aERodynamIC schreef:
Mick Flannery is een jonge 24-jarige Ier die met White Lies zijn tweede album aflevert.
Het debuut werd vergeleken met de jonge Tom Waits en dat is natuurlijk niet de minste. Ik denk dat de nadruk op 'jonge' heel nadrukkelijk vermeld moet worden want qua stem horen we hier niet het rauwe van de latere Waits en gaat ie qua timbre meer richting de Waits van zijn debuut Closing Time (en dan nog is het geluid van Flannery wat rustiger).
Maar goed, het debuut van Flannery ken ik verder niet. Het is dit album van hem dat me gegrepen heeft.
Safety Rope ademt wel een beetje die Closing Time-sfeer van Tom Waits. De verhalenverteller gaat achter de piano zitten in een nachtclub en mijmert weg op een schitterende manier. En wat is het toch smullen om te mogen luisteren naar de combi van cello, piano, vrouwelijke backing en de stem van Mike Flannery zelf.
California is een melancholiek nummer waar de akoestische gitaar de toon goed weet te zetten. Heel eenvoudig maar daardoor des te doeltreffender. En als dan later de cello zich er weer aan toevoegt inclusief de vrouwelijke backing dan ben ik helemaal aan het smelten, want dat is wat Flannery voor elkaar krijgt met dit soort nummers. Wat is deze simpele song toch vreselijk mooi in al zijn eenvoud. Dit is toch eigenlijk meer dan genoeg om een mens stil te krijgen en te laten genieten?!
Tomorrow's Paper heeft iets Springsteen-achtigs af en toe. Toch is dit minder schurender en weet het iets romantisch te behouden ondanks het feit dat het meer up-tempo rock is. Ondanks dat ik een zwak heb voor de sombere, ingetogen troubadour in Flannery kan ik ook goed uit de voeten met de opgetogener Flannery want ook daarin schuilt toch iets desolaats en het is goed voor de afwisseling op dit album.
Wish You Well is wat meer bluesy en dan komt heel in de verte toch wel weer die jonge Waits opduiken maar eigenlijk is dit wel een ietwat vergezochte vergelijking want dit is toch wat liever allemaal. Ook dit nummer is wat meer uptempo: lekker maar minder ontroerend.
Goodbye is zoals de titel al doet vermoeden een triest nummer dat wederom schittert door eenvoud (wat een piano al niet kan doen om een mooie sfeer als deze neer te zetten). Hier zingt Flannery overigens wat heser dan op de vorige nummers en dat klinkt verdomde goed in combinatie met die zachte strijkers op de achtergrond.
Het blijft even verder genieten op
Near Or Far waar de vrouwelijke backing wederom niet onvermeld mag blijven: het heeft absoluut toegevoegde waarde.
Wait Here heeft zo'n zwelgende melancholische toonzetting en klinkt tegelijkertijd heel warm en daar zijn de strijkers verantwoordelijk voor. Het knappe is dat het nergens stroperig wordt.
Damien Rice-liefhebbers zullen dit ongetwijfeld goed kunnen waarderen.
What Do You See is rock a la Flannery en heel eerlijk gezegd vind ik het niet helemaal bij hem passen maar dat zal vooral komen doordat ik juist zo opgeslokt werd door die melancholieke liedjes en dan is dit net even te gewoontjes. Gelukkig is het een korte opleving want
Smiling Girl klinkt gelukkig dramatisch en is daardoor ook een stuk gevoeliger. Ook op dit nummer vloeien de stemmen heel erg mooi in elkaar over en stoort het niet dat het nummer zich langzaam weet op te bouwen en dat Flannery qua zang toont een liefhebber te zijn van Kurt Cobain.
Arise Now is wat luchtiger vanwege het wals-achtige tempo dat dit nummer kenmerkt maar het blijft voor mij allemaal prachtig en schitterend en weet ik wat voor termen ik er allemaal op los kan laten: het blijven slechts woorden en die halen het nu eenmaal niet bij beleving.
Do Me Right is alweer het laatste nummer van dit eigenlijk te korte album. Hier moest ik opeens een beetje denken aan Eddie Vedder (zijn solo album Into the Wild denk ik....). Het is een afsluiter geheel in de stijl van het album. Misschien de laatste dit jaar waar ik helemaal lyrisch over kan zijn.
Het is niks nieuws, het zal niet eens beter zijn dan wat veel andere artiesten binnen dit genre brengen maar mij weet het net even beter te raken dan anderen en ik verwacht heel erg veel van deze jonge Ier in de toekomst. Als je op 24-jarige leeftijd al met zo'n doorleefd album kunt komen dan hoop ik toch echt dat hij dit door weet te zetten en dat we over een paar jaar een waar meesterwerk mogen gaan horen die terecht als algemeen klassieker de geschiedenis in kan gaan. Zover is het nu nog niet maar voor mij is dit een persoonlijk mini-klassiekertje uit 2008 met slechts één minpunt: het is alleen verkrijgbaar als download en de cd zelf is alleen verkrijgbaar in cd-winkels in Ierland (niet via online stores dus). Laten we hopen dat dit snel gaat veranderen want dit is een hebbeding.
Ik ga de muzikale ontdekkingsreis maar eens achterste voren afleggen denk ik, dus het duurt nog even voor ik hier ben. Bij alle albums lees ik enthousiasme en het lijkt er op dat hij zich ook muzikaal ontwikkelt vanaf dit album. Als hier de vergelijking men Damien Rice wordt gelegd is er een behoorlijk verschil tussen deze en het latere werk.
De levering van albums is anno 2021 nog net zo'n probleem. Wat jammer en hoe kan dat?