Benno
Deze plaat behoort tot de beste uit het oeuvre van Moondog. Moondog, bij velen bekend om zijn rare verschijning (blinde viking) en zijn leefwijze (zwerver) was een zeer getalenteerde en professionele musicus, die met veel liefde moderne minimalistische stukken componeerde. Deze plaat is uit zijn late periode, ongeveer acht jaar uitgebracht voor zijn sterfjaar en opgenomen toen Moondog al in de zeventig was.
De plaat is opgebouwd uit de standaard Moondog-elementen: idiofonen en als percussie wat voetengestamp. Op deze plaat wordt dit aangevuld met samples die perfect passen bij Moondog's atmosferische muziek, geïnspireerd door het leven op straat. Tekstueel (voor zover te volgen) toont Moondog zich bewust van de omgeving om hem heen. De plaat richt zijn pijlen op de uitbuiting van de armere bewoners van deze wereld en ook de verwoesting van de natuur komt vaak aan bod.
De manier van werken levert een mooie plaat op die van epische schaal is. Dit is ook meteen het enige minpunt van het album: het vliegt alle kanten op en mist af en toe een duidelijke focus. Zo is het lange slotnummer een ambient-stuk dat zich nog het meest laat vergelijken met het werk van Brian Eno. Hoe mooi ook: het past niet bij de overige stukken. Hetzelfde geldt voor de introductie van een nieuwe compositorisch systeem in de vorm van het "Overtone Continuum". Dit levert een stukje disharmonie op (met name op het korte The Message) dat absoluut niet lijkt te passen bij de overige delen van het album. Eigenlijk laat dit album zich nog het beste omschrijven als drie albums in één: de nummer 1 tot 7 (hoewel 3 veel meer "beat" heeft), 8 tot 9 en 10 tot 11.
Mijns inziens wegen de voordelen op tegen de nadelen. Zeker bij beluistering in delen is dit een sterk album waar menig jonge componist met bewondering naar zal kijken (want hoe krijgt iemand van in de zeventig toch voor elkaar om zichzelf, alleen al op dit album, twee keer te vernieuwen). Ik ken dit album dus 4* toe.