At the close of every day is een Nederlandse band, bestaande uit Minco Eggersman en Axel Kabboord. Hun muziek zou je (heel oneerbiedig) kunnen omschrijven als brompop. Ik kom op die term door de manier van zingen van Eggersman, laag, sonoor en enigszins monotoon. Hun muziek wordt nogal eens vergeleken met die van Sparklehorse. Wat betreft volume en verstildheid klopt dat, maar Sparklehorse is toch iets freakeriger dan At the close of every day die weer meer melodieus is. Verder is hun muziek te omschrijven als donker, dramatisch en spiritueel.
Hun debuutalbum is
Zalig zijn de armen van geest dat in 2002 is uitgekomen. De titel suggereert dat ze Nederlandstalig zijn, maar dat is niet zo. Op de titelsong na zijn alle liedjes in het Engels gezongen. Overigens staat er een nieuwe plaat op stapel die voor het eerst wél Nederlandstalig is, inclusief een cover van Doe Maar.
De basis van hun muziek vormen gitaar en drums. Vooral de drums vormen een opvallend onderdeel van de muziek. Eggersman bedient zich van originele ritmes en gebruikt drums als meer dan alleen de maataangever. Op deze plaat staan ook een paar instrumentale nummers (
The glory of ignorance,
Dealing with hatred en
Weltschmerz konzept) waarop het gitaarspel van Kabboord goed uitkomt. Verder ben ik verzot op nummers als
The drive-way,
Zalig zijn de armen van geest (letterlijke tekst van Jezus’ bergrede uit Mattheüs 5) en
The truth is always one step behind.
De VPRO heeft At the close of every day ook helemaal ontdekt. Er is al een documentaire over de band uitgezonden door het kunstprogramma
RAM. En ook
3voor12 besteedt aandacht aan de band. At the close of every day trad bij 3voor12 op en won vorig jaar de 3voor12-Award. De aandacht voor At the close of every day is ook met sprongen gestegen nadat ze vorig jaar in het voorprogramma speelden van 16 Horsepower. At the close of every day zit bij platenmaatschappij
Volkoren waar nog meer prachtbandjes zitten.