Eindelijk fan geworden van St. Vincent. Haar laatste titelloze plaat was de sleutel en na het concert op Primavera was ik helemaal verkocht.
Waar deze plaat bij de eerste luisterbeurten nogal artificieel klinkt, valt alles op den duur op zijn plaats. Deze songs zijn lieflijk en zacht, en toch ook wat duister. 'Paint the black hole blacker' zingt ze als een bezwering in The Strangers. Meteen krijgen we ook op het einde van dit nummer een van de typische St. Vincent gitaaruitbarstingen die live nog meer indruk maken.
In Save Me From What I Want bedriegt een vrouw haar man, en haar schuldgevoel krijgt ze met zeventien koude douches niet weggespoeld. St. Vincent vertelt op een heel subtiele manier verhalen, maar ze kan evenzeer stevig rocken zoals in Marrow.
In The Sequel wordt het bijna modern klassiek, ik meende even naar Benjamin Britten te luisteren.
Het allerverslavendst zijn toch de perfecte melodieën in Laughing with a mouth of blood en The party. Schitterend gewoon!