Bon Jovi - 7800° Fahrenheit (1985)

goed album, waar je wel even aan moet wennen.
zeker niet de beste van Bon Jovi

Ik sluit me aan bij de mening van Bonnie: zeker niet de beste plaat van Bon Jovi: die moesten nog komen.

Toch vindt ik dat er nummers op dit album staan die de moeite waard zijn, zo is 'In and Out of Love' zelfs terug te vinden op het verzamelalbum 'Crossroads' en vind ik persoonlijk 'To the fire' een mooi nummer.

Toch blijft de sfeer rondom dit album een beetje kil en zelfs mysterieus; niet zoals de titel zou doen vermoeden...

Leuk feitje: 7800 Fahrenheit is de temperatuur waarop steen smelt: de mannen van Bon Jovi voelde zich echte rockers waarbij de temperatuur soms hoog opliep...
de titel slaat op de temperatuur waarbij het té heet zou worden...

Ik vind dit een erg leuk rock album... vooral King of the Mounain (y) top album, aanrader voor Bon Jovi fans... niet echt te vergelijken met latere albums zoals Keep the faith (hun beste) en nog later crush

Dit album vond ik een beetje teleurstellend ten opzichte van het debuut. Genoeg sterke nummes, daar niet van, maar ook een paar fillers, zoals zo vaak op een tweeede album. Beste tracks zijn "In and out of love", "The price of love" en "Tokyo road". Op vinyl.

Sterk album van Bon Jovi. In And Out Of Love, Tokyo Road en The Hardest Part Is the Night zijn dik in orde.

Om heel eerlijk te zijn vind ik dit ook een minder album dan het debuut. Weinig aanstekelijke songs, mierzoete koortjes en keyboard partijen... het is niet gek dat de band hier zelf ook niet tevreden over was en er nooit materiaal van speelt. Het is nog steeds niet slecht, maar op het eerste lied na ook weinig van uitzonderlijk niveau.

Deze plaat van Bon Jovi rocked best wel aardig. Er staat prima gitaarwerk op van Richie Sambora en de composities zijn goed te hebben. Prima voor in de auto. Dat ze potentie hadden lieten ze al blijken op hun debuut. Op Fahrenheit zetten ze die lijn redelijk door en verfijnden ze hun geluid nog wat meer, tot het grote succes kwam.

Vind dit één van de betere Bon Jovi albums. Deze klinkt eerder als een typische 80ies hardrock plaat. De mierzoete koortjes en keyboard partijen maken het geheel echter wel vrij gelikt.

Desalniettemin sterke nummers van Bon Jovi met allemaal catchy refreinen.

Leuke opvolger van het aanstekelijke debuutalbum. Bon Jovi verbetert zich niet echt. Net als de voorganger worden sterke emotioneel geladen melodieuze hardrocksongs afgewisseld met de obligate partyrockers. De productie spettert niet echt, maar dat laat onverlet dat nummers als Only Lonely en The Hardest Part Is The Night uitstekende epossen vol allesverterend tienerdrama zijn.

Het veelvuldige gebruik van de DX7 synthesizerklanken van David Bryan zal de foute muziekpolitie wel tegen de haren instrijken, ik krijg er echter altijd een warm gevoel van nostalgie bij.
Richie Sambora tovert zoals gewoonlijk weer een aantal smakelijke riffs en solo's uit zijn instrument en gaat zich zoals altijd nooit te buiten aan egotripperij.
Laat je meevoeren naar een tijd waar je enige problemen bestonden uit zaken hoe je die ene persoon van je school nou toch mee zou vragen naar dit of dat feest.

Op het spel van Sambora na, vind ik dit ook een echt slechte plaat.

Slecht gezongen, middelmatig songmateriaal en het rockt echt nergens echt.

Only Lonely is wel een lekkere track. Maar één goede song maakt nog geen goede plaat.

Van de eerste reeks BJ albums is dit wel de minste ja. Er staan best een paar lekkere nummers op maar als geheel kan het niet tippen aan het spetterende debuut of smash hit Slippery When Wet.

3,5*

Redelijke opvolger van een beter debuut. Er staan genoeg goede nummers op vind ik. Only lonely, The hardest part is the night, In and out of love, Silent night, Tokyo road, Always run to you, King of the mountain en The price of love reken ik daartoe. De rest is wat middelmatig zonder echt slecht te worden. Sambora is zoals altijd lekker op dreef. Drummer Torres lijkt hier iets minder prominent aanwezig in vergelijking tot het eerste album. Jammer want ik mag zijn drumpartijen altijd graag horen. De produktie is wellicht wat aan de matte kant maar echt storend vind ik dat niet.

Ik vind dit tweede album van Bon Jovi net even wat sterker dan het titelloze debuut. Er staan een paar heerlijke tracks op als ”In and Out of Love”, ”King of the Mountain” en ”Tokyo Road”. Over het gehele album valt me gitarist Richie Sambora wederom het meest op. Hij blijft een fantastische gitarist, ook in de vroege jaren van Bon Jovi. Ik heb altijd gevonden dat Sambora over het meeste muzikale talent beschikt binnen de band en dat vind ik op ”7800 Fahrenheit” ook weer het geval. Net als op het debuut staan er ook op dit album weer een aantal mindere liedjes. Vooral de keyboards van David Bryan vind ik te kitch. Typisch jaren ’80, dat wel, maar ik houd er niet zo van. Bon Jovi is nog wat zoekende naar hun geluid, maar ze komen er wel. ”7800 Fahrenheit” is een zeer genietbare rockplaat. Nog geen topper, maar wel een voldoende.

Wat meer AOR nog dan de bekendere albums van de band. Qua sfeer zit het wel goed, ik houd wel van die vroege 80s sound. Maar echt goede songs ontbreken.

3*

Hoezo goede songs ontbreken?

Only Lonely en Hardest Part Is The Night zijn toch heerlijke hairklappers? Eigenlijk vind ik alleen Silent Night wat aan de slappe kant.

Prima songs, maar echte uitblinkers ontbreken. Ik heb er wel een halfje bij gedaan, een voldoende krijgt dit album wel.

Goeie beslissing want dat is dit album in mijn ogen op z'n minst wel waard. Wat die uitblinkers betreft; dat is weer erg persoonlijk natuurlijk.

Ja maar dr staan er wel een paar op hoor.

Vooral Hardest Part is waanzinnig. Als ik dan die band nu hoor, doet het me pijn in de oren.

Ik vind Hardest part ook een te gek nummer. En ook Only lonely, Tokyo roads, Always run to you en ja ook Silent night reken ik tot de uitblinkers. Die laatste had ik als jong ventje op een cassette staan dat ik van een buurmeisje kreeg. Die was een stuk ouder en had vrienden die alleen maar (hard) rockballads voor haar opnamen. Ze hield verder niet van rock en metal maar ballads vond ze gaaf. Dus zodoende vind ik Silent night altijd 'iets' hebben. Met name vanwege de herinneringen maar toch vind ik het muzikaal ook niet verkeerd. Die solo met die tremolo effecten vind ik ook heerlijk.

Inderdaad lange tijd nodig gehad om te wennen aan dit album. Toch hun jaren 80's tot hun Keep the faith waren hun beste jaren. Nadien is het afgezwakt. Het ligt zeker niet aan zanger, Jon Bon Jovi, die nog niet half de noten haalt van toen. De slijtage aan zijn stembanden heeft hier niets mee te maken. Zijn stem heeft nog wel iets. Enkel de liedjes van Bon Jovi zijn tegenwoordig saai, te veel van hetzelfde qua muziek, veel te stroperig. Ik zou nu zelfs "Europe" preferen tegenover Bon Jovi, zelfs al is de kwaliteit van de zangstem ook sterk verminderd. De liedjes zijn gewoon beter.

Dat was bij mij altijd al het geval. Nét even wat eigenzinniger dan Bon Jovi. En de wortels wat meer en steviger in de hardrock.