Nou ja, het is maar net hoe je dat begrip interpreteert. Ik ben het eigenlijk wel me je eens, maar zie dat Wikipedia (voor wat het waard is) de Neville Brothers omschrijft als een R&B-groep die soul, funk, cajun en gospel mengt. R&B staat tegenwoordig (en lange tijd trouwens) voor muziek van jongens en meisjes die al te theatraal willen laten horen dat ze kunnen zingen, over ingeblikte ritmes en bliepjes. Maar dat staat in mijn beleving mijlenver af van de R&B (rhythm & blues) af zoals die oorspronkelijk klonk en bedoeld was. Sowieso raar dat op deze site 'funk' niet als een afzonderlijk genre in te voeren is.
Het leuke van
Dibbels bijdragen is dat hij vaak albums van jaren geleden weer eens in de updates laat terugkeren die ik zelf ook in de kast heb staan en al jaren niet meer gedraaid heb. Geldt ook voor deze, en dat is een omissie die ik eigenlijk weer eens moet goedmaken. De Neville Brothers waren al sinds 1977 in groepsverband in de weer, maar maakten eind jaren tachtig, ondanks het muzikale klimaat van die tijd, een flinke populariteitssprong. Onder meer door Aarons duetten met Linda Ronstadt, maar zeker ook door deze plaat en de titeltrack die een bescheiden hit werd.
De broers brengen een muzikaal amalgaam dat uit duizenden herkenbaar is: soul, funk, gospel en hun eigen New Orleans-invloeden, het zit er allemaal in. Hun hemelse stemmen maken het af en het swingt ook nog eens als de neten. Ook covers als die van Bob Dylan zetten ze helemaal naar hun hand, wat wat mij betreft resulteert in de ultieme versie van With God on our side.
Tot die tijd was ik alleen bekend met hun single van de John Hiatt-cover Washable ink, maar deze plaat zette mij op het spoor van de groep. Ik heb nog een paar albums van ze. Die zijn allemaal niet te versmaden, maar deze steekt er toch wel bovenuit. Wereldplaat!