Down_By_Law schreef:
Sterker nog; Stills heeft nooit een relatie met Joni gehad (althans, voor zover bekend is). Crosby en Nash wel. Nash schreef het nummer 'Strangers Room' over haar (staat op "Graham Nash/David Crosby", 1972), en Joni schreef 'Willy' over hem (staat op "Ladies Of The Canyon", 1970). Verder schreef Joni ook een nummer over Crosby ('The Dawntreader' van "Song To A Seagull", 1968)
Jawel, hij heeft kort na het verbreken van de relatie van Nash en Joni een korte affaire met haar gehad. Als wraak pikt hij Rita Coolige van Stills in. Change Partners (ook al is het geschreven in 68) gaat hier deels over. "Don't get close to one special one, he will take your defences and run".
Maar goed, wat dit album betreft. Het is een beetje Dylan-esque, in de zin dat Joni haar arrangementen live helemaal heeft omgegooid en al een beetje een hint geeft in de richting waar ze met albums als Hissing of Summer Lawns en Heijera naar toe zou gaan. Dit deed ze ook bij the Last Waltz, waar de leden van de band maar niet begrepen in welk akkoord ze nou speelde, zelf zei ze dat te doen om nooit in herhaling te hoeven vallen. Jaren later heeft ze met behulp van Joel Bernstein (waar kennen we hem ook al weer van
) al haar gitaarstemmingen gebundeld (en dat waren er nogal wat). Je kan dat ook wel stellen dat Joni, ondanks dat ze niet lange solo's eruit gooit a la Neil Young, Stephen Stills, Jerry Garcia of Jimi Hendrix, toch ook wel tot de beste gitaristen ooit behoord. Of op zijn minst toch tot de meeste onderschatte.