Ik zal een jaar of 11 zijn geweest toen ik deze LP kocht. Slippery When Wet had ik al en vond ik helemaal te gek, dus ik wilde de rest vd discografie van mijn favoriete band ook hebben. Dat werden dus "Bon Jovi" (het debuut) en "7800° Fahrenheit". Ik vind dat Fahrenheit de tand des tijds het minste doorstaan heeft van hun eerste reeks releases. Maar destijds vond ik het allemaal prachtig wat ze uitbrachten. Deze en hun andere oude albums helemaal grijs gedraaid. Uit nostalgie draai ik ze nu heel soms nog.
Het "probleem" met dit album vind ik de vlakke, soms wat doffe, productie. En de songs lijken energie te missen, althans in de uitvoering zoals ze hier gebracht worden. Live opnames uit deze tijd laten horen dat ze wel degelijk pit hadden. Maar het komt er hier niet helemaal uit. Sowieso vind ik sommige nummers nu te zoetjes, te gepolijst als ik ze terughoor. De keyboards zijn bijv. soms wel erg commercieel klinkend en het blijft allemaal wat inhoudsloos. . Op "Bon Jovi", "Slippery" en "New Jersey" heb ik daar veel minder last van.
In and Out of Love - lekkere up-tempo opener, al kan het net niet tippen aan Runaway qua drive
The Price of Love - dit is nou typisch zo'n nummer wat mij te glad is, vroeger vond ik hem wel mooi
Only Lonely - volgens mij was dit ook een single maar niet bepaald een hit, ik vind het niet slecht, wel een beetje slap refrein
King of the Mountain - dit was destijds een van mijn favorieten weet ik nog, ik vind hem nu wel aardig, het riffje is iig lekker catchy
Silent Night - an sich best een fraai nummer met een mooie melodie, maar toch wel een erg hoog cheese gehalte, BJ schreef hierna veel betere ballads zoals natuurlijk Wanted Dead Or Alive
Tokyo Road - eindelijk een lekkere knaller, deze kan ik nog altijd zeer waarderen
The Hardest Part Is the Night - ook een erg goed nummer, en dan vooral in de
video live uitvoering, dit is een goed voorbeeld hoeveel meer energie hun nummers konden hebben
Always Run to You - prima song met een lekkere drive in de coupletten, refrein doet me iets minder
(I Don't Wanna Fall) to the Fire - Bon Jovi goes Depeche Mode?
lekker apart wel en industrieel klinkend.. ik kan het altijd wel waarderen wanneer een band iets anders probeert, toch ben ik blij dat ze deze stijl niet verder uitgebouwd hebben
Secret Dreams - geen hoogvlieger als afsluiter helaas, tikje middelmatig en het ontbreekt weer wat aan pit
Ik hink een beetje op twee benen dus met Fahrenheit. Al met al toch te weinig songs waar ik echt enthousiast van word, al zakt het nergens echt door een ondergrens heen. Een krappe voldoende dus.
3*