The Pogues - Red Roses for Me (1984)

De eerste plaat van de Pogues was er vooral een van veel goede bedoelingen en potentie.

Hun zwalkende hardere versie van de hun geliefde Ierse folk was uniek, maar moest nog tot volle wasdom komen.

De muzikanten moesten nog aan hun instrumenten wennen, ze kwamen immers uit de punk scene. Hoe je zo'n plaat moest produceren was ook nog niet duidelijk en zanger Shane MacGowan moest nog groeien als liedschrijver.

Des al niet te min staan er een paar klasiekers op deze plaat.

Het schofterige 'Waxie's Dargle' en het jagende 'Boys from the County Hell'

Dan komt de dichter Shane om de hoek kijken in het practige 'Dark Streets of London'

And I'm buggered to damnation
And I haven't got a penny
To wander the dark streets of London

en natuurlijk het meesterlijke 'Streams of Whiskey'

I am going, I am going
Any which way the wind may be blowing
I am going, I am going
Where streams of whiskey are flowing

En ook Shane's groteske dorst komt ter sprake in dit nummer.

When the world is too dark
And I need the light inside of me
I'll go into a bar and drink
Fifteen pints of beer

3.5*

Ik sluit me aan bij de woorden van de vorige spreker. Inderdaad een album met enkele klassiekers. Eigenlijk valt geen enkel nummer voor mij echt uit de toon, hoewel het album toch wel enigszins wisselvallig is.

Persoonlijk vind ik vooral Dark Streets of London, het vrolijke Transmetropolitan, het opzwepende Boys From the County Hell en natuurlijk Streams of Whiskey (leuke tekst inderdaad ) de moeite waard. Ook de instrumentaaltjes The Battle of Brisbane en Dingle Regatta spreken me wel aan.

Toch vind ik Red Roses for Me een stuk minder sterk dan de meesterlijke opvolger Rum Sodomy & The Lash, waarop The Pogues mij met hun unieke mix van punk, Ierse folk en rock en hun ijzersterke composities direct wisten te overtuigen.

RED ROSES FOR ME
Ik zag ze in 1984 op The Tube en was meteen verkocht.
Het duurde nog een tijdje voor ik een plaat van hen te pakken kreeg.
Op het debuut nog rauwe punkfolk, later poëtischer van aanpak.

Transmetropolitan, The Battle of Brisbane, Waxie's Dargle,
Boys from the County Hell, Streams of Whiskey, Poor Paddy,
Dingle Regatta, Greenland Whale Fisheries en Kittty.
Stuk voor stuk adrenaline stimulerende interpretaties.
Heel wat covers nog, een paar eigen songs ...

De eerste single Dark Streets of London vind ik één van de minste nummers.
The Auld Triangle is meesterlijk en blikt al vooruit op hun latere sound.
Sea Shanty huppelt als een rotte kies en Down in the Ground
Where the Dead Men Go is jaagt je de spoken op het lijf.
De instrumentale b-kant Repeal of the Licensing Laws
is uit dezelfde sessies als het album.

Deze remaster verzamelt alle bonustracks uit de beginperiode.
De matte productie van het album weerhoudt me om een 5 te geven.

Ik ben wel blij met deze toevoeging; al is het maar vanwege The Wild Rover.
And the Band Played Waltzing Matilda staat trouwens ook op Rum Sodomy & the Lash.

Maar dit is wel een andere, kortere en meer primitieve versie
die als b-kant van de single Dark Streets of London verscheen.

Shane MacGowan.
Haalde in 1977 de voorpagina van de Britse kranten.
Oor afgebeten bij een punkconcert.
Maar hij mag van geluk spreken.
Bij hem kwam het helemaal goed.
Jaren later werd hem weer een oor aangenaaid.
Toen hij vanwege drankmisbruik en moeilijk gedrag uit The Pogues werd gezet.
Terecht?
Waarschijnlijk wel.
Al betekende dat tevens de ondergang van The Pogues.

Maar nu terug naar het begin.
Opeens waren ze daar dan.
De Britse tegenhangers van The Dubliners.
Wat meer het ruwe van het straatleven er doorheen verweven.
Dark Streets Of London.
Punk achtergrond duidelijk hoorbaar.
Al doet het Iers aan.
Vanwege de link met de traditionele folk.

Drank is er om te feesten.
Helaas ook om problemen weg te drinken.
Al ontstaan er hierdoor alleen maar nieuwe.
De Vicieuze cirkel die het verdere leven van Shane zou bepalen.
Het trieste dieptepunt op Pinkpop in 1995.
Van het podium gedragen, terwijl zijn begeleidingsband The Popes de boel nog probeert te redden.
Streams of Whiskey in zijn bloedvaten.

Maar toch blijf ik een liefhebber van de muziek.
Teksten waar de lucht van alcohol de zintuigen prikkelt.
Vanaf Red Roses For Me weet je dat hij het nooit zal redden.
Hopend dat de Korsakov niet te snel zal toe treden.
Waardoor een dementie zijn hersencellen zal vervagen.
Mooie verhalen tot het verleden behoren.
En deze niet meer terug te halen zijn.

Onlangs heb ik alle reguliere albums van the Pogues beluisterd (ik vond ze in een CD-box tegen een schappelijke prijs).
Ierse folk met punkinslag, zo zou ik het debuut van Pogues noemen. Het klinkt wel erg vrolijk, ik kan mij moeilijk vrolijker muziek voorstellen en het doet mij dadelijk denken aan pubs, drank en feesten.
Het was overigens tijdens een concert van the Clash dat een oor van Shane MacGowan werd afgebeten, ik vind zijn stemgeluid ook lijken op die van Joe Strummer. Daarnaast hebben Pogues inderdaad ook de mosterd bij Dubliners gehaald.

Klinkt toch wel lekker dit debuut van The Pogues. Het zijn wel de korte vlotte nummers waarvan deze band het van mij moet hebben. Net zoals bij LucM doet mij deze muziek onmiddellijk denken aan pubs, drank en feesten maar wel op zijn Iers wel te verstaan.

WHAT DO YOU HAVE? I'LL HAVE A PINT! I'LL HAVE A PINT WITH YOU SIR!

haha, ik versta echt geen reet van al dat dronken gebrabbel in Waxie's Dargle.
Ik had de tekst opgezocht, het bleek toch echt in het Engels gezongen te zijn.

Samen met de twee opvolgers reken ik Red Roses for Me tot de 'grote drie' van Pogues-albums. Dit album is dan wel net wat minder volmaakt dan de twee die erna kwamen, maar voor een debuut vind ik het wel erg sterk. Wat de nummers hier en daar een beetje missen in uitwerking, wordt goedgemaakt door de energie en het enthousiasme waarmee alles gespeeld en gebracht wordt. Ik hou ook erg van de afwisseling tussen Ierse traditionals en de nummers van eigen makelij. Bij de zelfgeschreven nummers is trouwens ook al duidelijk te zien dat Shane MacGowan zich zou ontwikkelen tot een absoluut briljante tekstschrijver. Ijzersterk debuut!

Het werd zo langzamerhand wel eens tijd voor een verhoging van de waardering van Red roses for me,de debuut plaat van de illustere Pogues.Het album mag dan niet het niveau halen van zijn twee briljante opvolgers,er staan genoeg fantastische nummers op om het als zeer goed te beoordelen.
De mix van Keltische folk en punk zorgde destijds (1984) voor een frisse wind in het muzikale landschap te midden van de toen populaire synthpop.
Daarnaast waren er ook nog de voortreffelijke teksten van zanger Shane MacGowan die vaak in een romantische schrijfstijl de Ierse geschiedenis en de zelfkant van het leven als onderwerp hadden.Ook op Red roses for me zijn het al de nummers van MacGowan die eruit springen.Vooral Boys from county hell,Transmetropolitan,Dark Streets of London en Streams of Whiskey zijn stuk voor stuk geweldige nummers.Net als het instrumentale en ook van MacGowan's hand The Battle of Brisbane.
Tenslotte mogen The Auld Triangle van de Ierse dichter Brendan Behan (die door MacGowan weer aangehaald wordt in de tekst van Streams of whiskey) en de traditional Waxie's Dargle ook tot de hoogtepunten gerekend worden .
Alles bij elkaar meer dan genoeg om een verhoging in sterren te rechtvaardigen lijkt me.

1984, new wave/punk heeft definitief de muziek een ander gezicht/geluid gegeven. En er was veel mogelijk in die jaren. Dus ook een soort revival van de folk, maar dan wel een mengvorm van folk en punk. Ik denk dat ik nog niet geheel klaar was voor de folk revival. Vanzelfsprekend hoorde ik wel over the Pogues, de folk/punk bande met de totaal gestoorde zanger.
Dus hoewel welop de hoogte van deze band, maar toch niet geheel in verdiept. Dat kwam pas later en toen heb ik ook redelijk wat van ze aangeschaft. En blijf deze muziek altijd leuk vinden, goed voor ieder feest. Pas een paar weken geleden de eerste plaat gevonden op cd. en bevalt prima. Natuurlijk moest de folk/punk nog wat groeien en haalt het niet geheel bij de voorgangers. Als je nu luistert is het duidelijk meer folk dan punk, noem het misschien meer feest folk, nog zonder te veel pretenties.