De muziekgenres waarnaar ik luister worden bepaald door mijn intuïtie. Als prille tiener begonnen met de hits van eind jaren '70, kwamen spoedig new wave en hardrock/metal als favoriete genres bovendrijven.
Vanaf de jaren '90 was ik veel aan het luisteren naar muziek met een akoestische basis, folk en alt. country zoals The Pogues en Sixteen Horsepower en hun voorgangers.
Een decennium later kwamen eerst Moby en triphop en daarna de Belpopwereld bovendrijven, vooral het Nederlandstalige deel daarvan: Gorki, Noordkaap en Tom Pintens bijvoorbeeld. En vervolgens begonnen de scheurende gitaren weer te trekken, terwijl jaren '70 en '80 new wave dankzij streaming makkelijk binnen handbereik kwam.
Zoals het vaak gaat, koop ik die muziek dan om het in een volgende muziekfase in de kast te laten. Dit Winter maakt ons vrolijk is er zo één. Nu is één van mijn vrienden opeens bezig met Nederlandstalige kwaliteitspop en begon enthousiast te vertellen over zijn nieuwe ontdekking: Tom Pintens. Net in het jaar dat de kunstenaar overleed. Hij mag mijn cd hebben, maar niet nadat ik ter afscheid het album nog eens draaide.
Jarenlang niet gehoord. Hoe beluister ik het op deze zonnige herfstdag? Een vrij lichte stem en mooie beschouwingen vormen voor mij nog altijd de kracht van zijn muziek en teksten, zo valt meteen op.
Favoriete liedjes zijn De nacht van Spanje over een onbereikbare liefde die hem laat wachten, In Charleroi bezingt het verval van die stad (ik herinner me opeens dat ik de stad vanwege zijn tekst eens met eigen ogen wil zien, ondanks de nare associatie met Marc Dutroux), het breekbare Niemand en het pianokleinood Interlude.
Op de tweede helft is Terwijl de melk overkookt een sterk popliedje met poëtische tekst en fraaie pianolijntjes, de sikkeneurigheid van Het najaar wordt ellende (als ik het nieuws volg klopt dat helaas wel...) is charmant en het afsluitende coda (met kleine letters op de hoes vermeld ) is een prachtige instrumentale piano-etude.
En dan is de kartonnen klaphoes van mijn cd-exemplaar eveneens fraai. Oei, dat is al met al heel veel positiefs om weg te geven. Net nu ik JeKo heb laten weten dat hij hem mag hebben. Welja, een goede oefening in ontspullen... En anders koop ik hem opnieuw, niet voor het eerst qua verdwenen geluidsdragers.
Het eerste bericht bij dit album in veertien jaar, maar Winter maakt ons vrolijk mag niet vergeten worden. Ik beveel dit album van harte aan, hoe tegenstrijdig dat wellicht ook klinkt met mijn verhaal.