Duitsland heeft met de symfonische rock nooit zo voorop gelopen. Waar Britse symfonische rockgroepen zo rond 1977 hun heil toch wel begonnen te zoeken in kruisbestuivingen met andere stromingen, kwamen in West-Duitsland in de tweede helft van de jaren '70 juist flink wat bands bovendrijven die nog onversneden symfonisch en vooral ook romantisch waren. Anyone's Daughter, Novalis en Neuschwanstein bijvoorbeeld, maar ook dit Eden. Ofwel: lang uitgesponnen, veel aandacht voor de harmonieën, veel dwarsfluit en teksten die zo bij Goethe, Schiller of Novalis vandaan hadden kunnen komen.
Zelfs in 1978 was dit geluid toch al wel wat gedateerd. Het doet bijvoorbeeld sterk denken aan het geluid dat Novalis twee jaar eerder al neerzette op Brandung, terwijl Erwartung me erg doet denken aan Hölderlins Traum denken (uit 1972). Sowieso doen de speelse vrouwelijke vocalen op dit album me denken aan die van Nanny de Ruig.
Geen hele schokkende plaat, maar wel een waar ik met plezier naar kan luisteren.