Public Enemy wordt het meest herinnerd aan één album: It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1988). Ook opvolger Fear of a Black Planet (1990) staat bij veel hiphopliefhebbers bekend als baanbrekende klassieker. En dan is er ook nog Apocalypse 91…The Enemy Strikes Black (1991), waarmee het in sommige kringen heilige trio Public Enemy-albums voltooid wordt. Voordat Public Enemy met deze albums geschiedenis schreef en zichzelf de bijnaam ‘het zwarte CNN’ bezorgde, hadden Chuck D en zijn mannen anno 1987 echter al een verdienstelijke debuutplaat neergezet: Yo! Bum Rush the Show.
Hoewel het album gezien de kwaliteit soms over het hoofd wordt gezien, wordt dit absoluut geen jammerklacht, want eerlijk is eerlijk: het is volkomen begrijpelijk dat Yo! Bum Rush the Show veel minder status geniet dan later Public Enemy-werk. Waar de net genoemde en veel geroemde opvolgers vol met scherpe politieke teksten stonden, heeft Chuck D op Yo! Bum Rush the Show nergens de hem kenmerkende inhoudelijke diepgang en ernst. Zijn stem klinkt weliswaar venijnig, maar zijn tekstuele messen zijn aanzienlijk minder geslepen en op veel momenten wordt de politiek zelfs geheel met rust gelaten.
Ook instrumentaal is Public Enemy minder scherp afgesteld dan gewoonlijk. De beats zijn kaler en bestaan vaak uit niet meer dan een drum met een bas of een gitaar erbovenop. Hoewel het soms wat leeg klinkt, ademt Yo! Bum Rush the Show hierdoor wel een heerlijke authentieke sfeer uit, die als Chuck D eenmaal op stoom komt en de drums er lekker stevig tegenaan knallen sterke tracks oplevert. Denk aan My Uzi Weighs a Ton, en vooral aan het legendarische nummer Public Enemy No. 1; een snoeiharde drum, snerpende bassen en een heerlijk rappende Chuck D zijn hier de basis voor een klassieker, waarvan de kwaliteit tien jaar later, toen Puff Daddy er tevergeefs mee aan de haal ging, eens te meer werd onderstreept.
Dit soort echte toppers is zeldzaam op Yo! Bum Rush the Show, want zoals gezegd is het album minder groots dan ander werk van de groep. Maar toch is het een album dat niet vergeten mag worden. De beats zijn rauwer dan ooit, voor de oldschoolliefhebbers een absoluut pluspunt, en Chuck D etaleert zijn rapkunsten over deze dunne basis met verve. Flavor Flav houdt zich wijselijk meer op de achtergrond, maar gooit alle remmen los op het rechtlijnige en inhoudelijk nietszeggende nummer Too Much Posse – dat later is gesampled door onder meer N.W.A. Dat geeft de grootsheid aan van Public Enemy: zelfs de modale momenten op minder bekend werk vormen een inspiratiebron voor anderen. En dat is meteen de reden dat naast de grote Public Enemy-werken albums als Yo! Bum Rush the Show niet vergeten mogen worden.
HHL