Lastig voor me om deze plaat te beoordelen voor hetgeen wat het is. Pardoes stonden ze in het voorprogramma van Phosphorescent toen ik een tijdje geleden in Montreal de beste mannen ging zien. Strand of Oaks. Nooit van gehoord. Twee ongecompliceerde rockers. De zanger, een simpele langharige man, die duidelijk leeft voor hetgeen wat die daar die avond kwam doen. De drummer, een karikatuur van zichzelf. Oud, kaal, een flinke baard en een brilletje dat ie net wat te vaak van z'n neus terug tussen z'n ogen moest duwen. Maar een drive en een strakheid van een jonge hond. Ondanks een wervelende show liep het niet storm en duurde het een flinke tijd voor mensen zich vooraan bij het podium durfde te nestelen. Een tafereel wat deed denken aan een klassenfeest waar iedereen zich te stoer voelt om als eerste te gaan dansen. Voor de zanger aanleiding om te concluderen dat ie best wat vaker zou mogen douchen. Ondertussen stond ik vooraan tegen een paal als een malle mee te deinen op wat voor schitterende emotie om me afgevuurd werd. Zie daar de crux. De krachtige uithalen en weergaloze drums zorgde voor een rock spektakel wat indruk op me maakte, maar wat ik op de plaat een beetje mis. Het is wat zoeter, wat braver. Het past wellicht wat beter bij de teksten, maar ik had liever wat meer rauwheid van die avond op het album gehoord. 'Two Kids' blijft een klein, mooi, breekbaar liedje wat het live ook was. 'New Paris' heeft als enige op plaat een beetje die peper die toen in de nummers zat. Sterk nummer. Nu is dit de eerste plaat die ik van ze luister, en heb ik em nog niet zo vaak achter de kiezen, dus kan het ik op de lange duur meer laten wennen en het wellicht meer waarderen voor wat het is. Komt tijd, komt raad. Hoe dan ook, een bijster interessant bandje!