Met
Eingya al twee jaar op 5 sterren, viel
Ayres (EP) tegen. Zo was er opeens een zangstem die roet in het eten gooide, de magie was weg. Met dit album Caesura pakt Helios de draad van Eingya weer op. De eerste luisterbeurten waren niet bepaald overtuigend. Ik zette in op een eerste beoordeling van 3 sterren. Als een stuurloos klein bootje dobberde Caesura maar wat rond op een anonieme oceaan. Een oceaan die qua sfeer en klimaat echter vergelijkbaar was met Eingya, dus reden genoeg om af en toe weer in het bootje te stappen. Na een paar luisterbeurten pas komt het in je op om eens over de rand te kijken (wordt je ergens door getriggerd?), naar de bodem van de heldere diepe oceaan die je vervolgens ziet. De route die de boot dobbert is ook opeens minder willekeurig geworden: de kunst en schoonheid van wederom een prachtig album ontvouwt zich langzaam...
Grappig, in de dichtkunst betekent Caesura het onderbreken van een monotoon wordend metrum. Een gedicht wordt daardoor ritmischer. (bron:
wikipedia). Wat mij betreft is er genoeg cesuur op dit album te vinden. Niet de 'cesuren' van doorsnee post-rock, zoals tempo-, gruis- en dynamiekwisselingen. Helios flikt het kunstje zonder al die gemakkelijke aandachtstrekkers. Helios gebruikt letterlijke cesuren: de seconden dat het nagenoeg stil wordt, om het geluidspalet en melodieën vervolgens subtiel te verrijken.
Voor de mensen die niet direct getriggerd worden door deze toch allereerlijkste vorm van cesuur: blijf niet kijken naar de eentonige houten binnenkant van je bootje, en spring eens over boord, de oceaan van dit album in. Explore! De zonnegod is met je.