?

Haha, die extra ster komt wellicht later nog wel.


Ja, mij ook wel. Maar bij Gould stoor ik me er altijd aan, terwijl ik het hier juist wel kan waarderen. Ik denk doordat ik van Gould vooral Bach-werk ken, waar hij dan weliswaar een melodie neuriet, maar waar die melodie helemaal niet in het muziekstuk voorkomt (en die is er natuurlijk ook nauwelijks bij zulke complexe contrapunt). Maar gelukkig neuriet Bley wel min of meer zijn eigen melodieen.


Ik ken denk ik ergens tussen de 5 en 10 platen van hem, maar dit vind ik toch wel de allermooiste. Zo ingetogen als deze ken ik ze nog niet. Vaak is Bley wat wilder, maar ook dat vind ik vrijwel altijd prachtig.

Als je dit mooi vindt, vind je misschien Partners, samen met Gary Peacock ook mooi. Of Annette, met Gary Peacock en Franz Koglmann, die soms ook in deze lijn ligt. En dan ben je trouwens ook al heel dichtbij de ECM-platen van Marilyn Crispell.

Maar wellicht kan blabla aanvullen? Ik geloof dat hij hier beter in thuis is dan ik.

Wel heel mooi dit plaatje, blijf ernaar luisteren.

De rust die dit uitstraalt is echt perfect, zo gecontroleerd, en toch zo 'vrij'.

Heeft iemand enig idee waar ik deze plaat voor een redelijke prijs kan kopen?

Hmm.. niet echt.. heb em zelf bij de cd-uitleen gekocht hier in Enschede, voor iets van 16 euro geloof ik.

Dit is toch wel een echte parel naar mijn mening, de manier waarop deze paul bley piano speelt is om van te snoepen. Zacht en kalm over het algemeen maar af en toe toch even uite de bocht.
En het zijn die momenten die voor mij het best zijn, het lijkt dan alsof zijn vingers eenwedstrijdje houden om elk zo snel mogelijk te spelen. Dit resulteert dan meestal in een prachtige climax waarvan ik eindeloos kan genieten.
Maar ook de kalme momenten zijn natuurlijk geweldig, altijd met veel gevoel en een genot voor mijn oortjes. Vooral in het holst van de nacht lijkt alles compleet op zijn plaats te vallen. Met de koptelefoon luister ik dan hoe alle klanken op me afkomen en ga ik er in op. Het is dan alsof je langzaam in een zee van pianoklanken wegzakt en 1 met de muziek wordt.
Het is wel niet van die muziek die ik elke dag opzet maar het gebeurt wel steeds meer en meer. Door deze af en toe een 3tal keer per week op te zetten leer ik deze plaat steeds beter kennen en brengt hij me steeds meer tot rust. De appreciatie wordt dan ook steeds groter en hiij groeit altijd wat meer uit tot 1 van mijn favorieten.
Voorlopig geef ik 4,5* maar aangezien ik hem meer en meer begin te draaien zit de maximumscore er wel in.

Geweldige remaster gekocht van dit briljante album.
Deze man kan echt voortreffelijk spelen.
De klank en "power" van deze CD is echt formidabel.
Jammer dat Paul Bley, net als Keith Jarrett mee gaat zitten neurien met zijn eigen spel. Bij mij werkt dit op de zenuwen.
Eeuwig zonde want het stoort het pianospel.

4.5/5 een halfje er af voor het gemompel

Dat tweestemmig pianospel ligt me ook niet echt.