Inmiddels nu wel helemaal gehoord dit. Ik was aanvankelijk heel enthousiast bij het eerste nummer, maar dat blijkt ook wel het beste te zijn. Toch vind ik dit nog wel een lekker plaatje, en als ik het tegenkom voor een normale prijs, mag-ie wel mijn verzameling in.
Dat de jazzpuristen er moeite mee hebben snap ik onmiddellijk. En voor de mensen die liever naar de ´echte klassieken´ luisteren, zal dit ook maar zozo te accepteren zijn.
Maar daar gaat dit niet over. Dit is gewoon lekkere feestmuziek. Bij ´roll over Beethoven´ van ELO, of bij de jazz-sympho covers van
the Nice (Bernstein, Sibelius) kan je ook gaan treuren over de originelen, maar het is natuurlijk niet de essentie. De creatieve kracht zit m ook niet in de compositie. En zo zie ik dit album ook. Gewoon een curiositeit en muziek die ´leuk´ is en prikkelend. Ik ga dit ook echt wel eens op een feestje draaien, denk ik. Ik had Bach al in
folk en in disco (Louis Clark, niet op de site). Nog niet in jazz.
Jammer dat de andere nummers niet meer zo sterk zijn als het openingsnummer. Als het stukken zijn die al te bekend zijn, kan ik me voorstellen dat het ook wel een beetje doodslaat bij sommigen.
Maar ik vind dit bijvoorbeeld stukken leuker als het destijds toch toch veelgeprezen
Ekseption (Nederlandse progband die klassiek verjazzte eind 60´s begin 70´s). Misschien juist wel omdat het allemaal niet zo zwaar is, dit. Ik denk dat de pianist zichzelf helemaal niet zo serieus neemt als wel wordt gesuggereerd hierboven. Dit is gewoon muziek van iemand die graag speelt, leuk en lekker voor de ontvankelijke luisteraar.