Wandelaar schreef:
Ik heb hier de onberispelijke (want niet heel veel gedraaide) vroege CD-versie op CBS 85844.
CDCBS 85844, om precies te zijn
Echt nog zo'n oude CBS-CD uit de beginjaren van het medium. Later werden de catalogusnummers anders geschreven (en nog later veranderde CBS naar Columbia). Volgens Discogs is dat de enige versie die van dit album op CD verscheen, afgezien van zijn Amerikaanse tegenhanger.
Ik pikte afgelopen zaterdag voor een eurootje zo'n exemplaar mee uit de kringloopwinkel. Eveneens in zeer nette staat, leek me nauwelijks gedraaid. En op zulke momenten prijs ik me gelukkig dat ik een redelijk commerciële smaak heb. Want ik vermaak me eveneens prima met een album als dit.
Natuurlijk zijn dit nummers uit de periode waarin Neil Diamond definitief afgleed van oprechte singer/songwriter met een goed oor voor hits naar iemand die met zijn muziek vooral huisvrouwen wilde behagen. De coverfoto's van deze CD - en trouwens de meeste covers van zijn albums uit die tijd - illustreren dat.
En toch is er weinig mis met deze nummers. Natuurlijk, die 'geprogrammeerde emotionele trilling' waar Wandelaar het over heeft, hoor ik ook. Het is allemaal net iets te berekenend, en ook de overdosis violen doet sommige nummers geen goed. Maar als song blijft het merendeel goed overeind.
Als tiener vond ik Neil Diamond destijds al een oude man die muziek maakte waarbij ik niet tot de doelgroep behoorde. Toch is vooral het nummer Beautiful noise me altijd bijgebleven als een prachtsong. Met name de twee nummers van het gelijknamige album (de andere is If you know what I mean) blijven hier fier overeind.
Ook Be, September morn, Love on the rocks, Hello again en Longfellow serenade vind ik zeer het aanhoren waard, de rest is iets minder. Het is een verzamelalbum, zij het natuurlijk een zeer incomplete. Maar vanwege de korte tijdsspanne waarin deze nummers zijn uitgebracht (uit m'n hoofd gezegd van '74 tot '81) klinkt-ie eigenlijk meer als een regulier album. Een album dat zich op een zonnige zondagmiddag laat beluisteren als een prima songwriters-album. Al speelt bij mij de nostalgie ook wel een woordje mee...