The Libertines - The Libertines (2004)

prachtig album.

Briljante plaat, net iets minder dan Up the Bracket.
Maar toch gewoon 5 sterren.

Dit album heeft één van de lelijkste covers ooit gemaakt! Mijn oordeel over de muziek volgt later.

Ik vind hem juist erg mooi..

Goh, het is net één van mijn favoriete covers! Het is een mooie weergave van de relatie tussen Pete en Carl en die is altijd van grote invloed geweest op de muziek van The Libertines, dus ik vind hem zeker geslaagd. De foto is trouwens gemaakt na het optreden dat ze deden net nadat Pete uit de gevangenis kwam (hij had een maand gezeten voor diefstal...in de flat van Carl).

Cover? Bedoel je What Katie Did?

Nee, de hoes.

Nog beter als zijn voorganger, zo boordevol energie. Ik luister hem tegenwoordig niet vaak meer, maar als als ik hem dan nog eens terug vind is het toch weer een knaller.

Oh, stom. Mwa, hij heeft wel wat vind ik. Hij hoort heel erg bij de rommelige sfeer van het album.

Mar dat vind ik.

Charmante rammelrock.

3.5

goed album, hoewel het eerst album toch op een hoger niveau licht.
4*

Lekkere plaat! Omdat ik nieuwe van Babyshambles lekker album vond, ging ik deze ook luisteren. Hij luistert gelijk lekker weg,

Can't Stand Me Now blijft een geniaal popnummer . Samen met Don't Look Back Into The Sun mijn favoriete Libs nummer.

Ha Ha Wall is toch wel één van mijn favoriete popliedjes.

the man who would be king!

Bijna zo goed als het debuut.

Jammer dat de 2de worp van dit groepje ook al meteen weer hun laatste was want er zat toch wel magie in. Tegenwoordig komen ze heel wat minder overeen maar in betere tijden hebben ze toch wel prachtige muziek gemaakt.
Rommelig hoor je de tegenstanders weleens mopperen maar dat is nu net 1 van de redenen waarom ik zo van the libertines hou. Het heeft iets charmants, er is niet dagenlang aan geprutst door een producer,manager of wat dan ook maar de muziek klinkt gewoon zoals ze opgenomen is : rauw, puur, eerlijk en oprecht. Hun platen kwamen menselijk over en velen waren er net als mij gecharmeerd door.
Een ander sterk punt zijn de teksten, pete doherty en carl barat schreven mooie verhalen en wisten die soms heel mooi en poëtisch te verwoorden. Dit vind ik wel een paar mooie voorbeeldjes :

I lived my dreams today I lived it yesterday
And I'll be living yours tomorrow
Anything else to say?
I lived my dream today I lived it yesterday
And I'll be living yours tomorrow
So don't look at me that way


Please don't get me wrong
See I forgive you in a song
We'll call the likely lads
But if its left to you,
I know exactly what you'd do
With all the dreams we had

Op deze staan ook wel mijn favoriete nummers van de jongens: Can't Stand Me Now en What Became Of The Likely Lads . Alle 2 erg poppy waardoor ze dagenlang door je hoofd spoken maar tegelijkertijd weer uitblinkend in dat rommelige sfeertje. Ook de samenzang van onze 2 vrienden is hier prachtig, afwisselend zingen ze dan hun stukjes waarna ze heerlijk door elkaar het refrein zingen. Qua stem heb ik nog het liefst carl maar ook pete doet dat goed, lekker nonchalant en zonder al te veel rekening te houden met noten, toonhoogte… want zuiver wordt er hier niet echt gezongen. Maar ook dat heeft nu weer zijn charmes. Radiohead steekt muzikaal misschien 1000 maal beter in elkaar en Yorke zal technisch wel een betere zanger zijn, toch prefereer ik dit groepje vanwege de echtheid en eerlijkheid ervan.
Fijn album dus waarin ik een 4,5tal * geef.

Nog rommiliger dan de vorige maar ook weer zeer goed ( toch vind ik de eerste beter, de liedjes spreken mij gewoon meer aan ), ik vind dat ze een beetje een livesfeer vastleggen op een studioalbum en dat heeft wel iets. Can't stand me now en the man who would be king zijn toch wel een van hun beste, jammer dat het zo snel is moeten eindigen.

4

Bij het horen van het nummer The Man Who Would Be King was ik verkocht. En daarna kwam The Last Post On The Bugle ook nog eens. Werkelijk geweldig.

Zit in "What Became of the Likely Lads" eigenlijk niet een soort van hidden track (zonder titel dan)?

Klopt, hij heeft zelfs een titel: France, Carl Barat speelde het nummer af en toe nog met Dirty Pretty Things.

Ik vind dit net één van de beste covers die ik ooit gezien heb. Het verhaal erachter is zo mooi.

Prachtig album trouwens en een waardige opvolger voor een bom van een debuut.

D.

Ook één van mijn favoriete hoezen, heb hem jarenlang in groot formaat hier aan de muur mogen bewonderen. Nu mijn jeugdige Libertines-adoratie een beetje verdwenen is, heb ik hem maar eens vervangen maar het is inderdaad een zeer exemplarisch shot dat de band en de dynamiek tussen de twee frontmannen goed samenvat.

Deze had voor mij wel wat hoger gemogen in de top 100 van de jaren 00. Zeker als Is This it van de Strokes op 1 staat....

In tegenstelling tot The Strokes kan ik dit heerlijk verteren, ik zie er alleen nog niet het geniale in, wat veel mensen volgens mij wel zien, aan de cijfers te zien, maar het is wel een heel leuk album, al is het minder dan Arctic Monkeys dat toch ongeveer dezelfde soort muziek maakt, maar misschien groeit dit nog wat, wat best zou kunnen

The Libertines Van The Libertines.
Ben achter The Libertines gekomen door de documentaire 7 Ages Of Rock en wat ik daar van ze hoorden beviel me heel erg dat ik besloot dit album aan te schaffen.
En het heeft me niet teleurgesteld wat een geweldig album is dit.
Het heeft een plaats in mijn top 10 geweldig verdient.
Sterkste nummers zijn Can't Stand Me Now en What Became Of The Likely Lads. Alleen al door het thema zijn die 2 nummers geweldig.
Dan heb je voor de rest nog geniale nummers als: Last Post On The Bugle , The Man Who Would Be King , Music When The Lights Go Out en What Katie Did.
Dit album bevestigt voor mij wel dat het heel jammer is dat ze uit elkaar zijn door de drugsproblemen van Pete Doherty. Het was een unieke band, ze gaven zelfs concerten in hun woonkamer ik bedoel hoe geweldig is dat.

4.5*

Zijn we al meer als 3 jaar verder

Voor alle duidelijkheid, Arctic Monkeys (net als enkele tientallen andere bands in the noughties) hebben de mosterd gehaald bij The Libertines, niet andersom.

Wat me opvalt, is dat ik het idee heb dat ik naar een bandje luister dat met heel veel plezier en enthousiasme speelt, terwijl Pete en Carl tijdens de opnames slaande ruzies hadden, en er dus juist een zeer gespannen sfeer was.

Zo'n heerlijk album wat ik altijd wel twee keer achter elkaar kan draaien. Ontzettend nonchalant maar daarmee ook gewoon ontzettend relaxed.

Sterker dan het debuut. Gewone hele sterke popliedjes die worden verpakt in die rafelige, nonchalante garagesound.

Geniale plaat. Ik ga hiervoor nog eens een plaatsje moeten zoeken in mijn top 10 denk ik;
Favorieten zijn The Man Who Would Be King en What Katie Did.
4,5*

Ik herinner me dat er wel wat te doen was rond dit bandje bij de release van deze plaat. Het maakte toen echter weinig indruk op me en dat is nog steeds het geval wanneer ik het zoveel jaren later opnieuw beluister. Ongetwijfeld hebben ze leuke drugsfeestjes gehad maar de kwaliteit daarvan heeft zich alleszins niet doorgezet in de kwaliteit van de nummers.

Ook opvallend dat veel van dergelijke bandjes een opstootje aan interesse meemaken - een hype zo je wil - om nadien weer geruisloos af te zakken in het rijk der vergetelheid. Maar dat heeft natuurlijk ook voor een groot deel te maken met pers die ook steeds maar op zoek is naar het nieuwste. Moet niet simpel zijn voor die bandjes.