Johnny Cash - Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

'Cry, Cry, Cry,' 'Folsom Prison Blues' en 'Walk The Line' allemaal prachtig.

Fantastisch muziek. Heb de origenele lp,
EERSTE Amerikaanse persing op SUN-label.
Fantastisch dat dit op MM staat!

Er staan bij mij dus alleen de eerste 12 nummers op...

Gelukzak, die originele elpee zal wel wat waard zijn, veronderstel ik?
Hou die maar goed bij !!

Inderdaad hele sterke plaat; Rock Island Line, Cry Cry Cry, Walk the Line...Folsom Prison Blues... ach, Cash heeft zelden ontgoocheld!

****

Zijn debuutplaat werd meteen een klassieker. Het is die verdomd prachtige stem natuurlijk...

Het debuutalbum van The Man In Black en het is al meteen goed raak met de klassiekers Cry Cry Cry, I Walk the Line en Folsom Prison Blues.
Proficiat aan aerogp1 met de eerste persing van dit album: goed bijhouden want die is goud waard….

Ga ik zeker doen! Tegen de tijd dat ik zo oud ben als de plaat nu is, is hij hopelijk nog zeldzamer geworden

Niet te geloven dat dit debuutalbum alweer 52 jaar geleden is uitgekomen en de rest is geschiedenis, zegt het cliché. De herfst is begonnen dus mijn starter voor deze namiddag.

Goeie zaak, Mr. Spamalot. Mijn platendraaiert is helaas even niet in staat om lp's te draaien, maar ik kan me natuurlijk altijd behelpen met de mp3-versie!!

Gelwedig leuk debuut, met een evenees geweldig leuk openingsnummer. Ik kwam bij dit album terecht door Cry Cry Cry. Schitterend nummer is dat. Het album kent nog wel wat meer hoogtepunten. Hier en daar klinkt het misschien wat gedateerd, maar dat heeft zo zijn charme (itt Presley albums). Johnny Cash heeft een geweldige stem. Dat staat vast. Haast onbezonnen. Ik vind hem hier overigens aangenamer klinken dan op die American platen.

Mijn tweede Johnny Cash album en ik was niet zo gek op dit album dan op het eerste album dat ik van het beluisterd (American Dream VI). Ik weet niet wat dit album minder maakt. Misschien is het de stem van Johnny Cash die ik op American Dream VI helemaal geweldig vond. Dit is wel gewoon een goed album met weer lekkere gitaren. een 3.5

Oei, nog geen berichtje van mij.

Johnny Cash's eerste album was meteen al een sterke plaat, die al goed liet horen wat de man in huis had. Zoals Sir Spamalot al zei stonden er meteen drie klassiekers op.

Mijn meest favoriete plaat van de grootste badass in de muziekindustrie, met enkele klassiekers.

Cash, de laatste jaren weer helemaal hot.

Niet met zijn blue guitar, maar met pure kwetsbaarheid en prachtige covers die hij voor zijn laatste adem er nog uit heeft kunnen persen. Dit leidde tot een fantastische reeks albums (de bekende American Recordings) maar wanneer mensen naar aanleiding van die reeks denken dat ze een zelfde Cash aantreffen op zijn vorige albums komen bedrogen uit. Dit is bij het gros wel bekend natuurlijk, maar ik waarschuw voor de zekerheid. (eigenlijk had de user Junkie XXL dit eerder moeten weten bijvoorbeeld )

Wat een debuut is dit album. Fantastische nummers (met geweldige one-liners) als Lonesome Whistle, Cry Cry Cry, I Was There When It Happened, Get Rhytm (hoewel toegevoed als bonus-track) en natuurlijk Folsom Prison Blues.

Dit album doet het zo goed bij mij omdat het, laat ik het zo eens zeggen, een erg effectief album is. Hiermee bedoel ik dat muziek niet zo gecompliceerd hoeft te zijn om mij te pakken. Het gaat hier om puurheid en gevoel. En, hebben jullie dat ook? Dat als je dit album luistert, je jezelf in de jaren '50 waant? Dat heb ik dus wel, een teken dat het album goed werkt.

Zo'n debuut is nauwelijk meer te overtreffen en dat heeft hij in mijn ogen ook niet meer gedaan, hoewel de albums die hier vlak na volgden zeer zeker wel de moeite waard zijn. Dit geldt eigenlijk voor al zijn albums van de jaren '50 op Hymns na. Na de jaren '50 zijn zijn albums op zijn minst wisselvallig te noemen, met als positieve uitspattingen de ''jail-records'' San Quentin en Folsom Prison)

Jammer (en raar) vind ik dat bij de heruitgave in 2002 de originele versie van Country Boy er niet op staat. In plaats hiervan staat er een demo-versie op met alleen Cash en zijn blue guitar.

4*

Sterk debuut van Johnny Cash, met enkele klassiekers. Toch nog altijd één van m'n favoriete countryzangers.

Wat een geweldig debuut is dit! Je kan nog goed horen dat Cash hier nog vrij jong is en ik ben zijn stem op zijn latere leeftijd wat meer gaan waarderen, maar dit is gewoon een tijdloze klassieker.
Er staan gelijk al wat klassiekers op en ook wat, naar mijn mening, door het grote publiek ondergewaardeerde nummers, zoals "So Doggone Lonesome". De kwaliteiten die Cash had zijn op dit debuut al goed te horen.

Wat een geweldige verzameling topnummers. De muzikale begeleiding is niet super, maar een goed nummer heeft vaak niet meer nodig dan hier te horen is.

In zijn nadagen maakte hij een succesvolle comeback met zijn American recordings, maar Johnny Cash had de muziekwereld een halve eeuw daarvoor al zijn wonderbaarlijke muziektalent getoond. The Man in Black groeide op in Arkansas en werkte al op jonge leeftijd mee in de katoenvelden van zijn familie. Veel van zijn persoonlijke ervaringen uit de Grote Depressie inspireerde hem tot het schrijven van nummers. Het geharde leven van de familie werd van een extra shock voorzien door de vroege dood van zijn broer Jack, die in een zaagmachine kwam vast te zitten. Cash kwam in aanraking met de muziek via de radio en leerde via zijn moeder gitaar spelen. In zijn jeugd ontstond ook zijn kenmerkende bas-bariton zangstem. Na zijn tijd in militaire dienst verdiepte hij zich verder in de muziek en speelde hij ‘s avonds met zijn vrienden. Hoewel hij eerst nog voornamelijk gospel nummers zong kwam hier half jaren 50 verandering in toen zijn muziek geweigerd werd door Sun Records, waarna hij overstapte op de rockability en country. Korte daarna vloog zijn eerste single Cry! Cry! Cry! de toonbank over, gevolgd door zijn signatuur songs Folsom Prison Blues en I Walk the Line.

Zijn debuut verscheen in 1957 op het label van Sun en bevat onder andere de door akkoordprogressie kenmerkende I Walk the Line, een klassieker van zijn hand. Zijn debuutsingle Cry! Cry! Cry! vinden we ook terug op het album, net als zijn verfijnde Country Boy. Een ander hoogtepunt is het enerverende Folsom Prison Blues, de mengeling van trein en gevangenis muziek uit die tijd. Het voortgaande ritme en de legendarische teksten (But I shot a man in Reno, just to watch him die) gaven hem veel aanzien. Een debuut van de bovenste plank met een zeer gewaardeerde opleving van de countrymuziek als gevolg.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Idd een van de mooiste debuutalbums ooit ,en door de mooie beschrijving van HugovdBos zag ik toevallig (en hoewel ik het een van de mooiste van Cash vind) ,geen sterren van mij staan ?
Mijn passie voor muziek begint vnl rond 1963 ,maar vooral dit album en ook veel uit begintijd van o.a Cash zijn uitzonderingen die niet zomaar langs je heen kunt laten gaan!
Muziek van voor mijn tijd, en heb nog steeds weinig sterbeoordelingen in de '50,s staan, maar deze Hot Guitar is een 9 waard oftewel 4,5*

Uitstekende debuutplaat, met klassiekers als 'Cry Cry Cry', 'Folsom Prison Blues' en natuurlijk 'Walk the Line'. Johnny Cash is één van m'n favoriete artiesten met een ontzettend rijk oeuvre (zie ook de American Recordings-serie die hij in de herfst van zijn leven nog maakte), en dit korte debuut kent eigenlijk geen enkele zwakkere broeder; op opener 'Rock Island Line' laat Cash meteen horen dat hij een straffe artiest is, en een klein halfuur later ben je er volledig van overtuigd.

Gelukkig was Sam Philips van Sun Records dat ook.

4,5 sterren

Vreemd genoeg zit dit eerste album van Johnny Cash met ook nog 16 bonustracks in de boxset van Cash Complete Columbia Album Collection. Voor mij een beetje overbodig, beschik al over alle Sun opname's van Cash door het vrijwel complete en uitgebreid gedocumenteerde 3 cd box, The Sun Years in 1995 op Charly verschenen.
Maar goed, heb het album hier nog niet besproken en dus doen we maar even. En ja, dit debuutalbum is nog steeds mijn meest favoriete Cash album en ook een van mijn favoriete Country albums in het algemeen.
Alles is zo ongelofelijk puur eerlijk en simpel. Geen toeters en bellen, gewoon 12 goede songs met de in al alles kenmerkende Cash stijl. En natuurlijk dat typische en kenmerkende gitaarspel van Luther Perkins wat zo belangrijk is geweest voor het typishe Cash geluid. En ja, en natuurlijk de geweldige stem van Cash. Prima verstaanbaar maar zo mooi donker en zelfs op dit eerste album al heerlijk doorleefd en volwassen.

Het debuutalbum van Johnny Cash is tegenwoordig in vele vormen te vinden. Ikzelf heb een versie uit een Greatest Hits 3CD box en ook nog eens in een Storyteller box met dan telkens ook nog eens andere bonustracks. Gelukkig gaat het telkens wel om het originele album en dat betekent Country Boy in de versie zoals ze oorspronkelijk op LP gereleased is. Voor degene die twijfelen welke versie ze hebben, de Definitive Expanded Remastered Edition uit 2017 (volledig te beluisteren op Youtube) bevat beide versies waarbij track 3 de originele is en track 13 de demoversie die op sommige latere releases te vinden is. Ik prefereer de originele versie trouwens maar wat een heerlijk album is dit eigenlijk! Bij sommige debuutalbums voel je dat de artiest nog wat aan het zoeken is naar zijn/haar stijl maar met Cash is het vanaf het eerste nummer prijs. Rock Island Line blijft sowieso al één van mijn favoriete nummers tout court uit de Cash catalogus maar Cry Cry Cry, The Wreck of the Old '97 en natuurlijk I Walk the Line en Folsom Prison Blues zijn nummers die zijn hele carrière zouden meegaan. Uitstekend debuut en ook gewoon lekker kort, heerlijk voor een fietstochtje of een wandeling en doen we dat nu allemaal niet in deze barre tijden.

Meer dan de helft van de nummers zijn singles die reeds in 1955 en 1956 verschenen. Volgens de officiële site is 'Hey, Porter!' de eerste single en is 'Cry, Cry, Cry' het b-kantje.

Kort (hoewel dat een stuk gebruikelijker was in die tijd) maar krachtig. Johnny Cash zette zich hiermee direct op de kaart en zelfs bijna 50 jaar later was hij nog klassiekers aan het uitbrengen. Maar om eerlijk te zijn grijp ik vaker terug naar dit werk dan naar zijn American Recordings. Verpletterend debuut.

Volgens het promomateriaal van Sun uit die tijd was Cry, Cry, Cry wel de a-kant:
https://images.45cat.com/johnny-cash-and-the-tennessee-two-cry-cry-cry-1955-6.jpg

Op de single zelf staat echter nergens a- of b, dus dat geeft ook geen uitsluitsel.

Niet dat het uitmaakt, de muziek wordt er niet minder van. Vooral Folsom Prison Blues met de eigenlijk wat schijnheilige onderbuiktekst gaat er goed in bij mij:

"I Bet There's Rich Folks Eatin' In A Fancy Dining Car.
They're Prob'ly Drinkin' Coffee And Smokin' Big Cigars,
But I Know I Had It Comin', I Know I Can't Be Free,
But Those People Keep A-Movin',
And That's What Tortures Me."

Een mooie verzameling van nummers, want dat is het eigenlijk wel. Niet helemaal samenhangend als album, maar wel voldoende sterke nummers om er een album rond te maken. Als debuut mag het best wel tellen. Te bedenken dat voor Cash het beste nog moest komen. Maar op zich blijft het wel een heel aangenaam album!