menu

The Pogues - Hell's Ditch (1990)

mijn stem
3,87 (127)
127 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: WEA

  1. Sunny Side of the Street (2:44)
  2. Sayonara (3:07)
  3. The Ghost of a Smile (2:58)
  4. Hell's Ditch (3:03)
  5. Lorca's Novena (4:40)
  6. Summer in Siam (4:06)
  7. Rain Street (4:00)
  8. Rainbow Man (2:46)
  9. The Wake of the Medusa (3:04)
  10. House of the Gods (3:46)
  11. Five Green Queens and Jean (2:35)
  12. Madrín Rua (1:47)
  13. Six to Go (2:58)
  14. Whiskey in the Jar * (2:41)

    met The Dubliners

  15. Bastard Landlord * (3:09)
  16. Infinity * (2:48)
  17. Curse of Love * (2:43)
  18. Squid Out of Water * (3:47)
  19. Jack's Heroes * (3:06)

    met The Dubliners

  20. Rainy Night in Soho [Remix] * (4:48)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 41:34 (1:04:36)
zoeken in:
4,0
Strakke plaat... zitten een paar lekker vrolijke nummers tussen.

N.B. Zanger is lelijkste man ter wereld.

avatar van Kos
Kos
Dat mag ook wel met zijn levensstijl

DutchViking
Goede plaat, maar ik vind 'm toch minder sterk dan Rum Sodomy en If I Should Fall... Over de gehele linie genomen is Hell's Ditch voor mij een stuk minder overtuigend. Er staan echter enkele uitstekende nummers tussen. Mijn favorieten: Sunny Side of the Street, Summer in Siam en Sayonara.

DutchViking
Bij nader inzien is 4 sterren toch te weinig. Ik heb de plaat de voorbije dagen nog eens opgezet en steeds weer valt me de veelzijdigheid op, die ik ook al herkende van voorgaand Pogues-materiaal.

Hell's Ditch bevat evenals die voorgaande platen de unieke sound, waar The Pogues patent op hebben. Naast de al genoemde nummers vind ik vooral het akoestische intermezzo Madrin Rain erg sterk, evenals het vrolijke Screen Queens and Jean en het opzwepende The Wake of the Medusa. Ik verhoog 'm naar 4,5.

Helaas stapte bandleider en zanger Shane MacGowan een jaar na de release van deze plaat op. Dat heeft de band geen goed gedaan. Sterket nog, dit is in feite de laatste goede plaat van The Pogues geweest.

avatar van deric raven
3,5
Zeer geslaagd album van The Pogues.

Begint met een lekker typisch Poguesnummer"The Sunnyside Of The Street", klinkt lekker fris in het gehoor, ook al weten we dat Shane's drankgebruik dat zeker niet was.
In "Sayonara" klinkt een Chinees klinkend sfeertje door; vermengt met het al bekende straatgeluid. Zo gaat het ook verder met "The Ghost Of A Smile".
Maar bij "Hell's Ditch" hoor je halverwege al de invloed van de producer Joe Strummer, neigt al erg naar The Clash, dit zet hij zeker door bij "Lorca's Novena". Dit nummer had Shane gewoon samen met Joe moeten zingen; helaas is dat niet het geval; ondanks dat blijft dit zeker het hoogtepunt van dit album.
"Summer In Siam" en "Rain Street" zijn gewoon lekkere nummers. Bij "Rainbow Man" en "The Wake Of The Medusa" wordt pijnlijk duidelijk dat Shane niet te vervangen is.
Gelukkig is hij bij "House Of The Gods" wel weer van de partij. "5 Green Queens And Jean" is een lekker nummer, maar niet echt bijzonder. Vervolgens krijg je een jamsessie "Maidrin Rua" waar meer uit gehaald kon worden.
"Six To Go' had zo op Graceland van Paul Simon gepast, Shane is weer niet aanwezig, maar toch is dit een waardige afsluiter, al heeft het niet het typische Pogues geluid. Als experimentje zeker geslaagd.

avatar van Tribal Gathering
4,5
Dit is toch weer een erg lekker Pogues album al is hij wel minder dan de standaardwerken Rum, Sodomy and the lash en If I should fall from grace with God.

Het was wel even schrikken aan het begin van het titelnummer. Je verwacht elk moment de stem van Demis Roussos.

4 sterren.

avatar van dazzler
4,0
HELL'S DITCH
is de plaat waarop MacGowan weer even uit de goot kruipt.
Met producer Joe Strummer in de gelederen, klinkt dit album
weer een pak zelfverzekerder dan de voorganger Peace & Love.

Sunny Side of the Street zet de ramen open en laat de zon binnen.
Een heerlijk, swingende Pogues song zoals we het graag horen.

Sayonara trekt de sterke lijn meteen door.
Een nummer met hitpotentie, dat echter geen single werd.

Summer in Siam was de eerste, wat ongewone single.
Een bijna minimalistisch sfeerstukje met bijzonder veel charme.
De piano speelt een watervalletje dat aan Riders on the Storm doet denken.

Rain Street hakt er weer gezellig in, maar hoe aanstekelijk ook,
het nummer balanceert net iets te lang op één enkel akkoord.

House of the Gods heeft opnieuw die sterke melodie
die we van de allereerste Pogues platen gewoon waren.

En ook de overige albumtracks zijn behoorlijk aardig.
Op Whiskey in the Jar en Jack's Heroes zijn de Dubliners weer van de partij.
Rainy Night in Soho is een single remix uit 1991 van één van de meest
ontroerende Pogues nummers (origineel op Poguetry in Motion).

avatar van Metalhead99
4,0
Prima album, ik word altijd vrolijk wanneer ik naar The Pogues luister en dat is nu weer zo.

avatar van Germ
3,5
Germ (crew)
Heel stuk beter dan voorganger Peace & Love.
De band klinkt hier weer fris en kan beschikken over betere composities.
Dit alles zal wel te maken hebben met de tijdelijke opleving van Shane MacGowan, want hierna was het écht over...

4,0
Kan net niet tippen aan If I Should Fall From Grace With God en Rum Sodomy and the Lash maar is toch zeker wel de 3e in mijn lijstje. Erg sterke plaat!

Sammael
Hell's Ditch vind ik minder dan de eerste drie albums van The Pogues, maar wel beter dan voorganger Peace & Love. Wel het minst 'Ierse' Pogues-album denk ik, maar de soms wat oosters-aandoende invloeden werken ook best goed, bijvoorbeeld in nummers als Summer in Siam of Sayonara. Wel hoor je duidelijk dat Shane MacGowan erg afwezig klinkt en er niet zo heel veel zin meer in lijkt te hebben allemaal. Begrijpelijk dan ook dat dit het laatste 'echte' Pogues-album zou worden.

Hendrik68
Het is 30 graden buiten, typisch Iers weer. Tijd om weer eens een Pogues plaat uit de kast te trekken. Deze plaat nog nooit gewaardeerd door mij en dat is toch vreemd voor een behoorlijk grote Pogues liefhebber. Maar net als bij de meeste zijn het toch Rum Sodomy etc en If I Should Fall etc die hier het meest gedraaid worden. Neemt niet weg dat ook dit nog altijd puur genieten is. 4,5 was terecht geweest als halverwege niet Rainbow Man en The wake of the Medusa stonden. Of zoals Deric lang geleden al aangaf:
Bij "Rainbow Man" en "The Wake Of The Medusa" wordt pijnlijk duidelijk dat Shane niet te vervangen is.

avatar van EttaJamesBrown
5,0
O
Hendrik68 schreef:
Het is 30 graden buiten, typisch Iers weer. Tijd om weer eens een Pogues plaat uit de kast te trekken. Deze plaat nog nooit gewaardeerd door mij en dat is toch vreemd voor een behoorlijk grote Pogues liefhebber. Maar net als bij de meeste zijn het toch Rum Sodomy etc en If I Should Fall etc die hier het meest gedraaid worden. Neemt niet weg dat ook dit nog altijd puur genieten is. 4,5 was terecht geweest als halverwege niet Rainbow Man en The wake of the Medusa stonden. Of zoals Deric lang geleden al aangaf:
(quote)


Morgen wordt het weer zomers. Ik ga gewoon Hell's Ditch mijn tuin laten vervuilen. Biertje erbij. Gedachten aan de zomers van mijn studietijd. En natuurlijk het legendarisch optreden bij Pukkelpop in 1991.

avatar van Twinpeaks
4,0
Blijft inderdaad een lekkere zomerse plaat.Het is niet de beste van de boys,maar tracks als Sayanora en Summer in Siam kun je me altijd wakker voor maken.Toch jammer dat er geen studioalbums meer volgden met Shane.Het blijft toch een van de betere tekstschrijvers.Ik zet deze op 4 sterren en doe morgen mee met EttaJamesBrown en laat hem loeihard door Den Helder schallen.

avatar van itchy
4,5
Wat krijg ik toch altijd ongelofelijk veel zin om op reis te gaan als ik deze plaat draai!
Lekker Mekong Whisky drinken op plastic stoeltjes op een onooglijk terrasje in Ho Chi Minh City.

avatar van Pietro
4,0
Hell’s Ditch is wat mij betreft het laatste sterke album van The Pogues. Toch staat het enigszins in de schaduw van het magistrale If I Should Fall from Grace with God uit 1988, waar de synthese tussen Engelse punk en traditionele Ierse folk tot volle wasdom kwam. Daarna volgde nog het wisselvallige Peace & Love en vrij snel (een jaar) daarna deze Hell’s Ditch.

Dit is de laatste plaat met zanger en boegbeeld Shane MacGowan, wiens overmatig alcoholgebruik zijn tol begon te eisen rond deze periode. Toch weet hij nummers als Sunny Side of the Street en Sayonara met zijn nonchalante stemgeluid van de juiste kleur te voorzien. De songs zijn over de gehele linie echter wat minder sterk dan op If I Should Fall from Grace with God. Vooral het maar doorsudderende Summer in Siam en het ongeinspireerde Six to Go skip ik doorgaans als ik dit album opzet.

Na deze release ging het snel bergafwaarts met The Pogues. Medebandlid Spider Stacy nam de vocalen over en MacGowan verdween, maar dat leidde niet tot betere songs op de hierna volgende platen. Nee, dan zet ik liever Hell’s Ditch nog eens op.

avatar van Crimson1969
4,5
Verrassend weinig stemmen op dit prachtige en afwisselende album. Toch weer een andere stijl dan de fantastische voorgangers maar toch ook weer het onmiskenbare Poguesgeluid met de onvervangbare Shane. Vanavond weer even in de speler gestopt en het is altijd weer een feestje, zoals (bijna) elk Pogues album. Welverdiende 4,5 ster voor dit album.

avatar van Robje1968
4,0
Lekker en vrolijk plaatje. Krijg het gevoel dat ik met een stel Ieren een rondreis maak langs diverse plekken in de wereld.

avatar van itchy
4,5
Als ik een Pogues-plaat opzet, is het vaak deze. Misschien niet hun beste, maar wel de plaat waar ik het meeste plezier aan beleef. Door de variatie, en de goede songs. Minder folk en meer folkrock, wat de band goed past.
Dit is de laatste Pogues-plaat met Shane MacGowan. Hij was al ver heen toen deze plaat werd opgenomen. Desondanks tekent hij hier nog steeds voor een reeks klassesongs, maar op een aantal nummers wordt bijgesprongen door andere bandleden. Die zijn meestal adequaat, maar hebben niet de brille en swagger van MacGowan. Hell's Ditch is een plaat over rusteloosheid en reizen. Mede-globetrotter Joe Strummer tekent voor de prima productie.

Sunnyside Of the Street klopt van A tot Z. Wat een klassenummer om de plaat mee te beginnen! Vrolijk en wrang tegelijk, kort en bondig. We gaan naar Rome, stappen over lichamen in Bombay, de USA, en eindigen in Nepal.
So I saw that train and I got on it
With a heart full of hate and a lust for vomit


Sayonara is een prima nummer, een midtempo mars met catchy refrein. Ook hier een verwijzing naar Katmandu, blijkbaar had MacGowan iets met Nepal.

The Ghost Of a Smile rondt het trio perfecte songs dat de plaat opent af. Alles voor de glimp van een glimlach.
Don't wait too long
Or I'll be gone

Gaat dit over Shane's aftakeling?

Hell's Ditch klinkt Spaans; de tekst is echt heel naar. Iets minder opvallend nummer maar wel goed.

We blijven in Spanje: Lorca's Novena heeft flamengoinvloeden, en klinkt grimmig en streng. The Pogues verkennen andere muzikale richtingen en dat gaat ze heel goed af.

Summer in Siam is bijzonder. Veel sfeer, een piano als een verfrissende regenbui. Onbeschaamd romantisch en mild na de voorgaande grimmigheid.

Rain Street heeft het klassieke Pogues-geluid. De song mist iets van een hoogtepunt of een conclusie, toch kan ik er erg van genieten.

Rainbow Man wordt gezongen door Terry Woods. Dat is geen succes: dit is een onopvallend nummer, het minste van de plaat.

Ook op The Wake Of the Medusa ontbreekt Shane, het wordt gezongen door fluitspeler Jem Finer. Muzikaal is dit een vlammend nummer met Oosterse invloeden. De zang is wat vlak, maar een stuk beter dan op Rainbow Man.

Op House Of the Gods keert Shane weer terug; gelijk gaat het weer over drank:
Singha beer don't ask no questions
Singha beer don't tell no lies

Dit is wat niemendalleriger dan de songs met diepgang op kant 1. Toch blijft ook een Shane in slechte doen nog steeds overeind.

Voor Five Green Queens and Jean geldt hetzelfde. Dit zal nooit een Pogues-compilatie halen maar Shane houdt zich staande.

Maidrin Rua is een instrumentaaltje. Onthouden zal ik het niet maar toch fijn dat het erop staat.

Six To Go (sixpack?) wordt weer gezongen door Terry Woods. Het saluut van de plaat, meer is het niet.

Kant A is de beste plaatkant van The Pogues ooit.
Kant B gaat op en neer, maar is nooit vervelend. Alleen Rainbow Man had van mij niet op de plaat gehoeven.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:27 uur

geplaatst: vandaag om 16:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.