IQ - Ever (1993)

De eerste met de originele zanger Pete Nicholls weer erbij. Beter van stem dan vroeger en hele sterke songs. Fading Senses en Leap Of Faith vind ik zeer fraai. Maar de rest is zeker niet minder.
De zanger tekende (letterlijk) ook voor het Artwork.

Sterke comeback met Nicholls. Hoogtepunten zijn voor mij Fading Senses, Further Away en Leap of Faith. Vooral het laatste nummer is erg mooi, o.a. vanwege de ruimte die Martin Orford en Mike Holmes in het tweede gedeelte krijgen. Hulde!

Yeah!

The Darkest Hour hakt er ook meteen lekker in. Inderdaad mooi album.

Ik heb geloof ik bij Subterranea nog staan dat dat mijn favoriete IQ-album is. Skip dat, dat moet deze zijn. Alleen maar topnummers op deze. The darkest hour is een fantastische opener (en vormt de blauwdruk voor The wrong side of weird en Sacred sound), Fading senses is een klassieker, Out of nowhere rockt lekker tussendoor en de tweede helft is ook zeer dynamisch. 4½*, misschien nog wel eens door naar de volle mep.

Dit prachtalbum gaat na 100 luisterbeurten nog niet vervelen.
Eigenlijk zijn alle nummers erg sterk maar als ik een favoriet moet kiezen is dit toch Leap of Faith. Ik heb echt een zwak voor dit soort muziek. Dit album was trouwens z'on beetje mijn eerste kennismaking met neo-prog. 5*

Mijn all-time favoriete IQ-cd! Gekocht in zo'n periode waarin je je 1 cd per 3 maanden kunt veroorloven, dus waarin je een cd dan ook langer op je kunt (moet) laten inwerken. Magische momenten en ontelbare keren kippenvel heeft het opgeleverd.

Voor altijd in mijn hoofd gegrift, The Darkest Hour, Fading Senses, Out Of Nowhere, Further Away, Leap Of Faith en Came Down zijn mijn twee favoriete tracks

Heerlijk gespeeld die intro van The Darkest Hour.

Wat een opluchting was dit album, back in '93.
Na het 'commerciele' avontuur met Paul Menel weer een album met uitsluitend prog classics en opnieuw Nichols als frontman...

Leap of Faith / Came Down is de absolute high-light; kippenvel!!

Heb deze helemaal 'grijs' gedraaid, en nog steeds doet ie regelmatig een rondje in mijn cd-speler. Ik had niet gedacht dat IQ zichzelf na deze nog zou overtreffen.....
ik had het mis; Subterrenea.

Van de IQ albums die ik heb is deze favoriet. Goede neo-prog.

Typische prog uit de U.K.
Een band die evenals Pendragon al jaren een soort van traditionele
progrock maakt, daar met 2 albums lichtelijk van afweek, maar met oerzanger Paul Nichols opnieuw in de basis , terugkwam met dit vertrouwd klinkende album.
Ever dus, muzikaal en tekstueel weer knap uitgewerkt.
Uitgekiende overgangen, mooie nuanches en een heldere duidelijke produktie.
Vernieuwend is het natuurlijk allerminst, want je hoort gewoon de hele proggeschiedenis in vogelvlucht langskomen, maar het zit verdomd goed inelkaar.
Ik ga er toch weer eens voor zitten.Wellicht komt er nog een kleine aanpassing in mijn score.

Nog maar een keer uit de kast gehaald, blijft toch net zo indrukwekkend als toendertijds bij het uitkomen ervan. Blij dat Nichols weer terug was, en ook de nummerswerden weer stukken beter. Het eerste gedeelte van Fading Senses geeft me nog steeds kippenvel. Briljant!

Nog meer superlatieven nodig?

Nee hoor Anne, ik ben om!
Zag 'm op marktplaats staan en ken de band alleen van naam. Maar eens gaan zoeken naar recensies bij IQ albums. Ik dacht; waar kan ik beter terecht dan op MuMe??

Uitstekende aanschaf, nietwaar vielip?

Dat moet ik nog even afwachten want ik heb 'm nog niet
Maar ik heb afgelopen zaterdag met een IQ fan staan babbelen en die zei dat nog meer cd's van ze erg de moeite waard zijn.

Das absoluut waar. En mocht je het daarmee eens zijn, probeer dan eens het album Moonshine van Collage. Dat is echt een topper in het genre.

Thanks! Ga ik zeker proberen

Goed album met allemaal mooie nummers en een van de betere.
Echt slecht werk hebben ze ook niet gemaakt.
Maar vind Subterranae en Dark matter beter.
Maar het blijft moeilijk voor me.
Als ik iq beluister pak ik ook gelijk alle cd's erbij en heb er nog al wat...

Dit blijft toch mijn favoriete IQ album. Er staat werkelijk geen zwak moment op. Heb hem nu weer opstaan en ik merk dat ik de stereo steeds een beetje harder zet. Peter Nicholls is hier weer terug en geeft een geweldig visitekaartje af. Ook John Jowitt doet goed zijn best op zijn eerste IQ plaat, maar vooral Holmes en Orford stelen hier de show. Hun samenspel in de vele instrumentale stukken is echt fenomenaal. Hoewel de neo-prog clichés je hier om de oren vliegen kan ik echt genieten van deze plaat. Een must voor iedere (neo) progliefhebber.

Als geheel heeft dit album me nooit echt helemaal in kunnen pakken. Maar wat een strak vakmanschap is de opening van de opener toch. De manier waarop het ene instrument in het andere overvloeit voor het geheel overgaat in de zang. Dat is iets waar ik altijd wel versteld van heb kunnen staan.

Blijft een onderschatte band.

Dit mag gerust een voorbeeld van een come-back zoals het hoort worden genoemd. Gelukkig in Symfo land als zodanig de waardering gekregen die het verdiende en wat door de lezer van SI music dan ook bestempeld als het beste symfo album van 1993, uiteraard op nauwe voet gevolgd door Pendragon's Window Of Life, wat al net zo'n spectaculaire comeback was. Alleen waar IQ toch meer het Genesis is van de 75-77 periode gaat Pendragon meer de Pink Floyd kant op.

Anyway, terug naar Ever. Net zoals jullie allemaal kan ik met een gerust hart stellen dat deze echt helemaal kapot heb gedraaid, maar vond Subterranea toch nog net een tikje beter. Denk ook dat verbonden aan dit album momenten zijn die ik nooit meer vergeet of zou mogen vergeten. Mijn eerste interview voor ons toen net opgerichte Symfo programma met Martin & John, waar we daarna een goede relatie zijn blijven houden en het concert van IQ op het Planet Pul festival in Uden in 1994, waar ze even een magistrale redention deden van The Enemy Smacks, die de glorieuze tijden van het Genesis met Gabriel deden herleven, werkelijk briljant.

Het nummer opent met een zeer sterke Opener, waar Peter laat zien dat ie terug is, maar ook uit welk hout als John is geneden (die toen overigens ook nog met Jadis speelde). Het is hier eens te meer het pompende bass geluid die de overtoon voert. Praxhtig uitgeleid met een solo van Mike en een zang toetsen partij van Peter en Martin. Ik moet overigens zeggen dat in Uden destijds het nummer werd gespeeld met een extended intro, dat ik persoon veel beter vond werken, maar na die tijd nooit meer heb gehoord.

Fading Senses bestaat eigenlijk uit twee delen, waarbij vooral het tweede deel hoge ogen gooit en eigenlijk een extended instrumentaal outro is. Prachtig samenspel van Martin (met zijn mysterieze toetsengeluid) en Mike, prachtige afwisselelend gitaar, allen begeleid door Jon's werderom pompemde bass geluid. Live is dit ook erg sterk, en wellicht nog iets beter door met meer rauwe randje wat eraan zit.

Fading Senses loopt over in Out of Nowhere, het kortste nummer op het album dat ook het dichtste bij iets van een commercieel nummer ligt als we kunnen met het catchy refreintje. Vooral ook hier het sterke samenspel van Mike, John en Paul, waarbij er vooral een hoofdrol is voor Mike en met alleen met vlagen wat aanzwellende geluid van Martin. Alhoewel zeker niet beroerd om naar te luisteren, het blijft het minste nummer van het album.

Deze zwakte heeft veel te maken met wat ik denk dat het hoogtepunt is van het album; Further Away, de epic en het langste nummer op dit schijfje. Na het mooie intro, hier weer dat schitterende samenspel van Mike, Paul, John en Martin, lekker agressief en typisch voor de rest van Ever dat dit steeds weer laat zien dat op bepaalde momenten wordt afgewisseld met mooie solo stukjes van Mike, en toetsenpartijen van Martin. Mooi rustmoment in de bridge, rond 10 min, waarna Mike nog een keer de ruimte krijgt. Ik vond het zo jammer dat in 94 in Uden dit nummer niet werd gespeeld, maar gelukkig deden ze dat in 1997 met de pre-try outs van Subterranea in Helendoorn wel ook al was de band twijfelachting en gaf Peter dat ook toe voordat het nummer werd ingezet.

Leap Of Faith en Came Down is eigenlijk een nummer opgedeeld in twee verschillende stukken, en wordt live ook vaak opvolgend ten gehore gebracht. Leap bouwt mooi op en heeft wellicht de mooiste zang van het hele album, prachtig begeleid door Martin, maar het gaat natuurlijk om het tweede deel in dit nummer aangezien het voortkabbelen van het geluid ineens radicaal omslaat halverwege, dat begint met Martin, John en Paul waarbij er steeds langzaam een stukje gitaar van Mike aan toe wordt gevoegd, dat steeds lang duurt en wat resulteert in een prachtig gitaar en toetsenduel waarbij wederom het oude geluid Genesis wordt herleeft. De gitaar wordt naar mate het einde toe steeds intenser. Een van Mike's beste solo's uit zijn carriere.

Came Down is daarna meer een soort van outro op wat met recht een spectaculaire finale kan worden genoemd en kabbelt dan ook een beetje voort. Ook hier weer mooi gitaarwerk van Mike, maar niet zo agressief als in het voorgaande nummer. Met dit nummer kunnen we weer tot rust komen en belanden we terug in de realiteit (Came Down) na een te korte reis langs een aantal nummers, die samen duidelijk de bookschap afgeven dat IQ terug is. En hoe !!! Het probleem is alleen, het doet naar meer verlangen, en dat meer deed nog 4 jaar op zich wachten.

Sta er toch redelijk versteld van hoe ik in 2007, in tegenstelling tot hedendaags zonder enige muzikale of instrumentale kennis, toch met zo'n scherpe observatie kon komen.

Maar inderdaad, wilde er eigenlijk weer iets over gaan zeggen. Die intro van The Darkest Hour. Maar dat zou dan de derde keer worden inmiddels.

Hoor op hun laatste plaat op een nummer als Constellations ook weer zo'n voortreffelijke opbouw. Maar toch kan maar heel weinig tippen aan het vakmanschap op het eerste nummer van deze plaat. Hoe het een naadloos overvloeit in het ander. Zoiets hoor je echt maar heel zelden heb ik het idee.

Dus wat deze band op z'n minst verdient is dat ik ze aankomende december ga verblijden met een bezoekje.

Ik heb deze de voorbije dagen een paar keer gedraaid en het wordt steeds beter. Ik hoor er ondertussen ergens een kiem in voor wat nog gaat komen. Toen ik het album aanschafte een paar jaar geleden was ik eigenlijk best ontgoocheld. Een flauw afkooksel was toen het predikaat dat ik er op kleefde. Na een paar luisterbeurten kwam het tot 'degelijk' en nu zitten we aan 'goed'. Wie weet dat het nog wat verder groeit, maar ergens in mijn achterhoofd blijf ik met de vraag zitten: 'waar zit ergens het meesterwerk wat sommigen er van maken?' Ik zie het voorlopig niet. Misschien omdat ik de cd niet heb beluisterd toen hij net uitkwam en ik dus geen 'sentimentsbonus' kan geven?

Dit is een album dat ik al lang niet meer geluisterd had.... Doordat ik sinds kort met mijn kinderen een apple music abonnement heb aangeschaft, ben ik weer in IQ beland. Ik geloof niet dat ik een band vaker live heb gezien dan IQ. In Noorderligt, 013 en De Boerderij. Sinds de eerste keer dat ik ze zag als voorprogramma van Mike & the Mechanics in Vredenburg. Na een aantal dagen te hebben genoten van de Mendel albums, was het dus nu tijd voor Ever. En wat een aangename hernieuwde kennismaking was het weer. Met name het openingsnummer The Darkest Hour, Further Away en Came down zijn geweldig goed. Straks hij Forever Live maar weer eens beluisteren. Bekijken zal niet meer gaan, aangezien ik geen video speler meer heb om de band in te steken..... Gelukkig hebben we youtube nog.

Wow.... ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum komt er binnenkort een nieuwe uitgave van deze plaat op de markt. Geremasterd en met bonus schijfjes met een live uitvoering en ditjes en datjes en zo.

En om het feest compleet te maken hebben ze alvast bekend gemaakt dat ze Ever in zijn geheel gaan spelen bij de aankomende X-mash bashes, oa in Zoetermeer.
Laat ik daar al een kaartje voor hebben!
En we hebben het hier ten slotte wel over nummer 11 van mijn persoonlijke top 10 albums!

Nu moet ik zeggen dat ik eigenlijk nooit naar al het bonusmateriaal van The Wake en Tales from the Lush Attic luister en ik vraag me af of dat in dit geval anders gaat zijn. Met de huidige mastering is verder m.i. ook niet echt iets mis. Maar goed, ook ik zal die editie wel weer aanschaffen, zoals eigenlijk alles van IQ...

Ik zit momenteel te luisteren naar de 2018 remix en ik moet zeggen, dat ik onder de indruk ben. Ik ken dit album van haver tot gort en dacht dat er weinig aan te verbeteren was. Maar dit klinkt zoveel frisser, heeft een aantal opvallende aanpassingen aan het origineel, zonder dat het stoort. Het maakt het eerder spannend. Zeker in Fading Senses en Out of Nowhere. Maar ook in de andere nummers. Wat vooral beter is, is de dynamiek. De bas is veel beter hoorbaar en voelbaar en de drums klinken dynamischer dan bij het origineel. Ik kan niet wachten tot ik dit album weer eens live mag horen in Zoetermeer. Ik neem meneer mee, dus ik zal hem ook maar eens aan deze remix versie zetten.

Gaan ze dit album integraal spelen tijdens de Christmas Bash 2018 dan?
Dacht dat ze dan meer een "allegaartje" van nummers van diverse albums gaan spelen.
Enfin, het kaartje is binnnen...

Dat heb ik ergens gelezen... ik zou het prima vinden.

Ja hele album wordt op 15 december integraal gespeeld tijdens de Christmas Bash.

Ever 2018 Remix - 25th Anniversary Collector's Edition by IQ on Spotify - open.spotify.com

We zien elkaar in Zoetermeer !

Gisteren deze CD aangeschaft.
Heb al redelijk wat prog in mijn cd kast, maar ik had nog niks van IQ
Maar wat een pareltje. Doet me denken aan Genesis en Marillion.
Van deze band ga ik nog meer aanschaffen ( The road of bones is volgens vele ook een sterke Cd )

Kris-kras en a-chronologisch de IQ-discografie verkennend merkte ik bij de twee meest recent beluisterde albums Seventh house en Resistance een zekere IQ-vermoeidheid bij mezelf op, met name vanwege de zware geluidsbrij die soms over de composities ligt en vanwege de stem van Peter Nicholls die bijna altijd alleen maar kwetsbaar en berustend klinkt. Dit vroege album herinnert mij er echter weer aan hoezeer ik onder de indruk was van Subterranea en The road of bones, want het geluid van Ever is mooi slank zonder dun te zijn (met dank aan de superbe 2018-remix) en de nummers zijn zó sterk dat mijn bezwaren tegen Nicholls' stem smelten als sneeuw voor de zon. Hoogtepunten zijn voor mij de imposante opener en de emotionele en zeer aangrijpende afsluiter, maar als geheel kakt de plaat eigenlijk nergens in. Prachtig.

Als liefhebber van dit genre heb ik ook alles van IQ in huis.
Ik vind dit niet het beste album van IQ. Dat blijft voor mij toch Dark Matter en Subterranea.
Het zit knap in elkaar, maar na diverse luisterbeurten raakt dit album mij niet volledig.