menu

Chairmen of the Board - Skin I'm In (1974)

mijn stem
3,96 (13)
13 stemmen

Verenigde Staten
Funk / Soul
Label: Invictus

  1. Everybody Party All Night (4:07)
  2. Skin I'm In (4:17)
  3. Morning Glory (2:20)
  4. Life & Death (Part 1) (1:35)
  5. White Rose (Freedom Flower) (1:40)
  6. Life & Death (Part 2) (3:50)
  7. Let's Have Some Fun (3:44)
  8. Love at First Sight (3:53)
  9. Only Love Can Break a Heart (5:32)
  10. Live with Me, Love with Me (2:11)
  11. Finders Keepers (4:06)
totale tijdsduur: 37:15
zoeken in:
avatar van Osiris Apis
4,0
Chairmen of the Board (met zanger General Johnson die vorig jaar is overleden) gaat met dit album meer de psychedelische funk kant op.

Het album begint met een funky gitaar gestuurde party track met eenvoudige tekst. Halverwege het nummer zit een geweldig synthesizer stuk. Vervolgens gaat het album verder met een maatschappelijk onderwerp met het nummer 'Skin I'm In' . Deze track is ook erg funky, maar minder uptempo dan 'Everybody Party All Night'. Hierna volgt het hoogtepunt van het album. Een fantastisch gedeelte van track 3 t/m 6 die in elkaar overvloeien. Beide gedeeltes van Life & Death worden ingeluid door instrumentale nummers.
'Let's Have Some Fun' is een leuk nummer en heeft Latin invloeden en doet mij denken aan een War nummer.

De 3 nummers die hierop volgen zijn meer soul/ballad gericht. Wat ik persoonlijk een minder gedeelte van dit album vind. 'Love at First Sight' is een erg bombastisch nummer. En de cover 'Only Love Can Break a Heart' vind ik een saaie ballad. 'Live with Me, Love with Me' is een nummer dat hierop verder borduurt.
De single Finders Keepers is een goede afsluiter. Dit nummer ligt weer in de trant van het 1e gedeelte van het album. Hierop zijn ook weer de kenmerkende funky synthesizer en blazers te horen.

avatar van Angelo
4,5
Doordat de grote hitmachine genaamd Motown niet alleen in de jaren zestig, maar tevens in de jaren zeventig grote successen bleef verwerven, zou je haast vergeten dat er nog veel meer moois uit het toen welvarende Detroit, Michigan zou komen. Neem bijvoorbeeld het werk dat is opgenomen op het Hot Wax-label en het Invictus-label, beide van ex-Motown medewerkers Holland-Dozier-Holland, en zo ook dit album van Chairmen of The Board. Vreemd genoeg wisten Holland-Dozier-Holland, ondanks hun talent voor het maken van hits, nooit hun -inmiddels- concurrerende label Motown te verslaan. Zowel op gebied van hitnoteringen als verkoopcijfersgewijs. Of het terecht is dat Motown alle roem vergaarde en Invictus in de schaduw stond en maar weinig bekendheid kreeg, valt te betwisten.

De leadzanger van Chairmen of the Board, General Johnson, werkte voorheen samen met Greg Perry, maar die werd met terugwerkende kracht voor dit album ingeruild door Jeffrey Bowen. De man van Bonnie Pointer (één van de Pointer Sisters), vulde de lege plek op en was verantwoordelijk voor de drastische wijziging qua geluid ten opzichte van het eerdere werk van Chairmen of the Board. Grappig is dat dit album fysiek het levenslicht zag ergens in 1974 terwijl het materiaal omstreeks 1972 al op de planken lag te vergaren. Dat terwijl Chairmen of the Board al geruime tijd waren vertrokken bij het label én naar het schijnt zelfs (al) uit elkaar waren om zich ergens in de jaren tachtig weer te hervormen, maar dan in een andere formatie. Het bleef echter bij optreden, nieuw materiaal is nooit verschenen.

Dat deze plaat door Jeffrey Bowen, Bernie Worrell, Eddie Hazel en co. later pas onder handen werd genomen zorgde voor het fraaie en een vernieuwend eindresultaat. Skin I’m in is zo’n album die van begin tot eind spannend blijft. Het echte pareltje wordt keurig voor het laatst bewaard. Finders keepers (losers weepers) is natuurlijk vaker gedaan (van wie de originele versie is, weet ik overigens niet), maar deze versie overtreft met gemak alle andere versies. Maar eigenlijk is alles mooi. Neem bijvoorbeeld de titeltrack, met een fantastische diepe groove en een evenzo fantastische songtekst. “It’s so hard to win, in the skin I’m in.” Dit soort statements werden toentertijd natuurlijk veel gemaakt door Afro-Amerikanen, maar dit was realiteit. Dit is wat er speelde! Uptempo nummers worden proper afgewisseld met hier en daar bescheiden en ingetogen ballads die nog doen denken aan de “oude” Chairmen of the Board, maar het zijn toch echt de bombastische nummers die staan als een huis.

Ondertussen valt het niet meer te betwisten: het is zeker niet terecht dat Motown alle roem vergaarde. Neem Skin I’m in maar als voorbeeld of maatstaf. En zeg nou zelf, die hoesfoto is toch ook prachtig?

avatar van kemm
4,0
Interessant album! Er staat heel wat fijn songmateriaal op, maar ook dingen die minder overtuigen. Zoals de jam die van Morning Glory naar Life & Death (Part Two) scheurt, verbonden door ontzettend zware gitaren die de hele groove verstikken. Het lijkt of ze lekker stevig hardcore willen gaan, maar niet echt durven ofzo. Een beetje ongemakkelijk, maar het blijft ergens wel boeiend. Dat kan van de ballades dan weer niet gezegd worden, niet in het minst omdat ze allemaal proper en flauw achter elkaar komen. Er zat vast een plan achter...

Blijft er dan nog iets over? Gelukkig wel: dat fijn songmateriaal, in de vorm van twee topnummers, de titeltrack en het slotnummer. Ondanks de soms nogal claustrofobische sound, ben ik toch eerder geneigd Skin I'm In een lekker funkalbum te noemen. Er wordt op een ballsy manier muziek gemaakt en dan rijd je al eens scheve schaats. Niet iets om zwaar over te struikelen. 3,5*

avatar van jeroentjuhh
3,5
Een album met meerdere gezichten voor mij.
Het begint erg lekker met de eerste 2 tracks, waardoor je gelijk goed in het album zit.
Nummer 3 t/m 6 is eigenlijk 1 track, tenminste zo ervaar ik het. En ik heb daar wel een beetje hetzelfde gevoel als kemm, alsof ze inhouden om echt los te gaan. Zeker niet slecht, maar waarom niet alle remmen los?

Het tussendoortje Let's Have Some Fun is gewoon een fijne track.
Daarna volgt inderdaad het mindere gedeelte met 3 ballads achter elkaar ( waarom achter elkaar en niet een beetje verspreid, een beetje vreemde keuze naar mijn mening). De eerste is nog best sterk, de andere 2 kan ik weinig mee.

En dan zit het album er bijna op en denk je: toch niet weer een ballad?
Maar dan komt ie : mijns inziens absoluut het beste nummer van het album met een heerlijke trombone, geweldige track!!!

Al met al dus een album met zowel hoogtepunten ( het begin en het laatste nummer) als ook wat mindere momenten.

avatar van principal2000
3,5
Ik heb dit album met shuffle geluisterd en heb dus niet zoveel problemen gehad met het inkakken door de rustige nummers. Waarschijnlijk ben ik de enige die Only Love Can Break a Heart een goede cover vind. De zang is net op een iets andere manier gedaan waardoor het gelijk helemaal anders klinkt en toch herkenbaar blijft. Muzikaal had er meer in gezeten, maar het is niet slecht. Eigenlijk is dat laatste een beetje typerend voor dit album. Het is best lekker; soms zelfs erg lekker, maar er mist ook nog wel eens iets (vooral muzikaal). Al bij al vind ik dit een redelijk goed SAvdW.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:40 uur

geplaatst: vandaag om 18:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.