Waar het
debuut van Wild Horses zo tegenviel, is de opvolger een goede stap vooruit. Het zit 'm in de composities die beter zijn en zelfs de zang kan er mee door, nu gitarist Brian Robertson dit overlaat aan bassist Jimmy Bain. Gitarist-toetsenist Neil Carter was vertrokken naar UFO en vervangen door John Lockton.
Meteen bij de opener
I'll Give You Love valt te horen dat Robertson één van de pijlers van Thin Lizzy's topjaren was, gezien de fraaie gitaarlijntjes en breaks. De nummers die op kant 1 volgen zijn allemaal okay, vergelijkbaar met de twee sterkste nummers van de voorganger, waarna met het sterke
Stand Your Ground wordt afgesloten.
Kant 2 opent met de bijna punkriff van
The Axe, waarna het niveau van kant 1 op wordt geëvenaard, wat eveneens geldt voor de ballade
Precious.
Qua productie (Bain, Robertson en knoppenman Kit Woolven) klinkt nog steeds het gortdroge geluid van de jaren '70. Dat deed Woolven in diezelfde dagen bij Thin Lizzy en Philip Lynott-solo beter. Zo zette Wild Horses zichzelf opnieuw op achterstand: bij de new wave of British heavy metal klonk een veel heftiger geluid en ook werden nieuwe productietechnieken genegeerd:
Stand Your Ground klinkt alsof het nog 1977 is.
Vergelijk afsluiter
Stake Out eens met XTC's
Making Plans for Nigel uit '79 (ik vind de melodielijnen iets van elkaar weg hebben, vandaar): alleen al zo'n drumsound had deze Wild Horses veel dynamischer gemaakt.
De plaat verscheen in het voorjaar van 1981 en deed wederom weinig. Al in juni dat jaar verlieten Robertson en Edwards de groep, de eerste om het jaar erop bij Motörhead te landen, de tweede trad toe tot Bernie Marsden's SOS, de nieuwe groep van de voormalige gitarist van Whitesnake.
Bain probeert een doorstart van Wild Horses met onder meer Laurence Archer, de latere gitarist van Phil Lynott's Grand Slam en Frank Noon, de oorspronkelijke drummer van Def Leppard. Het werkt niet en nog datzelfde jaar gooit hij de handdoek in de ring. Ik zou hem vervolgens tegenkomen op het debuut van Dio. Lockton komt terecht bij de Duitse hardrockers van
Victory.
In 2013 verscheen via Rock Candy een geremasterde
versie met bonussen, waarbij de prima single-B-kant
The Kid, de niet-passende cover
Everlasting Love, een hit voor Love Affair in 1968 en door vele anderen gecoverd,
van U2 tot
Sandra en
Jamie Cullum, én een cover van Lizzy's
Are You Ready. Bovendien klinken twee opnamen van de Japanse tournee in 1980, waarvan in 2014 een
heel album verscheen.
Was Wild Horses' debuut beneden de maat, met de opvolger werd het behoorlijk beter. Maar niet genoeg. Als schoolcijfer een 6,5, in drie sterren vertaald.