Benn Jordan - Pale Blue Dot (2008)

Erg sfeervol ambient album van Benn Jordan (a.k.a. the Flashbulb). Leuk om eens een andere stijl van hem te horen.

Het hele album kabbelt heerlijk rustig voort. Het begint met erg melodische nummers, maar halverwege gaat het wat meer richting de geluidscollages (Cold, Agoraphobic, Outside, Hypoxia) die me met vlagen deden denken aan SAW II.

Naar het einde toe komen de warme klanken en melodieën weer terug en in Safe Landing worden we zelfs nog even verrast met wat pianoklanken van Dhr. Jordan.

Maar vooral dus een erg sfeervol album met veel warme melodieën. Deze korte 'teaser' geeft wel een beetje een indruk van wat je kan verwachten. Ik was in ieder geval positief verrast. 4*

Overigens is het album een eerbetoon aan de Amerikaanse astronoom Carl Sagan.

...en verhoogd naar 4,5*. Geen misser te bekennen op dit album, echt één mooi geheel.

Leuk zo'n ruimtereis onder leiding van Benn Jordan en op een of andere manier past de muziek ook wel bij dit thema.

Het is duidelijk hoe vaker ik 'm hoor, hoe mooier het wordt. Het is inderdaad 1 geheel, beter als wanneer je losse tracks luistert. Ik had graag gewild dat Benn zich iets meer liet gaan, soms blijft hij (zonde) erg ingetogen terwijl hij het (denk ik) nog mooier kan maken. Het is dus vooral een drang naar meer maar als er iets is wat Benn kan dan is het wel de tijd laten vliegen terwijl ik naar zijn muziek luister.

Carl Sagan is mijn idool. Dit album moet geweldig zijn!

Dat is het ook (maar dat komt meer door Benn Jordan dan door Carl Sagan hoor ).

Kleine toevoeging: op dit album staat zo mogelijk het mooiste ambient nummer ooit, in mijn ogen dan: A Distant Earthrise. Wat een emoties wekt dat bij mij op, zeg...

Heb de hoop nog altijd niet opgegeven dat dit album eens wat bekender wordt op MuMe. Ambient-fans: wacht niet langer, dit is een van de mooiste ambient albums ooit!

Dit moet het mooiste album zijn dat ik tot nu toe heb gehoord. Ogen dicht en hiernaar luisterend lijkt de wereld om je heen weg te vallen. Je gaat als het ware mee met de emotionele reis van iemand die de aarde verlaat om de rest van het heelal te verkennen. De verwondering in het begin gaat over in de overweldigende angst en eenzaamheid van het enorme heelal en uiteindelijk is er nog de opluchting en het gevoel van herkenning dat bij de thuiskomst hoort.
Simpelweg prachtig; 5 welverdiende sterren en de eerste plek in mijn top tien.

Lekker ambient album dat mij wel ligt, alleen....... 'it's hard to get ' . Ik heb van alles al geprobeerd: FRS, Bol.com, CDwow, Amazon. Weet iemand waar ik deze kan kopen (webwinkel o.i.d.?)

Ja, daar kan ik je zeker mee helpen, want ik heb hem in bezit. Daarvoor moet je naar Benn Jordan's bandcamp gaan. Klik 'Buy CD' en volg de instructies. Je ontvangt hem dan in een pakketje waar je adres handgeschreven op staat.

Hier kun je trouwens een interview met Benn Jordan lezen over het maken van dit album. Hij verwoordt eigenlijk alles wat ik er ook bij voel.

Prachtig album om te bezitten, een meesterwerk in het ambient.

Ok, hartelijk dank !

Voor de liefhebbers: check ook de albums/soundtracks Cosmic Wonder en The Universe van Benn Jordan eens. Ligt een beetje in dezelfde stijl.

Deze werd me bij Brian Eno getipt. Pale Blue Dot heeft ook veel weg van Eno's Apollo, al vind ik laatstgenoemde wat constanter. Desalniettemin is dit album een mooi geheel van rustgevende, spacy klanken.

Wat ik interessant vind bij spacemuziek is dat er een bepaald soort klanken wordt gebruikt die mensen vervolgens steevast ervaren als gerelateerd aan de ruimte en het universum. Wat is dat toch? Zijn we met zijn allen blind (euh.. doof) voor de kunstmatigheid van deze associatie, omdat we het al zo vaak op deze manier hebben gehoord? Of is er daadwerkelijk een universeel idee à la Plato over hoe space moet klinken?

Ironisch genoeg is er in de ruimte helemaal geen geluid. Maar ik denk dat onze voorstelling van hoe de ruimte en de oneindigheid klinken van generatie op generatie wordt doorgegeven als een cultureel fenomeen. Er is iets met lang uitgerekte soundscapes waardoor je heel gemakkelijk een associatie maakt met de sterrenhemel... En niet met ska of hip-hop.
Aangeboren dus? Een beetje zoals dit: Bouba/kiki effect - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org, waarbij de relatie tussen vorm en klank ook niet arbitrair is?

In ieder geval is dit een heerlijk meeslepend album. Het geheel is belangrijker dan de aparte nummers, "favoriete tracks" kiezen wordt haast overbodig. En wat is er beter als tribute aan Carl Sagan dan sfeervolle ambient?

Ja, het is meer de cultuur die ons die associaties aanleert. Bewust of onbewust pikken we het op (in films, muziek) en borduren anderen er weer op voort. Aan de andere kant werkt het wellicht toch een heel klein beetje twee kanten op: dit soort muziek is er ooit ook niet geweest en we vinden het kennelijk allemaal overtuigend genoeg om het in leven te houden.

Voor mij werkt het erg als het in het vormpje gegoten word voordat ik een album luister. Als ik luister naar Quiet City van Pan American of Fumeur de Ciel van Julien Neto ga ik meteen associaties leggen met stille steden of lange avondwandelingen. Zouden jullie dit ook Space vinden als het album niet Pale Blue Dot had geheten maar pakweg a Journey oid en de hoes een bos was?