menu

David Gilmour - About Face (1984)

mijn stem
3,33 (118)
118 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Harvest

  1. Until We Sleep (5:15)
  2. Murder (4:59)
  3. Love on the Air (4:17)
  4. Blue Light (4:34)
  5. Out of the Blue (3:34)
  6. All Lovers Are Deranged (3:13)
  7. You Know I'm Right (5:03)
  8. Cruise (4:39)
  9. Let's Get Metaphysical (4:08)
  10. Near the End (5:36)
totale tijdsduur: 45:18
zoeken in:
avatar van Poles Apart
3,0
Deranged schreef:

Polly Samson was toen volgens mij nog niet geboren dus ik neem aan de tekst ook door David zelf geschreven, knap werk.

Ze is van 1962, dus 22 toen, maar pas in 1994 met Gilmour getrouwd.

avatar van Hakuna
4,0
Van deze sympathiek klinkende stem en lyrisch gitaarspel was ik al onder de indruk op zijn debuut uit 1978 en uiteraard zijn bijdrage als zanger/gitarist op de bekende Pink Floyd albums. Ergens midden jaren '80 leende ik uit de plaatselijke bieb deze LP (ja, je kon destijds platen lenen) en kon ik zijn tweede album destijds niet zo waarderen. Laat ik afgelopen week via discogs voor slechts 10 euro een oude Japanse CD versie (1984 release) van hem tegenkomen en dacht laat ik deze eens kopen.

Nadat ik de eerste klanken te horen kreeg ik toch echt wel het aangename luistergevoel met de aangename stem en mooie gitaarsolo's echt wel het gevoel dat ik naar een geslaagd gevolg van zijn debuut sta te luisteren. Een op Amerikaans leest klinkende AOR rock plaat met als bijzondere kenmerk het rustige aangename zang afgewisseld met fraai gitaarwerk. Een album dat zomaar twee keer (of meer) achter elkaar geluisterd kan/ mag worden.

Kortom dit album ervaar ik na ruim 30 jaar of langer niet meer gehoord te hebben toch wel als een aangenaam wederhoren.

Score 4,5

avatar van Broem
3,5
Hakuna schreef:


Dan ook consequent zijn he

Score 4,5

avatar van Queebus
4,5
Een opvallend felle David Gilmour trekt alle registers open op About Face, zijn tweede solo album die een jaar na The Final Cut uitkwam, het eindstation met Roger Waters. Het zal David Gilmour behoorlijk gefrustreerd hebben dat Roger Waters dictatoriale trekjes kreeg en zo beetje de hele band, DG incluis, als tweederangs sessiemuzikanten behandelde. Erg jammer trouwens dat zijn eerste 2 solo albums in de schaduw staan van the mighty Pink Floyd want beide albums hebben de liefhebber genoeg te bieden. Het tempo ligt een stuk hoger, de teksten zijn fel en mogelijk ook een sneer naar Roger Waters (You Know I'm Right). En natuurlijk het fenomenale gitaarspel van DG himself. Als hij soleert pluk je hem er zo uit, erg knap. En zijn niet eens zo sterke zang is hier geen minpunt. Kortom, dit is een bovengemiddeld sterke album die meer aandacht verdiende.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:44 uur

geplaatst: vandaag om 19:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.