menu

Bon Jovi - 7800° Fahrenheit (1985)

mijn stem
3,16 (103)
103 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Mercury

  1. In and Out of Love (4:25)
  2. The Price of Love (4:13)
  3. Only Lonely (4:57)
  4. King of the Mountain (3:51)
  5. Silent Night (4:56)
  6. Tokyo Road (5:41)
  7. The Hardest Part Is the Night (4:23)
  8. Always Run to You (5:00)
  9. To the Fire (4:22)
  10. Secret Dreams (4:53)
  11. Tokyo Road [Live in Japan, 1985] * (7:04)
  12. In and Out of Love [Live in Japan, 1985] * (10:09)
  13. The Hardest Part Is the Night [Live in Japan, 1985] * (5:24)
  14. Silent Night [Live in Japan, 1985] * (7:47)
  15. Only Lonely [Live in Japan, 1985] * (6:13)
  16. Tokyo Road [Live in Rio de Janeiro, 1990] * (6:00)
  17. In and Out of Love [Live] * (12:17)
  18. Only Lonely [Live] * (6:37)
  19. Tokyo Road [Live] * (7:09)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 46:41 (1:55:21)
zoeken in:
5,0
goed album, waar je wel even aan moet wennen.
zeker niet de beste van Bon Jovi

avatar van Albert Filth
4,0
Ik sluit me aan bij de mening van Bonnie: zeker niet de beste plaat van Bon Jovi: die moesten nog komen.

Toch vindt ik dat er nummers op dit album staan die de moeite waard zijn, zo is 'In and Out of Love' zelfs terug te vinden op het verzamelalbum 'Crossroads' en vind ik persoonlijk 'To the fire' een mooi nummer.

Toch blijft de sfeer rondom dit album een beetje kil en zelfs mysterieus; niet zoals de titel zou doen vermoeden...

Leuk feitje: 7800 Fahrenheit is de temperatuur waarop steen smelt: de mannen van Bon Jovi voelde zich echte rockers waarbij de temperatuur soms hoog opliep...
de titel slaat op de temperatuur waarbij het té heet zou worden...

4,0
Ik vind dit een erg leuk rock album... vooral King of the Mounain (y) top album, aanrader voor Bon Jovi fans... niet echt te vergelijken met latere albums zoals Keep the faith (hun beste) en nog later crush

avatar van Rinus
3,0
Dit album vond ik een beetje teleurstellend ten opzichte van het debuut. Genoeg sterke nummes, daar niet van, maar ook een paar fillers, zoals zo vaak op een tweeede album. Beste tracks zijn "In and out of love", "The price of love" en "Tokyo road". Op vinyl.

Empyrium
Sterk album van Bon Jovi. In And Out Of Love, Tokyo Road en The Hardest Part Is the Night zijn dik in orde.

avatar van lennert
3,0
Om heel eerlijk te zijn vind ik dit ook een minder album dan het debuut. Weinig aanstekelijke songs, mierzoete koortjes en keyboard partijen... het is niet gek dat de band hier zelf ook niet tevreden over was en er nooit materiaal van speelt. Het is nog steeds niet slecht, maar op het eerste lied na ook weinig van uitzonderlijk niveau.

avatar van Madjack71
Deze plaat van Bon Jovi rocked best wel aardig. Er staat prima gitaarwerk op van Richie Sambora en de composities zijn goed te hebben. Prima voor in de auto. Dat ze potentie hadden lieten ze al blijken op hun debuut. Op Fahrenheit zetten ze die lijn redelijk door en verfijnden ze hun geluid nog wat meer, tot het grote succes kwam.

3,5
Vind dit één van de betere Bon Jovi albums. Deze klinkt eerder als een typische 80ies hardrock plaat. De mierzoete koortjes en keyboard partijen maken het geheel echter wel vrij gelikt.

Desalniettemin sterke nummers van Bon Jovi met allemaal catchy refreinen.

avatar van Edwynn
4,0
Leuke opvolger van het aanstekelijke debuutalbum. Bon Jovi verbetert zich niet echt. Net als de voorganger worden sterke emotioneel geladen melodieuze hardrocksongs afgewisseld met de obligate partyrockers. De productie spettert niet echt, maar dat laat onverlet dat nummers als Only Lonely en The Hardest Part Is The Night uitstekende epossen vol allesverterend tienerdrama zijn.

Het veelvuldige gebruik van de DX7 synthesizerklanken van David Bryan zal de foute muziekpolitie wel tegen de haren instrijken, ik krijg er echter altijd een warm gevoel van nostalgie bij.
Richie Sambora tovert zoals gewoonlijk weer een aantal smakelijke riffs en solo's uit zijn instrument en gaat zich zoals altijd nooit te buiten aan egotripperij.
Laat je meevoeren naar een tijd waar je enige problemen bestonden uit zaken hoe je die ene persoon van je school nou toch mee zou vragen naar dit of dat feest.

Ozric Spacefolk
Op het spel van Sambora na, vind ik dit ook een echt slechte plaat.

Slecht gezongen, middelmatig songmateriaal en het rockt echt nergens echt.

Only Lonely is wel een lekkere track. Maar één goede song maakt nog geen goede plaat.

Nieuwstad
Van de eerste reeks BJ albums is dit wel de minste ja. Er staan best een paar lekkere nummers op maar als geheel kan het niet tippen aan het spetterende debuut of smash hit Slippery When Wet.

3,5*

avatar van vielip
3,5
Redelijke opvolger van een beter debuut. Er staan genoeg goede nummers op vind ik. Only lonely, The hardest part is the night, In and out of love, Silent night, Tokyo road, Always run to you, King of the mountain en The price of love reken ik daartoe. De rest is wat middelmatig zonder echt slecht te worden. Sambora is zoals altijd lekker op dreef. Drummer Torres lijkt hier iets minder prominent aanwezig in vergelijking tot het eerste album. Jammer want ik mag zijn drumpartijen altijd graag horen. De produktie is wellicht wat aan de matte kant maar echt storend vind ik dat niet.

avatar van Ronald5150
3,0
Ik vind dit tweede album van Bon Jovi net even wat sterker dan het titelloze debuut. Er staan een paar heerlijke tracks op als ”In and Out of Love”, ”King of the Mountain” en ”Tokyo Road”. Over het gehele album valt me gitarist Richie Sambora wederom het meest op. Hij blijft een fantastische gitarist, ook in de vroege jaren van Bon Jovi. Ik heb altijd gevonden dat Sambora over het meeste muzikale talent beschikt binnen de band en dat vind ik op ”7800 Fahrenheit” ook weer het geval. Net als op het debuut staan er ook op dit album weer een aantal mindere liedjes. Vooral de keyboards van David Bryan vind ik te kitch. Typisch jaren ’80, dat wel, maar ik houd er niet zo van. Bon Jovi is nog wat zoekende naar hun geluid, maar ze komen er wel. ”7800 Fahrenheit” is een zeer genietbare rockplaat. Nog geen topper, maar wel een voldoende.

avatar van Germ
3,0
Germ (crew)
Wat meer AOR nog dan de bekendere albums van de band. Qua sfeer zit het wel goed, ik houd wel van die vroege 80s sound. Maar echt goede songs ontbreken.

3*

avatar van Edwynn
4,0
Hoezo goede songs ontbreken?

Only Lonely en Hardest Part Is The Night zijn toch heerlijke hairklappers? Eigenlijk vind ik alleen Silent Night wat aan de slappe kant.

avatar van Germ
3,0
Germ (crew)
Prima songs, maar echte uitblinkers ontbreken. Ik heb er wel een halfje bij gedaan, een voldoende krijgt dit album wel.

avatar van vielip
3,5
Goeie beslissing want dat is dit album in mijn ogen op z'n minst wel waard. Wat die uitblinkers betreft; dat is weer erg persoonlijk natuurlijk.

avatar van Edwynn
4,0
Ja maar dr staan er wel een paar op hoor.

Vooral Hardest Part is waanzinnig. Als ik dan die band nu hoor, doet het me pijn in de oren.

avatar van vielip
3,5
Ik vind Hardest part ook een te gek nummer. En ook Only lonely, Tokyo roads, Always run to you en ja ook Silent night reken ik tot de uitblinkers. Die laatste had ik als jong ventje op een cassette staan dat ik van een buurmeisje kreeg. Die was een stuk ouder en had vrienden die alleen maar (hard) rockballads voor haar opnamen. Ze hield verder niet van rock en metal maar ballads vond ze gaaf. Dus zodoende vind ik Silent night altijd 'iets' hebben. Met name vanwege de herinneringen maar toch vind ik het muzikaal ook niet verkeerd. Die solo met die tremolo effecten vind ik ook heerlijk.

3,5
Inderdaad lange tijd nodig gehad om te wennen aan dit album. Toch hun jaren 80's tot hun Keep the faith waren hun beste jaren. Nadien is het afgezwakt. Het ligt zeker niet aan zanger, Jon Bon Jovi, die nog niet half de noten haalt van toen. De slijtage aan zijn stembanden heeft hier niets mee te maken. Zijn stem heeft nog wel iets. Enkel de liedjes van Bon Jovi zijn tegenwoordig saai, te veel van hetzelfde qua muziek, veel te stroperig. Ik zou nu zelfs "Europe" preferen tegenover Bon Jovi, zelfs al is de kwaliteit van de zangstem ook sterk verminderd. De liedjes zijn gewoon beter.

avatar van vielip
3,5
Stevil schreef:
Ik zou nu zelfs "Europe" preferen tegenover Bon Jovi,


Dat was bij mij altijd al het geval. Nét even wat eigenzinniger dan Bon Jovi. En de wortels wat meer en steviger in de hardrock.

avatar van Faalhaas
3,0
Ik zal een jaar of 11 zijn geweest toen ik deze LP kocht. Slippery When Wet had ik al en vond ik helemaal te gek, dus ik wilde de rest vd discografie van mijn favoriete band ook hebben. Dat werden dus "Bon Jovi" (het debuut) en "7800° Fahrenheit". Ik vind dat Fahrenheit de tand des tijds het minste doorstaan heeft van hun eerste reeks releases. Maar destijds vond ik het allemaal prachtig wat ze uitbrachten. Deze en hun andere oude albums helemaal grijs gedraaid. Uit nostalgie draai ik ze nu heel soms nog.

Het "probleem" met dit album vind ik de vlakke, soms wat doffe, productie. En de songs lijken energie te missen, althans in de uitvoering zoals ze hier gebracht worden. Live opnames uit deze tijd laten horen dat ze wel degelijk pit hadden. Maar het komt er hier niet helemaal uit. Sowieso vind ik sommige nummers nu te zoetjes, te gepolijst als ik ze terughoor. De keyboards zijn bijv. soms wel erg commercieel klinkend en het blijft allemaal wat inhoudsloos. . Op "Bon Jovi", "Slippery" en "New Jersey" heb ik daar veel minder last van.

In and Out of Love - lekkere up-tempo opener, al kan het net niet tippen aan Runaway qua drive
The Price of Love - dit is nou typisch zo'n nummer wat mij te glad is, vroeger vond ik hem wel mooi
Only Lonely - volgens mij was dit ook een single maar niet bepaald een hit, ik vind het niet slecht, wel een beetje slap refrein
King of the Mountain - dit was destijds een van mijn favorieten weet ik nog, ik vind hem nu wel aardig, het riffje is iig lekker catchy
Silent Night - an sich best een fraai nummer met een mooie melodie, maar toch wel een erg hoog cheese gehalte, BJ schreef hierna veel betere ballads zoals natuurlijk Wanted Dead Or Alive
Tokyo Road - eindelijk een lekkere knaller, deze kan ik nog altijd zeer waarderen
The Hardest Part Is the Night - ook een erg goed nummer, en dan vooral in de video live uitvoering, dit is een goed voorbeeld hoeveel meer energie hun nummers konden hebben
Always Run to You - prima song met een lekkere drive in de coupletten, refrein doet me iets minder
(I Don't Wanna Fall) to the Fire - Bon Jovi goes Depeche Mode? lekker apart wel en industrieel klinkend.. ik kan het altijd wel waarderen wanneer een band iets anders probeert, toch ben ik blij dat ze deze stijl niet verder uitgebouwd hebben
Secret Dreams - geen hoogvlieger als afsluiter helaas, tikje middelmatig en het ontbreekt weer wat aan pit

Ik hink een beetje op twee benen dus met Fahrenheit. Al met al toch te weinig songs waar ik echt enthousiast van word, al zakt het nergens echt door een ondergrens heen. Een krappe voldoende dus.

3*

avatar van vielip
3,5
De band zelf vind/vond dit album ook nooit zo heel geslaagd als ik me niet vergis. Met name door het punt dat je al noemt; de productie. Ben ik het ook wel mee eens trouwens. Toch vind ik het daarom geen slecht album. Oké, vergeleken bij het debuut en de twee die hierna komen is het wel de minste maar dat zegt meer over die drie albums denk ik. Laatst kwam The price of love in een playlist voorbij en het nummer viel me ineens in positieve zin op. Vroeger, toen ik de cd vaak draaide viel het nummer me nooit zo op maar nu in zo'n random playlist werkt ie ineens heel erg goed bij mij. Eigenlijk een nummer dat helemaal niet des Bon Jovi's is. Misschien dat het me daarom ineens zo opviel?

avatar van Faalhaas
3,0
Ik heb The Price Of Love net weer even gedraaid, misschien was ik iets te hard in mijn oordeel, het is inderdaad best een mooi nummer. De melancholie die er in zit bevalt me wel. Iets waar de "oude" Bon Jovi sowieso patent op leek te hebben, nummers als Love Lies en The Hardest Part Is the Night hebben dat ook in zich. En natuurlijk Runaway, een nummer met een zeer aangrijpend thema (prostitutie, misbruik, straatleven) wat wél gebracht wordt met de nodige energie. Kijk en dan heb je ook echt goud in handen.

In The Hardest Part Is the Night meen ik dat thema ook weer terug te horen trouwens. Al lijkt het op het eerste gezicht vooral te gaan over een jongen die worstelt met het leven, oftewel het systeem waar we ongevraagd allemaal in zitten. Het altijd maar moeten slagen en presteren. Maar er lijkt meer aan de hand. "If these four walls could tell you some stories", "Hear their cries, in the night".

Maargoed das uiteindelijk slechts mijn interpretatie, maar voor Bon Jovi begrippen zat er best de nodige diepgang in hun teksten. Zeker als je beseft hoe jong Jon destijds was (22). Op nummers als Livin on a Prayer en Blood On Blood werden de karakters nog verder uitgediept en kregen ze ook namen (Tommy and Gina). Het leverde Springsteen en Dylan achtige storylines op waar iedereen zich mee kon vereenzelvigen. Met dit verschil dat Bon Jovi voor een meer prententieloze aanpak koos. Ik hou daar wel van.

avatar van Edwynn
4,0
The Harderst Part heeft inderdaad al een intrigerende tekst waar de Petty/Springsteen/Dylan liefhebberij naar voren komt. De nacht als uitlaatklep voor een moeilijke situatie thuis. Maar ook die nacht is niet zonder gevaar. Of zoiets. Bon jovi keek wel heel erg vanuit een jongerenperspectief. Muzikaal is het heerlijk onbezorgd zwijmelen geblazen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:05 uur

geplaatst: vandaag om 15:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.