Hoe ging dit? Zei de platenmaatschappij: "Riley, je laatste platen verkochten niet best, tijd om eens een wat hippere sound te nemen óf een ander label te zoeken" ? Of wilde King zelf "aansluiting vinden bij een jonger publiek" en koos hij daarom voor deze producers en arrangementen? Hoe dan ook, ik kon me niet voorstellen dat het zó erg zou zijn als
heartofsoul hierboven het vindt. En inderdaad – het is zo mogelijk nog èrger. Met de nummers (geen van alle overigens van de hand van King) is niet zoveel mis, want hoewel het dertig-in-een-dozijn-composities betreft kun je er met een sympathiek arrangement en Kings warme stem en karakteristieke gitaarspel nog wel wat van maken, maar waar deze plaat echt de mist ingaat is niet alleen bij de arrangementen vol drumcomputers, laffe saxen en overbodige dameskoortjes, maar ook en vooral bij het feit dat Kings gitaar soms totaal niet te horen is. Sterker nog, bij de vijf nummers die werden geproduceerd door Jerry Williams (één der vier verschillende mannen achter de knoppen) hoor je af en toe een geluid dat het midden houdt tussen een lelijke sax en een vervormde en "trekkende" synthesizer, en de reden waarom ik aanvankelijk niet precies kon zeggen wat voor instrument dat was is omdat Williams het helemaal in de mix heeft begraven, gelukkig zou je bijna zeggen – totdat ik besefte dat dat vermoedelijk Kings gitaar is die vreemd verwrongen klinkt, alsof iemand het geluid van een metalgitaar door zo'n ouderwetse klerenpers heeft gehaald. Werkelijk verschrikkelijk hoe Lucille daar wordt behandeld.
Gelukkig zorgt de tweede producer Al Kooper voor een wat organischer geluid en krijgt King in diens nummers wat meer gelegenheid om zijn persoonlijke stempel op het eindgeluid te drukken, en de twee nummers van componist en producer Frederick Knight (
Lay another log on the fire en
Take off your shoes) klinken zelfs ouderwets warm en intiem, met veel ruimte voor Kings stem en vooral zijn heldere gitaar. Met name het slotnummer is een verademing, met ook een aardige tekst – je verwacht dat
Take off your shoes net als de titels van de twee voorafgaande tracks een uitnodiging is aan een vrouw om het zich gemakkelijk te maken voor een romantische avond, maar uit de verontwaardiging in Kings stem wanneer hij de refreinregel zingt spreken bepaald geen amoureuze bedoelingen: "If you're gonna walk on my love baby / the least you can do is take off your shoes..." Zo vormt het laatste trio nummers een bescheiden hoogtepunt van een plaat die voor de rest ongetwijfeld gemaakt is met de bedoeling om Kings muziek een lekker modern sausje te geven, maar die dertig jaar later hopeloos gedateerd overkomt en bovendien uiterst lelijk klinkt. De beroemde namen onder de begeleidende musici (Mick Fleetwood, Stevie Nicks, Steve Cropper, Tom Scott, Bonnie Raitt, Randy Brecker) zullen zich nu wel achter de oren krabben wanneer ze zich afvragen hoe ze zich er in 's hemelsnaam toe hebben kunnen laten verleiden om hier aan mee te werken. (Zoek op youtube eens naar
b.b. king change in your lovin en je weet wat ik bedoel, en dan hoor je daar nog een hèldere Lucille!)