menu

Travis - The Man Who (1999)

mijn stem
3,80 (305)
305 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Independiente

  1. Writing to Reach You (3:41)
  2. The Fear (4:12)
  3. As You Are (4:14)
  4. Driftwood (3:33)
  5. The Last Laugh of the Laughter (4:20)
  6. Turn (4:23)
  7. Why Does It Always Rain on Me? (4:25)
  8. Luv (4:54)
  9. She's So Strange (3:15)
  10. Slide Show / Blue Flashing Light (10:30)
  11. Be My Baby * (5:15)
  12. Writing to Reach You [The Deadly Avenger's Bayou Blues Mix] * (4:15)
  13. Writing to Reach You [The Deadly Avenger's Instrumental Mix] * (4:15)
  14. Driftwood [Alternative Version] * (3:11)
  15. 20 * (3:01)
  16. Only Molly Knows * (2:56)
  17. Coming Around * (3:08)
  18. Driftwood [Live at the Link Cafe, Glasgow] * (4:06)
  19. Slide Show [Live at the Link Cafe, Glasgow] * (3:13)
  20. More Than Us [Live on Italia Radio] * (4:47)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 47:27 (1:25:34)
zoeken in:
avatar van Lakai
Ik ken van dit album alleen The fear, why does it always rain on me, en turn heb ik 1 keer gehoord...

The fear vind ik een supermooi lied. Is dat nummer een beetje representatief?

Of gaat het meer richting turn / why does it always rain on me?

avatar van TerryA
3,5
Lakai schreef:
Ik ken van dit album alleen The fear, why does it always rain on me, en turn heb ik 1 keer gehoord...

The fear vind ik een supermooi lied. Is dat nummer een beetje representatief?

Of gaat het meer richting turn / why does it always rain on me?


alle Travis albums hebben een intersant en mooi mengsel van muziek en stijl - ik zou zeggen luister naar de hele album zoals het bedoeld was in de volg order van de track listing

Travis is natuurlijk geen Keane met alle nummers in dezelfde stijl!!

avatar van strandsmurf
Benninf schreef:
Volgens mij ook 10.31 inderdaad. Wel vervelend dat het 2 minuten stil is voordat Blue Flashing Light begint..


Gelukkig kunnen we dat nu in het iTunes-tijdperk voorkomen!

4,0
Heerlijk, dit album. Vond het wel wat hebben van Radiohead, alleen dan nog wat commercieler en radiovriendelijker, voor zover Radiohead dat niet al is. Vat dat echter niet negatief op, de vergelijking met Radiohead is een groot compliment, en na wat andere albums van Travis gehoord te hebben, ben ik een beetje tot de conclusie gekomen dat Travis nou eenmaal radiovriendelijk is - naar mijn mening.

Wordt een album dat ik vaker ga luisteren. 4* voor nu.

avatar van LucM
4,5
Uiteraard is de muziek van Travis radiovriendelijk en toegankelijker dan die van Radiohead. Maar het zijn wel prima popsongs: pakkend, mooi gezongen en nooit te zoet of te slijmerig.

4,0
Ziehier bij LucM de mening waar ik ook op uitkom

avatar van oceanvolta
3,0
Toen dit album uit kwam was ik er wel redelijk weg van. Na 12 Memories ben ik ze uit het oog verloren. Nu ik het opnieuw luister vind ik het wel iets te luchtig.
Het zijn prima popnummers maar ik zal het niet vaak meer luisteren.

4,5
The Man Who van Travis is een van de eerste platen waar ik echt naar ben gaan luisteren. Travis is ook de band van mijn eerste "echte concert" (Vredenburg, 2001). Zodoende heeft deze plaat echt een plaatsje in mijn rij van favoriete platen weten te verkijgen.

avatar van Mctijn
4,0
Mooie herinneringen. Dit album heb ik grijs gedraaid in 2001 tijdens mijn vakantiebaantje bij een bekend biermerk

Track 10 bevat trouwens de "hidden" track Blue Flashing Light waar ze terug gaan naar hun eerste album. Heerlijk nummer....

avatar van Ronald5150
4,0
Wat is "The Man Who" van Travis een prachtige gitaarpopplaat! Mooie gitaarlijnen, melancholische melodieën en dito zang. De muziek is sfeervol en over het algemeen dromerig. Je wordt er helemaal in meegezogen, het is bijna verslavend zo mooi. "Writing to Reach You" en "The Fear" zijn direct al prachtige liedjes aan het begin van "The Man Who". Ook de opbouw van "As You Are" is prachtig. Het nummer werkt langzaam toe aan die gave beheerste gitaareruptie aan het eind. Het echte hoogtepunt, en een van de mooiste nummers uit de jaren 90, is "Why Does It Always Rain on Me?". De akoestische gitaarlijn wordt mooi omlijnd door warme strijkers en dan de golvende zang eroverheen zorgt ervoor dat dit liedje zich tussen je oren nestelt en je niet meer los laat. Ik ben geen grote kenner van het Travis oeuvre, maar "The Man Who" vind ik een hele mooie meeslepende plaat. Heerlijk om naar te luisteren en op weg te dromen.

avatar van Madjack71
4,0
Goed album van Travis met pakkende liedjes, waarbij ze nog lekker op dreef waren. Een soort van Radiohead light.

avatar van ArthurDZ
3,5
Leuk melancholisch poprockalbumpje. Af en toe wel een beetje saai, maar met prachtnummers als Writing To Reach You, Turn, The Last Laugh of the Laughter en natuurlijk Why Does It Always Rain on Me staat hier meer dan genoeg lekkers op.

Ideaal voor als je eens in die stemming bent, maar geen zin hebt om een Coldplay-plaatje op te leggen.


avatar van WoNa
4,0
In de zomer van 1999 reed ik al kamperend door Engeland heen in een huurauto. De radio stond een groot deel van de reis op. Vijf nummers bleven maar voorbij komen "in heavy rotation": dat soundtracknummer van Madonna, die grote hit van Shania Twain, The Vengaboys, DJ Jean (dus 2x Nederlandse makelaardij) en 'Why Does It Always Rain On Me'.

Eenmaal thuis meteen de cd gekocht die me eigenlijk nog steeds goed bevalt. Ja, het is zoetsappig, maar het heeft geregeld een, lichte, bite en steekt gewoon heel goed in elkaar. Eigenlijk is het wat Travis betreft nooit meer zo goed gekomen als op dit album. Een aantal nummers steken er heerlijk bovenuit en doen het nog steeds goed.

Mijn favoriet is 'As You Are' juist omdat de dynamiek van het nummer perfect is, de solo inventief en de explosie majestueus. Een nummer zo goed heeft de band niet meer gemaakt. Wel, eerder, een leuker nummer. Het laatste nummer op de eerste cd.

In de winter van 2000 de band gaan bekijken, ik dacht in de Melkweg. In het voorprogramma stond Keith Caputo. Over wegspelen van de hoofdact gesproken. Totaal onbekende liedjes stonden direct in mijn geheugen gegrift.

avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Travis - The Man Who, 20th Anniversary Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Travis - The Man Who, 20th Anniversary Edition
Travis maakte in 1999 een bescheiden klassieker, die twintig jaar na dato alleen maar aan kracht en schoonheid heeft gewonnen

Direct bij de eerste noten van The Man Who van Travis was ik verkocht. Dat is inmiddels alweer twintig jaar geleden en sindsdien heeft het album niets van zijn kracht verloren. Aan de hand van topproducer Nigel Godrich heeft de band het doorsnee geluid van haar debuut omgetoverd tot een geluid vol dynamiek en een geluid vol verschillende kleurschakeringen. The Man Who is bovendien een album waarop zonnestralen en donkere wolken hand in hand gaan, wat het album voorziet van een bijzondere sfeer. De reissue van het album is uiteraard voorzien van de nodige extra’s, maar alles draait natuurlijk om het nog steeds magische album van alweer twintig jaar geleden.

Dat de tijd vliegt is niet voor niets een gezegde. Afgelopen vrijdag verscheen een reissue van The Man Who van Travis en dit blijkt ter ere van alweer de twintigste verjaardag van het album.

Het tweede album van de Schotse band (het veel minder breed opgepikte debuut Good Feeling verscheen twee jaar eerder) was mijn eerste kennismaking met de muziek van de band uit Glasgow en sindsdien heb ik een enorm zwak voor de muziek van Travis.

De band maakte na The Man Who nog zes uitstekende albums, maar het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide album dat deze maand al twintig jaar onder ons is, blijft voor mij met afstand het beste album van Travis.

The Man Who is een album waarop alles klopt en daar is twintig jaar na de oorspronkelijke releasedatum niets aan veranderd. Het album opent met de breed uitwaaiende gitaarlijnen die in de Britse gitaarmuziek al zo vaak wisten te verleiden, maar voegt direct melancholie toe. De combinatie van zonnestralen en melancholie bepaalt voor een belangrijk deel de kracht van The Man Who, maar natuurlijk is er meer dan een combinatie van pasteltinten en grijstinten.

The Man Who is een album dat aan de ene kracht strooit met perfecte gitaarsongs, maar het is ook een introspectief album waarop ingetogen en laid-back wordt gemusiceerd. Tegenover zonnig klinkende gitaarsongs als Driftwood en Why Does It Always Rain On Me? staan meer naar binnen gekeerde songs als The Fear en As You Are. Op The Man Who is overigens niets zoals het lijkt, want het buitengewoon zonnig klinkende Why Does It Always Rain On Me? is in tekstueel opzicht een stuk minder vrolijk.

De kracht van The Man Who schuilt voor een belangrijk deel in de fraaie combinatie van zon en wolken, maar ook de productie van het album heeft flink bijgedragen aan het uiteindelijke resultaat. Voor deze productie tekende de gelouterde producer Nigel Godrich, die een beetje Radiohead toevoegde aan de zorgeloze en stadionvriendelijke Britpop van het debuut van Travis.

Nigel Godrich heeft The Man Who voorzien van een wat bedwelmend geluid met hier en daar flink wat dynamiek. In As You Are hoor je tijdens de uitbarstingen bijna Radiohead, maar niet veel later breekt de zon door en maakt Travis het soort radiovriendelijke popliedjes dat Radiohead nooit zal maken. In het door Nigel Godrich gecreëerde geluid vloeien gitaren en synths steeds prachtig samen en vormen ze de perfecte basis voor de vrij ingetogen vocalen van zanger Fran Healy, die de songs op het album nog wat verder omhoog tilt.

Ik was in 1999 direct verliefd op The Man Who van Travis en die liefde is nooit meer verdwenen. Het album van 20 jaar geleden komt nog met enige regelmaat uit de kast en krijgt nu gezelschap van de luxe reissue die uiteraard flink wat extra tracks toevoegt (helaas alleen op de versie op cd). Ik geloof zelf nog steeds heilig in de magie van een compleet album, maar hoor absoluut tracks die niet hadden misstaan op The Man Who, dat nu bovendien op vinyl beschikbaar is (maar dan zonder de bonustracks). Oude liefde kan volgens mij wel degelijk roesten, maar de liefde voor het prachtalbum van Travis is bij mij de afgelopen twintig jaar alleen maar gegroeid. Erwin Zijleman

avatar van Funky Bookie
4,0
Een wat meer toegankelijke versie van Radiohead en dat bevalt prima. Fijne variatie op dit album tussen wat meer catchy tracks en nummers met meer diepgang. Kortom: lekker album.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:35 uur

geplaatst: vandaag om 14:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.